Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ова е само уште еден пример за тоа дека судовите имаат надлежност, а во некоја рака и обврска – спроведувајќи го законот и колективните договори, да ги штитат работничките права – се разбира, само доколку пред нив се покрене спор (Nemo iudex sine actore – Нема судија без тужител!).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој – кој и самиот има организирано работнички штрајкови – вели дека доколку во иднина повторно би се случило прекршување на работничко право, пак би го одбрал истиот пат како и тогаш. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ние Македонците умееме, ќе можеме да влеземе низ таа врата – ако треба со заби ќе ја отвориме, со остоумноста наша, така што рацете и нозете треба многу малце да сработат, како послушни извршители, активиртаниза целосно дејствување во овој меѓу – период.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Да се пресегнеш ти некако, - му вели главата на телото, - да ме земеш со рацете и да ме ставиш на твоите рамена.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Гледај, прошепотив. Го превртив уште еднаш- двапати во раката и пак се загледав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најпосле, на почетокот од октомври, ми се чини беше деветти во месецот, чистејќи ги отпадоците во потонските простории што беа ги оставиле копачите од Пустенец додека спиеја долу, завлекував рака и покрај голите и потемнети греди и, исто така, и во ќошовите на ѕидовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше Владе историчарот. Во десната рака и овој пат носеше најлон ќеса со хартии.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се почувствува фат на човечка рака и, благодарноста на бавчата што ѝ пружам нега и што ја избавувам од заборавот, што ја враќам во живот, ми се искажуваше секој ден.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му подавам рака и пуштам глас, тивок зов од овој час назад, кон неговото одминато време.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што да правам, кому да подадам рака и да речам, биди ми пријател?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бог го кренал светот повисоко од досегот на мојата рака и го спушта на моите плеќи како ќе му текне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја крева споро раката и отстранува по некоја залепена сламка. „Не менува“, одговара Вангел.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По два часа, клекната крај мене на колена, со рацете и со главата во мојот скут, со голема доверба и со исчекување ми кажа дека ја добила првата менструација.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дали мотивите на селаните да ја осуетат Симоновата помош, да ја одбијат подадената рака и на крајот да го понижат, се провоцирани од инстинктивната самоодбрана од натрапникот, од препознавањето на помошта како подлост насочена само кон лична полза, од одбивањето на услугата за со услуга да не мора да се плати или да се остане должен?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

3) Уметничко населување на паралелните светови Најнапред да го споменеме австрискиот уметник со грчко (кипарско) потекло Stelarc и тоа посебно неговиот перформанс Remote за третата рака и забрзаното тело, со којшто настапува во Јапонија (каде што претежно живее) и САД, па и во Европа, на пример 1990 год. во холандскиот град Гронинген во рамките на вториот меѓународен симпозиум за електронска уметност (SISEA) и јуни 1992 на Ars elektronica во Linz.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мажот ѝ ја тргна за рака и ѝ помогна да се качи во товарниот дел на камионот. Потоа и тој скокна во него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој е полн и црвен во лицето, страда од притисок но не може да се откаже од чашето, - се подистави малку со главата наназад, зашто е далноглед и не му помагаат многу ни очилата, а и книгата ја истава со левата рака и ја гледа некако искосо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој покажа широко со раката и ја задржа еден момент така крената.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со тапа отчаеност ги рашири рацете и остана распнат на кревет.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мајката и ќерката се држат за рака и одат право накај спротивниот ѕид, како нешто да ги тера да си го довршат до крајната точка своето движење однадвор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

(Решително, со цврст чекор се упатува кон спалната, но во моментот пред да ја отвори вратата се појавува Духот на слободата во лик на убава девојка облечена во бела облека, со распуштена долга коса, со факел во десната рака и венец во левата).

