Од Словенија, од човечкото рипче во Постоинска Јама, отидовме во Виена, па потоа Венеција, Трст, и назад, преку Риека, Загреб и Белград.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Меѓу нечовечките животни, одредени домашни галеничиња (освен, можеби, тропските рипчиња во аквариум кои положуваат јајца и обично се бањаат во анонимни јата од приближно пет-шест, за разлика од повеќе индивидуализираните животни што раѓаат живи младенчиња), но претставници на класа за сите други видови од кои човек ќе реши да се прости: по еден син рак или кралска пеперутка или црноглава сеница наместо сите, итн.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Да ѝ го стави најмалото рипче во подотвореното усте?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Сами меѓу себе фрлајќи си пакосни мрежи и камења, потоа се фаќаа како рипчиња во сопствените мрежи. Јас не требаше многу да се мачам околу тоа.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)