рака (имн.) - не (чест.)

Четвртиот ден си се вратија среќни во домот, ама од раце не ја испуштаа радоста.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сакаше да ја симне пушката од рамото, но рацете не се потчинуваа на наредбата од мозокот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прв одеше и екипата ја водеше снимателот, во износени гојзерици и голф - панталони; од рацете не го испушташе пусулчето, во кое му беа забележани пунктовите што му ги беше издиктирал режисерот за денешното снимање; а на вратот му висеа и се клатеа, на одделни предени врвки, зухерот и светломерот, како две амајлии.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој локален огранок бил некако успан и, главно, се занимавал со прашања поврзани со порнографијата и со вулгарноста, додека работите во свои раце не ги презел Глен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И оваа рака не беше родена по цел ден да куцка на тастатура, туку со мал знак да испраќа на губилиште или да дарува живот, и потоа лежерно да ја подава, за бацирака.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Не цимоли. Валканите раце не ќе си ги измиеме ни со своја крв. Слушаш ли како се смее?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јован Стојче-Столетников праша: „Нели го запаливме?“ Јордан Шоп одговори: „Вие го запаливте, не јас.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас не заплакав, иако ме здоболе, зашто моето девојче навистина многу убаво пишуваше: - раката не ѝ трепереше.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Јас би го однесол писмово кај Иванов, тој би ме помолил да почекам одговор, таму би ме ликвидирале и ти би останал сосем настрана од сево ова и онаа работа со која јас те држам в раце не би имала такво дејство, како кога би загинал од твоја рака?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас еве седум години сум терорист и уште така сигурна рака не сум видел. (Се слуша клучот во вратата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со подигнатата рака не замавна само за трошка од мигот. Можеби затоа што она, уште со влегувањето, не покажа никаков заб, туку просто се стркала тука и тој не замавна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека покајнички подадената рака не смее да остане неприфатена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Фрлајте бумби, патрони, до еден да изгиниме, в раце не им се даваме! Сестрице, Мукос планино, од тебе ќе се делиме!
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Некои многу што спремаа, живо дете в раце не кренаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Од својата рака не се фаќа трипер.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По цел ден така игравме, а рацете не ни беа миени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Раката не ѝ беше повеќе преврзана и сега имаше само лента од фластер околу глуждот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не секој за просење што подава рака не би можел и мотика со неа да фати...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Вистината беше проста и гола како нож: неговите раце не беа способни за битка и предавнички се тресеа, беа престарени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога таа рака не може да се гризне, се прифаќа! - рекол некој предок и семејството се најде со новиот Бог минувајќи во нови незамисливи искушенија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И овој пат инстинктивно мавтам пред очите. (Мавтањето на мојата рака не е движење на зачуденост туку обид да се растури чадот на Привидот).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ама толку го исплашил, што ги почекувал луѓето колку што се може и никогаш на никого рака не кревал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ни со збор ни со рака не можеш да ги допреш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ме крпеа, ме правеа, ама не ја бидува. Деснава рака не работи.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
БОРИС: Море кој е како вас. Го колете јагнето, рацете не ви се крвави, го јадете, не ви се мрсни.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Еден обид, втор обид - раката не излегува.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Последни почнаа да доаѓаат жените, ама како која идеше со празни раце не доаѓаше туку носеше или некое компирче, ремче сушено свинско месо, лукањче, ореви, дивјачки и што ќе се најдеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Ајде, чедо мое, вели, оган со голи раце не се запира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Моите раце не се мои раце (моите раце со прсти но месечина).
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)