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Вистинската личност, во која би била олицетворена неморалноста на жената, би бил коњушар кој смрди на ѓубре и тој лик требаше да го оствари Роберт Њутн или некој сличен на него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но нѐ чудеше кога тој ќе одмавнеше со рака и сосем млако ќе речеше дека овие биле сосем мали возови, наречувајќи ги желчиња и чајничиња, зашто по другите градови имало уште многу, многу поголеми возови, кои тој на млади години ги терал...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тие занишаа со главите намуртено и погледнаа кон оној што на раката и рамењата носеше некакви знаци.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Коле замавна со рака и каменот со писменцето излета кон колибите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На тоа Танас ни малку не се лути. Намигнува со едното око, а другото го врти кон височината на раката и со прстите продолжува да нишани во носот на учителот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Па затоа и Крсте и Ѓуро поминаа на тој ред и одлежаа по десет дена во тесните ќелии, стенкаа под тешкши тумрук и сите други стеги, но по десетте дена веќе беа во една од широките темни одаи, со уште дваесетина како нив, и почнаа да кркаат од тавите печено бравско месо и кисело млеко што им идеше од градот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зборовите од Адема му ја затресоа целата снага и веќе се гледаше невеста крај убавото Толе Кулиќево. Не можеше да го дочека ѓезвето да зоврие за да му го однесе кафето на Адема. Му ги избакна рацете и му благодари за големиот подарок кој утринава ѝ го вети.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се знае. Кој доспеал во тој затвор не ќе се пофали со добра постапка; нема да помине без тесни долапи, ситен синџир на гуша, белегзии на раце и тежок тумрук на нозе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Место пљачкање, тепање, псуење, овој јузбашија го построи и се збогува со сите селани што излегоа, та дури и Толе го стисна за рака и му ја подржа малку повеќе од другите селани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Добредојде, Толе, добредојде, пашо! Откаде на моата куќа волкава чест? — се поздрави Трајко со Толета, му ја стисна цврсто раката и Толе ја осети целата негова сила.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сонцето ги извлечка од земјата копривите, штавеот печурките и други билки од кои можеше да се свари зелјице и да се фаќа нова крв, та така децата по цел ден береа зелје, полжави, копаа корење од диви кочани и сосем земја ги полнеа своите празни стомачиња.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ја одврза црната шамија и светнаа златните лири, Арслан задоволно ги протрлка дланките од своите меки раце и го опомена Трајка да не ги брои: — Брак, коџабаши, брак!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата, — му рече Толе и убаво го изгледа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога мораше, просто си ја затињаше устата со раката и ја вртеше главата настрана, па и така чувствуваше непријатна миризма.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Спротивно на шишкавата Катина става, дебелите а куси раце и нозе, Митра беше танка и висока, изведита и права како пушка, со долги раце и нозе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Маските, коњите, магарињата токму сега почнаа да пцовисуваат, воловите ги изеде аскерот, а овчарите останаа со стаповите в раце и ѕвонците по мутлите нафрлани, бидејќи сѐ се изеде и изумре од глад, која затропа на сите селски врати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ако не легниме, ќе замава Рифат, по очи, по глава, по раце и по ребра, та ќе си останиме алипни до векот — ја правдаа својата ропска покорност.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Другите ќе имаат плускавци на нозете, а босоногите и онака кренале раце и од чевлите и од ѕвездите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Му рече на Павле жената, држејќи го палтото во рацете и разгледувајќи го од сите страни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но, Питу не го збодна коњот. Разбранувано се спушти, ги рашири рацете и за миг се слеа сѐ во една прегратка: и тој и жената, и детето и коњот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сега, по толку години, Бојана првпат ги зеде со радост в раце и ги загледа една по една.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Готово е. Додаде таа. И воздивна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Некој Мусо, ковач, Циганин, да му ги окове и рацете и нозете во железо, и пеш ли, на коњ ли, како било не ми текнува во - Скопје.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му ги триеја рацете и нозете, ја гонеа крвта побрзо да струи низ жилите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан се обиде да дофати едно, но тоа, иако мало, вешто се шмугна меѓу овците, така што момчето остана со празни раце и неисполнета желба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го разгори огнот, ги загреа малку рацете и нозете, па легна изѕемнат и во душата и во телото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не можеше да влезе во колибата, или да излезе, а да не скокне и макар еднаш, двапати да се крене на раце и да се спушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ги раскрили двете врати од задниот дел на карванот и почна да го товари багажникот неисчистен откако го беше купил како половен: ногалките од школската табла, топот платно, летвите за распнување на парчињата платно во различни формати, рачна пила, чекан за ковање прави и клешта за вадење криви клинци, полни кантички со нови бои, врзоп четки во сите должини и дебелини, пачка шпахли, самоделска палета од шперплоча во облик на енормно зрно грав, шише со терпентин и шише со растрворувач, а на крајот и куп крпи за бришење на маслосани раце и по некој мрсул солза.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Те гледам се молиш покрај една света рака И во копитата на коњот што го враќа твоето момче Има многу ѕвезди и – амин меѓу ѕвездите...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ја земав пушката в раце и тргнав по трагата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не, тој така ја држеше раката и мижеше со едното око зашто така му изгледаше дека гулабите летаат пред неговата рака а тој ги турка напред.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Застаната пред затворената порта, со патерицата сѐ уште под левата мишка, ги потокми трите прста од десната рака и, носејќи ги кон челото, ја крена главата упатувајќи го погледот кон небото по што се прекрсти.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Двапати се прошетав по корзото (беше преполно; млади парови се држеа за рака и се бакнуваа); сето тоа ме вжешти, ме доведе до една ситуација на бескрајна тага и копнеж; но јас веќе на Луција не гледав како на онаа Луција што ја знаев и каква што ја замислував, туку гледав како на курвата Луција, што подразбираше и извесна доза на желба за изживување врз неа; сакав да ја повредам, веќе не душевно, туку и телесно; сакав да ја доведам до солзи, да ѝ направам модринки, да ја понижам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И на жена со раширени раце и нозе, подготвена да те голтне во својата мрежа, вселена мала што е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ден не се туширав, ниту ги миев рацете, за да ми остане мирисот на Луција на рацете и околу вратот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога го осветли со свеќата, Филозофот отстапи чекор назад, ме фати за раката и рече: внимавај, да не ја допреш пајажината, да не се заплеткаш во неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја зеде тетка си под рака и потем се изгубија во толпата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, според оние неколку редови што ни ги оставил несреќниот Мида, во центарот на клопчето-текст господарела огромна црвена буква што наликовала на нашето „Ж“, насликана како девојка-пајак, со раширени раце и нозе, како што и се гледа од ликот на самата буква.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му даде знак со рака и рече: „Двајцата вие, разберете се.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ФРОСА: (се смее). Што рече: „Фрли колку ти е стасана раката и не плаши се од пресолување“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: Ќе видиш, татко! (Му бакнува рака и се завртува кон Котета).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Се завртува, како занесена, кога ѝ паѓа в очи вратата потрчува, но пред неа застанува неможна, и, закрепувајќи се на вратата, ја спушта главата на рацете и липа од плачење). (ЗАВЕСА)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Им мавнав со рака и тие потрчаа кон мене со ластегарка в раце (држи се кроко, весело ќе е).

