Јасно ми е дека овие луѓе не поднесуваат критика. Чуму да им се обратам?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Салата беше скоро полна. Ние наѕиравме од само малку подотворената врата од каде што требаше да настапуваме, да излегуваме на бината.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
По ручекот најчесто нѐ носеа на кино. Небаре салата беше само за нас.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Во бифето гужва. Ако собраниската сала беше празна, во бифето веќе имаше двотретинско мнозинство.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Иако симпозиумската сала беше речиси празна, професорот Седларски ги сослуша внимателно воведните објаснувања на претседавачот на сесијата а потоа, откако го остави своето сако’ на една од празните столици пријде до микрофонот и се заблагодари на дадената можност да претстави една од загрижувачките појави која досега не била предмет за сериозна расправа на ваков висок собир.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Салата беше преполна иако влезниците беа прилично скапи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Големиот, тркалезен часовник што висеше сред салата беше запрен на 8 и 23! 8 и 23!
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Салата беше исполнета до последното место: се одржуваше состанок на млади екологисти и претставници од други заинтересирани секции на ниво на градот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)