самар (имн.) - на (предл.)

Оглавите и самарите на нивните коњи беа украсени со поинакви монистра и везени веленца.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
КЕВА: Теодосе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но затоа сите беа вооружени со по еден остар јатаган и по еден пиштол, вешто скриени во стелите од самарите на магарињата. – Врзете ги магарињата во аништата, турете им сенце и гледајте да ја продадете пошто-зашто тоа стокичката што ја носите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Бре, прибери си ги кучињата! Ќе нѐ искинат! - извика чичко Анѓеле, ја истргна ластегарката од самарот на коњот и почна да мава.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Куршумите свиреа удирајќи по дрвените самари на коњите одбивајќи се од нив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали му го занишавте самарот на коњот откако ја слегов ге невестата, вели, и дали го натуривте со вино самарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поарно самар на грбот да си ставам. Таа да ми влезе во куќава!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)