рамо (имн.) - го (зам.)

На едното рамо го носи светот на другото – Македонија.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во истиот момент на своето рамо го почувствува стисокот на Кети и погледна во жената.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега, одеднаш, пушката ја имаше пак сета своја убоитост и тој дури и во своето рамо го сети ударот на зрното во она огромно клопче со темно цврсто влакно, разбојнички распафтано во оддалечувањето по голината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Минувајќи, црната сила на неговото рамо го смачка преостанатиот коњ и јавачот стотина стапки наспроти одронот, пиштејќи и пиштејќи, со змејски рев, со огнот насекаде, околу, под него, розов, портокалов сончев оган со големи меки перјаници од заслепувачки чад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Левата рака ја стави на колкот, чиниш со старечкото рамо го потпира целиот изминат живот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сабајлето плачењето престана. Таткото самиот изделка мало ковчеже, го закова и на рамо го однесе до гробиштата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)