Немаше што да се објаснува, сè беше јасно, ама, ајде кога запнала – попуштив.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Овие реакции можат да се толкуваат и како она што американскиот филозоф Ричард Рорти го нарекува „постапна” (edifying) процедура на стекнување сознанија.6 Ова е процедура којашто подразбира недоверливост спрема тврдењата дека некој секогаш е во право, недоверливост спрема универзалната логика, процедура што е отворена за релативизмот и скептицизмот, која е ситуационистичка и субјективна, и којашто константно ги преиспитува и сопствените премиси.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Еден од начините на коишто овие реакции можат да се посматраат е и „судирот” на теориските движења кои понекогаш се означуваат со имињата „модернизам” (како „заштитен знак” на колонизацијата, хомогенизацијата и универзализацијата) и „постмодернизам” (како отклон од модернизмот и обид за укинување на секоја хомогенизација и универзализација).
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Со половина уста прашав: - А, за што би разговарале? – иако од прв пат можев да погодам: само ден пред тоа се појави нејзиниот расказ „Прстен” во весникот, и таа од мојата реакција можела да погоди дека сум го прочитала, па сака да се објасниме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)