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Се заниша но не се здодржа на нозе; замавта со раце и седна пред мене во правта.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тоа беше Кузман, осумнесетгодишно момче, високо и танко како стебло, со долги млитави раце и голема глава.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Другата литографија ми се допадна и ме привлече; дете и момиче се држат за рака и минуваат преку дрвено мовче искривено над бел и брз поток.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Писарот ја премести капата над чело и како артист, со раширени раце и подадена нога, драматично зашумоли со сета своја рибја крв: - Ова е, молам, навреда за законот, за државата. Јас не дозволувам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Исти движења на рацете и телото и иста леснотија во одењето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Страв голем ги згрчи грлата, ги скрши рацете и колената ги свитка, лицата ги искриви, се вгнезди во очите, проникна под кожата, влезе во коските, го помати умот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Топла ѝ беше раката и погледот тажен, како раката и погледот на мојата мајка...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Најпрвин кај нас донесоа 29 цивили со ампутирани раце и нозе, а подоцна на 8 октомври повеќе од 150 партизани, заедно со околу 2,5 илјадниот транспорт што стигна во Швиноујшче со бродот „Кошчушко“.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се фатив за неговата рака и ја притискав до својот образ како нешто спасоносно, нешто од каде ти доаѓа сигурноста во животот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но, Вера како тоа да ја крена, како да сфати дека состојбата на Ели е таква што ние двете со неа не можеме да ѝ помогнеме, стана брзо, ја завитка Ели во тенко ќебе, ја крена в раце и заедно потрчавме кон болницата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

За среќа ѕвонеше. Се истргнав од нејзините раце и истрчав назад во класот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој извикува дека тој е господар на сонцето, и дека само ако дувне, сонцето ќе згасне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во спалната во која нѐ внесе доктор Гете, на десетина кревети лежеа жени – некои неподвижни, други се превртуваа во креветите и мумлаа, една од жените беше со врзани раце и нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој од лудите стои со хоризонтално испружени раце и моли да биде распнат; „Распнете го! Распнете го!,“ вика толпата граѓани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги вртев страниците и им се восхитував на даровитите скаски и приказки на народот, на богатите души на раскажувачите, уште повеќе на златната рака и душа на запишувачот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Оттука е јасно оти добро разбраните интереси на Турците и на Македонците им диктираат не да си ги трошат нивните сили во меѓусебна борба во полза на заедничките нивни непријатели, ами да си подадат еден на друг рака и да ги отстранат сите фактори што им пречат во нивните пријателски односи и заеднички интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со постепеното одделување на македонските интереси од бугарските, со земањето на македонското прашање во свои раце и најпосле, и најмногу со сегашново востание Организацијата како резултат го постигна тоа што не го претпоставуваше: наместо слобода да бараат, сега во Македонија мнозина се убедени дека ни треба полно пресечување на врските со сите балкански народности и култивирање на сѐ што е во Македонија оригинално и свое: јазикот, обичаите, историјата, писменоста, народната литература итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Интелигенцијата на тие народности треба да си подаде една на друга рака и секоја од нив да земе да ја популаризира идејата во својот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние помисливме дека тоа недоносче штом ќе порасне, ќе окрепне и ќе ни подаде рака и ние со него да заживееме слободен живот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Маќеата немаше никаква врска со тоа – таа беше симпатична, насмеана жена, која имаше навика постојано да ја зафрла темната коса со левата рака и да ги допира сите со кои зборуваше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За тоа разбрала продавачката, ја протегнала раката и му ја извадила кукавицата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Го влечам а тој се грчи божем со секира ќе замавнам на него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мртвите беа отидени под земја, тој отиде да го дојаде ланското јаболко што го држеше во рака и што го начнал пред да се наведне над мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И едниот и другиот Онисифор темно гледале, обајцата имале долги раце и арамиски тврди чела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Горе, скриен зад стебла, ја гледал како стои со секира в рака и без движење свртена кон далечините, осаменички исправена и горда, со ослободена коса.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А сега слушај, должник сум да ти раскажам: имам четириесет и една година и навистина сум стар, престар, за тебе дојден од исконски дни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Веднаш потоа неколку слични или наполно исти гласови да ја повторат таа самоучка и во тој миг измислена молитва или трепетливо каење пред суровоста на искушенијата - Господи, не заборавај нѐ, - и часкум им се сторило дека врз нив паѓа млака светлост, чудотворен оклоп на нивните верувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што можел да ѝ каже - дека патувањето е умирање и дека не смее да оди по дружината, по него?