река (имн.) - со (предл.)

Иронијата е уште поголема, кога ќе се земат во обзир природните богатства: Руди, топли подземни води, плодни рамници со богат род, реки со силни водопади и што ли уште не...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И само што првите двајца стапнаа врз мостот, штицата попушти, плесна силно во водата и тие се спружија во реката со целата својата должина.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Планинската река со шум удираше во дрвениот чарк и прскаше околу своите вирови матна пена.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но ја видов крај реката со здолниште над коленици, блузонот со длабоко деколте, ги отскриваше како бели јарки, нејзините сентименталности пратени со петинг.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Имаме река со необично име - Луда Мара - велат, името ѝ е од тоа што кога многу врне реката надојдува, станува поројница и - луда.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Чекавме да живне реката со своите бујни води, од стопените снегови на планинските врвови и падини, да разлистат врбјаците на бреговите на реката, да ги водиме козите на пасење.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга претпоставуваше дека многубројните пештери во утробата на Калето ги длабела реката со своите вечни, незадржливи поплави.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога бевме во Манастирци, нашата прва чета, нѐ однесоа преку Црна Река со кајче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
НИКОГАШ НЕ СМЕЕВМЕ ДА СЕ ОПУШТИМЕ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И почнува да грми кон ридот преку реката, во реката. Се полни реката со железо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седиме така покрај реката со Ристета, ги мрцкаме нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Довлечка и студ и ги закова браздите и реките со дебел мраз; по стреите небесни мразулци како сабји и анџари.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)