ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Синот единец во Прага севезден ја слуша „Само дома си е дома“. Ние омлитавени родители во Скопје севезден ја слушаме „Влтава“. Така некако изгледа музиката на двојната тага.

Транзициските херои чии родители во времето на комунизмот душа даваа (а пари земаа) за братство и единство ги презентираа своите капиталистички аута на комунистичка Сталинова.

Можеби беше таков зашто останал сираче уште од дете кога Турците му ги убиле родителите во времето кога беговите им ги одземале тапиите на селаните.

Кога почнаа да доаѓаат родителите во салата закитена со знамиња и цвеќиња возбудата уште повеќе порасна.

за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,

Двајцата седеле во последната клупа со другите родители во чевли со изедени потпетици, накриво, во народни носии, зашто тоа им било најново.

Инаку за шамијата требаше нешто да се плати, па нашите родители во согласност со најдобрите традиции на македонскиот домаќинлак, добиваа идеја да свршат работа со шамијата на постариот брат или сестра.

Да го прикачиме меѓу знаците за наводници како дијалог, и да му додадеме уште нешто, вака: „Било која реченица“, изјави новиот љубовник на Шила на балконот на станот на нејзините родители во Ки Пердид, на Флорида, кадешто младиот пар заедно избега на еден долг пролетен викенд и кадешто во моментов голи се лешкареа на средномартовското претпладневно сонце, „може да ја започне приказната.“

Му направија посебно впечаток отоманизмите ајде, ајде (побрзо, побрзо) и јаваш, јаваш, (полека, полека) кои ги слушаше често во јазиците во Македонија, а ги употребуваа и неговите родители во нивниот ладино кастиљански јазик.

Бевте во право кога велевте дека во текстот беше изразена толку силно хармонијата на еден маж и на една жена низ нивната тишина за што тешко можело да се најде друг пример, слика на една чудесна убавина, која трансцендирајќи секаква друга конкретна реалност, ја чини вистински амблемска.

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.

Можеби е тоа божјата ѕвезда, најголемиот извор на внатрешна и надворешна светлина, која ја осветлува душата, а не нашиот пат и ни дава сили да се стиgне и отаде, без нешто да ни одземе.

Во нашата куќа во Скопје крај реката Вардар, во тивките квечерини започнуваше да изгрева чудесна тишина, која можеше да се слуша, да се препознава, да се гледа.

Имаше и други прашања, кој нараторот-дете, им ги поставуваше на своите родители во повеста за нив, но од кои како одговор ја добиваше самата тишина.

Мајка ми и при најтешките судири со животот, при губењето на своите синови, не исрушташе солза, не покажувајќи ја својата душа, сместувајќи ја во повисоки сфери.

Родителите во тие денови не зборуваа за козите за да не нѐ вознемират и растажат.