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога го спуштил крај нозе нарамникот од кој го болеле плешките, Арсо Арнаутче се обидел да ја зграпчи за рака и да ја задржи за уште еден поглед од чија светлост слатко се ошумоглавува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се бранеше, Проказниковите обвинувања не му ја засегаа душата, но бездруго му студеше или се срамеше од извалканоста на своите гаќи околу кој се мавташе долг учкур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го познавав: тој можеше да се одмаздува со раце и со нож, никогаш со оган.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакаше да избега, џенем да фати, ама го зграпчив за рака и го повлеков. Потоа се покори и шмрк-шмрк... шмрк-шмрк, по мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднакви, со спуштени раце и наведнати глави, биле повеќе зафатени со себеси отколку со она што се случувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Плачејќи над нас, паѓам од смеа. Солзите не ги разбудуваат оние што отишле и што не ни рекле збогум и проштавајте.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога ќе стиснеме чекан в рака и кога ќе влеземе во пештерине, слушаш, престанува нашата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Крстен е, повторил и Онисифор Проказник. - Ние никогаш не сме ги палеле мртвите. Изделкајте крст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓутоа, ја зграпчил со силен замав за рака и ѝ се внесол в лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој ја чувствувал машката испотеност. Жилите му набрекнувале од копнеењето на крвта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислеле така. Мислејќи, можеле да ги подадат ковчестите раце и подалеку од животот и со врвовите на прстите да минуваат по круг што го обележувале со вид.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се веднеа да му подадат рака и да го смират, се потргаа од неговото грчење и чекаа: ќе се исцимоли, ќе каже како ја запалил лесновската куќа. Го жалев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Под видливоста на небото нив не ги засегало што било пред тоа и што ќе се случи потоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак, сега тој а не Куно Бунгур, извлекол од нејзините заби блесок што ветува возбуди и слатки морници со кои незабележано може да се влезе и во гроб на кој само од себе никнува јоргованче со лилави крилца, под него заљубените да воздивнуваат под ѕвездите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му реков дека сомневањата не ми се движат по трагата на неговите опинци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓутоа, Милка ѝ се откинува од рацете и се спушта во најблиската фотелја.) На мажот ми му е нешто тешко. Се извинувам. Дојди подоцна.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Меѓутоа, тој се враќа, застанува пред Неда, не може да изусти ни збор, но затоа се наведнува, ѝ ги бацува двете раце и излегува. Излегува, немајќи сили да се сврти.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дури отпосле, од твојот разговор со Методи, ја разбрав вашата намера: вам ви треба човек што ќе го изврши убиството и ќе ви овозможи вие да останете неоткриени - човек што ќе умре, по извршениот атентат, од вашата рака и што ќе продолжи да ви служи, онака како што ќе посакате!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој го следи идниот дијалог меѓу Младичот и Фезлиев затскриен зад неа и невидлив за нив, но сето време со револверот в рака и готов да стапи во акција.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Таман што кумот ја крева ногата да заигра и зинува да запее Антица се пушта од орото и почнувајќи од кумот та до кумата и старосватицата им бацува рака и потоа се фаќа на орото.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: (влегува избезумена). Антице!... Ќерко... станувај! (ја фаќа за рака и ја трга).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Нема да си одам додека пак не се видиме. (излегува горд, весел и насмеан, но пред да излезе од кај вратата се обѕирнува, и дава бакнеж со рака и тогаш излегува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе останеме со часови заглавени на булеваров, како во лош сон, мафтајќи со рацете и отварајќи ја устата како риби, обидувајќи се да го изложиме сопствениот план за разрешување на кризата во регионот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ја испуштив патната торба и се здрвив. Тогаш се отвори земјата и пред да ме голтне со ѓонот в раце и главата крената горе кон мајсторот, убаво слушнав женски глас и стигнав уште да ја замислам жената како со распуштени коси седи на масичката под препарираната мечкина глава и неопитно липа во првата вдовичка ноќ. okno.mk 79 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јаренцето ги познаваше многу добро неговите раце и сега тоа ги лижеше нив, задржувајќи се со јазикот најмногу на неговите нокти, на јаболкцата и на подноктиците, каде што остануваа скриени зрнцата сол во поминатите денови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше незгодно вака, наеднаш да се прифати таа, само да се посегне раката и да се земе. Најмногу заради Змејка во ќошот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И оној негов предедо, со една покуса нога, се наведнал и речиси се допрел со своето лице во тврдото, полно со миризба на шумите и на дивината, топло, смрдливо влакно од колкот на мечката, а со своите две раце и со двете нозе тој прво ја исправил стапицата, а после се навалил со целата тежина на своето тело над двете маши од двете страни и ја отворил неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги гледаа неговите раце и наеднаш им се чинеше дека сите магии се кријат во нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Добро беше што го праша дали некаде се должи себе си со таа вар и со таа работна рака и со сите тие килими, на што тој ти се исклешти: „Знаеш, претседателска куќа, може да дојде секој, и...“

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Речиси почнувам да заборавам дека може да се живее единствено од трудот на своите две раце и да се биде мирен и задоволен. Јас сега заборавив што е тоа мир и задоволство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Најпосле сепак веќе беше горе. Со крваво лице, со искинати раце и со здив, што долго не можеше да биде смирен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

IV. Нему не му одговори, иако се обиде дури и да си ја подигне раката и да му намавне на тоа старче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Постојала крај него некое време, а после се наведнала и му ги лизнала со својот огромен и рапав јазик обете негови раце. Биле две крвави раце и мечката му ги полижала.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само кога ќе подзастанеше еден миг, со виснати раце и со две капки пот над веѓите, можеше да погледне на сето тоа, но уште веднаш потоа сѐ исчезнуваше, оставајќи го целото негово суштествување само за да може да ја дочуе и најнезабележливата промена во писокот на неговата пила, додека таа саскаше низ некој глужд во трупецот под себе, за сето време чувајќи го на дофат малото кутивче со подмас, со кое поминуваше по сите зглобови и по сите колена на механизмот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Претседателот сега мислеше дека може да ја посегне раката и да ја поземе лагата; дека би било толку просто дури и попросто од сѐ друго, кога би пукал за да лови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ до оној ден, веднаш спроти почетокот на Војната, кога Језекил судбината му завиде и на тоа, што му го имаше делено толку скржаво, и посегна со својата неумолива рака и тоа да му го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го дигаше на раце и го враќаше назад и тогаш за едно извесно време и двајцата ќе беа задоволни и заздишени, а срнчето продолжуваше да го прогонува и да му ги лиже прстите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Верувам само во тие раце и таа топла прегратка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Посака да го фати Томо под едната, а Виктор под другата рака и на сите вистината да им ја плесне в очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Цело време додека траеше интервенцијата Виктор ја држеше Ивона за раце и сочувствуваше со нејзината болка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како вистински џентлмен тој само ја држеше за рака. Само држење за рака и ништо повеќе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа со чашата во едната рака и со цигарата во другата, уживаше во овие два омилени порока.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Глигор ги раздвижи своите тешки раце и, подигнувајќи го гласот за октава погоре, исто така почна да се смее.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во еден миг борачите се приграбија преку половина, тогаш на сите им се стори дека е сѐ свршено, дека Исо ќе го свитка вудве Лазора, ќе му го здроби `рбетот, но се случи спротивното: Лазор му се извлече на Иса малку настрана, го преграби одзади за половина и како да беше од лесен полесен го префрли преку левата рака и го акна од земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од грижа за моралното и менталното здравје на децата, уште од мали нозе ги воспитуваа, поточно ги заплашуваа, да не убиваат птици: Ќе ти умре мајка, некој од најмилата рода, ќе онемееш, ќе ослепиш, ќе ги се фатат рацете и нозете ако убиеш птица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ги ловеа и ги убиваа, и тоа само во врска со божиќните празници, врапците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека Лазор полека се иставаше од местото на борење, едно Арнаутче истрча од џганот и му удри нож во левата слабина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ваквата тројно и четворно зголемена работна рака и давачки, бараа нова организација на производството и постојан надзор, па Акиноските, за да бидат поблиску до Потковицата, од Солун се преселија во Битола и оттаму, во екот на полските работи, доведуваа сакимии.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Или ќе ги забереа пред пушка и ќе ги отераа во џандармериските станици во Алинци или Тополчани, или во Прилеп или во Битола, ќе ги држеа во тамошните затвори неколку дена, неколку недели или неколку месеци и кога ќе ги пуштеа да си дојдат дома, си доаѓаа посинети од ќотек и со искршени ребра, раце и колена.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Рацете и нозете ми се во синџири.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Старицата ги подава сувите раце и не може да ја совлада блескавата капка, растреперена на ретките трепки. - Борисе, чедо. Ево, дошла баба да те види.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличеа на луѓе што се горди со својата победа. Пееја...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа одмавна со рака и седна крај оној со сипаничаво, меко лице.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Погледнувам кон сведоците. Сега и тие со дигнати раце и со заслепени очи ги повторуваат зборовите на невидливиот судија.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се шушкаше по ќошињата дека Ване и Ганка се во љубов иако и мајка ѝ и очувот не сакаа да чујат за Гавранот туку бараа зет што има занает в раце и - дуќан! Зошто и дуќан, не знаев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не знаеше што да чини кога човекот го фати детето за рака и појде кон вратата, со бавни чекори.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Крчмарот не беше слаб. Имаше долги раце и дебел врат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Чини поткрени ја раката и пак собери ја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И едно фати, друго фати, ми ги зема од раце и ми ги свртува во клобурците, ги понесува. Јас лелекам, се траштам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ќе те удира, а ти ќе се превиткуваш, ќе потсинуваш, ќе се собираш копец во вратот и во срцето, ќе ја собираш устата, ќе ја собираш раката и, примижувајќи пак ќе ја подаваш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазор замавнува со раката и ја трга кожата надолу како да слекува мокра кошула. 174

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мртвиот си ги потсоберува рацете и еден дел од небото како пепел му налегнува на лицето, му заседнува на образите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа стои, малку погоре, ја држи Горица за рака и чека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се држи за мешето и рацете и колената ќе ги собира на едно место.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Давиде Недолетниот ги крева рацете и коледар скока околу огнот. Ќе полета со чадот. 130

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Капинка и Ѕвездан се стрчуваат по пајнчето, јас ги удирам по раце и ги бркам надвор.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Алка со раката и удри со главата во џамот, ко пилињата што ни удираат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со мака ја поткрева едната рака и нѐ фаќа за вратот, нѐ милува по темето со раката. Првин едниот, па другиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си ги измивам рацете и лицето со снег и влегувам дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еднаш дури и ме поткрена со тие раце и ми вели: - Ајде, расти, не стои на една мера, на една пересија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уља ја удира Горица по раце и Горица се распалкува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно Босанче така ни се откина од рацете и трча право кон бугарските окопи. Трча и паѓа. Не го крепат добро нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се зададат од некаде, ги гледам се држат за раце и ме гледаат како да не ме познаваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги земаме крстовите од црквата, ги креваме иконите в раце и ајде, ајде, одиме со пеење низ село, под село, низ полето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И војводата мавнува со раката и комитите ги тргнуваат штиковите од под гушата моја. ־ Ај, сега оди си, вели војводата, ние пак ќе те побараме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гробарите веќе ја ринеа земјата, си плукаа во рацете и ја ринеа земјата, ја нафрлаа со лопатите на сандакот, го засипуваа гробот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си беше еден човек и си садеше грав, пиперки и босилек, сееше ’рж и јачмен, ораше, влачеше, едниот вол му бегаше од браздата, и волот го тепаше по муцка, му пушташе крв од муцката на волот, и после муцката му ја држеше в раце и го милуваше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вечерта, во мрачкото, ме фати за рака и ме одведе на меана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оган нигде нема, а тие ги кренале рацете и се греат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лефтерија ми го враќа фенерот в раце и се наведнува пред една бочва. Се мачи да го одврти чепот. 146

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кутри Донче Спискоски, ја испушта капата од раце и само се држи за градите, се префаќа. Му залетнува некоја осилка и му се кинат некои конци под рацете. Не може да запре, да се соземе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затоа е решено да има минимум ризик, со тоа што се прави една копија на филмот, се става на еден стик и тој оди од рака на рака и така нема голем ризик од масовни апсења.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Високо дваесетгодишно момче, со нежно детско лице и набилдани мускули, му откина една карта од купчето кое го држеше в раце и го пушти да влезе внатре.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ѓувезија Дубровска ја фати за рака и се обиде да ја исправи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зафрлајќи ја шапката на тилот, братот одмавна со раката и се насмеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гледан отстрана, неговиот бел и смело извиткан лак изгледаше секогаш одвоен и секогаш сам, а го изненадуваше патникот како необична мисла, заталкана и фатена во карпите и во дивината.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како часовник ѝ чукаше целото тело. - Смири се, рече Ѓувезија Дубровска, стравот е само несвесно чувство. - Што ти направи грнчарот, праша Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Малку по малку, исчезна сосема и оној од разораната земја и од расфрланите предмети што ги опкружуваат сите нови градби; народот ги разнесе и водата ги однесе искршените колци и парчињата од скелињата и преостанатата граѓа, а дождовите ги измија трагите од каменорезачкиот труд.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Извесно време стоеше над неа, па тогаш ја крена одново раката и со еден силен потег ја избриша и неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Везирот му обрна внимание на муалимовиот натпис во стихови, пополека ја крена раката и двапати го прецрта целиот натпис.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Насмевнувајќи се, трговецот ја потупка жолтата крава по челото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Селанки голи се капеа во реката, брзо езерце со песочно дно, смеејќи се со крици и покажувајќи си ги телата една на друга облечени во бледило од кое никнуваат поцрнети глави, раце и листови.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Останал неподвижен и со раширени раце и уште повеќе сличен на црн крст. сигурен дека сѐ му припаѓа во таа ноќ пред големата утрешна битка во која над него ќе стојат други со поголем чин и попризнанена војничка мудрост, офицерот тогаш ошол да го земе коњот да го попжвлече за узда кон себе, да им ја открие на војниците својата љубов кон животните или, просто, да им ја покаже умешноста на скротувањето. И го сторил тоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Непознатиот со татарски или монголски или черкески очи, ноздри, усни, гологлав и испотен, застанал и ги подвиткал топчестите раменици, го испуштил анџарот од левата рака и подавајќи ги двата прста на десната, показалецот и палецот, ги преплашил најблиските како да е невидено животно со црни или отровни рогови.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Рацете и нозете ми се во синџири.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Погледнувам кон сведоците. сега и тие со дигнати раце и со заслепени очи ги повторуваат зборовите на невидливиот судија.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со надеж на исцелител го подал рацете и исправен, и во тврдоста нечујно подвижен, зачекорил несовитлив во половината и во глуждовите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сплотени во песната на една принцеза, која го држеше букетот во раце и мислеше на невозвратената љубов.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не ги молев да ми ги ослободат рацете и нозете.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Погоди, - повтори Барбут- бег, и самиот намигнувајќи ми, но со двете очи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ги раширив рацете и викнав: - Со Жеро Жерав ќе сме вечни пријатели!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Според обичаите на гавраните, го избањале во катран.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Рацете и нозете ми беа врзани со дебело јаже од кое ни најмускулест орангутан не ќе се ослободеше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еве, земајќи го „примерот на една рака во движење”, тој пишува: „Бидејќи секој континуиран квантитет е делив до бесконечност, движењето на окото кое ја гледа раката и се движи од а кон б, минува низ просторот аб кој исто така е континуиран квантитет и, според тоа, делив до бесконечност.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Каска Богдан на раце и на нозе колку што може и се буди сиот испотен; ѕирка пак низ прозорецот како што пред малку ѕиркаше но гледа сега сосем расонет.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ползеше и по нивјето додека мајка му работеше, гризеше тревки и растенија, гризеше земја и варовник, лижеше по камењата како овца по сол, обезбедувајќи си недостаток на калциум; го запознаваше животот околу себе фаќајќи и играјќи си со бубалки, црвчиња и секакви гадурии што му лазеа по рацете и нозете.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

При секое погледнување во тие белини, Богдан го обзема силна возбуда; по телото му врват благи трпки и му се искачуваат во главата; го чувствува движењето на крвта во него, а рачката од фанглата и мистријата му се навлажнуваат во рацете и потреперува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Напротив, леташе, чиниш, птица, раширил раце и лета благородниот Трифун Трифуноски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ги ококорави очите, се свисна, о ѓаволскиот артист, ги подаде кон нас крвавите раце и тихо, тихо, болно рече: - Другари умирам, - Да живее слатката слобода.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Докторе, доаѓаат ли уште во болницата долгобради набожни калуѓерки со библија в раце и гонореа под мантија?“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Гледаа гладно и без трепкање во некаква блондина со танки брчки на сувиот врат, мавтаа со раце и говореа секакви бесмислици.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Добар ден, Томаица“ рече Петар, и ја зема раката и ја бакна нежно. „Добар ден, Петар“.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сестра ѝ само ја фати за рака и тие продолжија накај офицерски.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томе стоеше како стаписана и збунето како од немајкаде бавно и малку несмасно ја пружи раката која Петар со огромна нежност и галантност ја зема во рака и ја бакна.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа само замавна со раката и рече: „Ќе го оставиме ручеко за некој друг пат. И онака не ми се јади.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа само го остави лебот на масата, го префрли шалот на столицата, ги изми рацете и молкум седна да појадува со наведната глава.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Кога по таквите обиколки ќе се вратеше во својата соба, често ги превртуваше рацете и ги посматраше.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тоа првенствено би се однесувало на проучувањето на моторичката контрола и координацијата на рацете и очите, како и на психолошките процеси што се одвиваат за време на читателовото перципирање и запомнување на знаците.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Рене, како случајно, беше дошол во моментот кога ја располутуваа главата, ја зема нејзината содржина в раце и со едно лачно движење ги раздвои двете половини.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Додека Раиз ме информираше за настанатата ситуација, ќеркичката Јета се беше оттргнала од неговата рака и се беше доближила до војникот со бајонет на пушката.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само разнобојното цветје го чуваше стариот ред и спокој. Гордоста на Раиз.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се вратив да продолжам да копам. Копав со раце и нокти. Ископав само една малечка дупка.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Татко ми ме носеше в раце и плачев толку силно и клоцав со нозете што еден човек му викна на татко ми: Лазо, зошто детето не го остави дома, само го мачиш!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

О'Брајан го фати за раменици со своите силни раце и се загледа во него од блиску.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од една трибина обвиткана со црвено платно, говорник од Внатрешната партија - мал, тенок човек со несразмерно долги раце и со голем ќелав череп врз кој беа преостанале само уште неколку праменчиња коса, ја загреваше масата народ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

О'Брајан држеше еден лист хартија во рацете и внимателно го проучуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Претпоставуваше - зашто понекогаш ја гледаше со измастени раце и како носи клуч за навртки - дека работи на одржувањето на некоја од машините за пишување романи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас сум роден, јас ќе умрам. Имам раце и нозе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Освен рацете и еден круг од лицето, неговото тело беше сето посивено од стара, впиена нечистотија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа се стисна до него, ги обвитка рацете и нозете околу него како да сака да го успокои со топлината на своето тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја подаде кон него здравата рака и тој ѝ помогна да стане.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во ретки прилики, таа го земаше Винстон в раце и долго го притискаше на градите без збор.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мразеше да ги употребува рацете и мразеше да се наведнува, зашто можеше да го предизвика да кашла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вратата се отвори со тресок. Младиот офицер влезе и застана настрана, а зад него се појави еден кус набиен стражар, со огромни раце и раменици.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не беше бистра, но сакаше да ги употребува рацете и се чувствуваше на свој терен кога беа во прашање машини.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јунското сонце беше сѐ уште високо на небото и долу во дворот исполнет со сончева светлина една огромна жена, цврста како нормандски столб, со мускулести црвени раце и со мокро утаре врзана околу половината, тупкаше горе-долу помеѓу едно корито и жицата за сушење алишта, простирајќи мноштво бели платнени квадрати во кои Винстон препозна бебешки пелени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да можеше да се помрдне, ќе ја подадеше раката и ќе ја положеше на О'Брајановата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Повторно се слушна силно тропање на влезната врата од станот и нејасен разговор на мажи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Мојот адвокат Стојко Руменов ја отвори папката со материјали и, распостилајќи ја на масата, под десната корица ми ја фати раката и силно ми ја притисна, сакајќи да ме врати во мигот во кој сум и да ме подготви за оној што следуваше: нејзиното влегување во судницата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема се стресе, набрзина ги повлече рацете и стана од креветот. Беше подзината и нема.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Имаше притоа Мехмед паша постојано при себе и еден стар ферман со султански оловен печат стасан до дедо му, славниот Исхак-бег, кога овој стана заповедник на Скопје: ферманот беше пишуван со рака и зелено мастило, а дојде во футрола од ѓон, со сребрени скопци, и залепена со восок: не само што постојано го препрочитуваше тој ферман, туку и го учеше на памет.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој плесна двапати со рацете и му даде некаков ишарет на слугата кој веднаш се појави.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се доближи до мене, ја пружи раката и ми го подаде. Не гледаше во мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мислите што идат се во брзината на движењето на рацете и на нозете: така се скориваат и така се движат, со брзината на другите делови од телото.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас бев единствената жена. Тапкав бавно надолу, без да имам на кого да подадам рака и да се потпрам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас зедов да перам мои ситни работи на рака и една негова кошула со куси ракави.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таа сосема полека, но одлучно, ми ја тргна раката и ме погледна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му ја вратив јадицата в раце и станав. Тој остана да седи на карпата, неодлучно префрлајќи го конецот од едната рака во другата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Внатре беше осветлено, сѐ беше осветлено, разната стока и оние легнати, долгнавести, големи тегли со бомбони, со отвор однапред во кои продавачот ја пикаше раката и вадеше колку што сакаш. Ние тројцата бевме одоваде тезгето.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ги оставив коските, отидов пресеков едно дапче, така нешто подебело од ракава и доста право, го искастрив и го кладов нарамо.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Едно време се сви, ја стегна тупаницата на левата рака и ги стисна очите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во меѓувреме дојде и докторката Милја, нѐ грабна за раце и викна: „Брзо дојдете да се поздравите“. Тргнавме по неа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Го викнав болничарот, па со се инфузијата ти помогнавме да седнеш на столицата до креветот, сестрата ти го мереше притисок и излезе низ вратата, јас тргнав по неа да ја прашам колку ти е притисокот, а таа немоќно ги рашири рацете и одмавна со главата.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Полека му се приближи, го гледаше, и најпосле го зеде в раце и почна да го бакнува непозната постара жена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Му ги зеде рацете и му ги прекрсти на мевот, но смучна со носот налутено кога забележа дека палецот на едната рака му стои пикнат меѓу кажипрстот и средниот прст, како да ѝ покажува шипинки.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Од брегот те здогледав... - ја фати за рака и ја привлече кон себе.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Започна и Тане да се поднапива, но често ќе претераше, ќе се напиеше преку мера и добиваше некој кураж, некоја сила, се качуваше на брегот одејќи и на раце и на нозе, доаѓаше кај дувалото, ги отпетлуваше панталоните и се мочаше кон него, викајќи: - Ајде избувни сега, мајчето твое!

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја фати пак за раце и ја исправи, та почнаа да се гледаат еден со друг и да се милуваат со очите, додека везирот, што ја гледаше глетката не заповеда: – Доста, Арслан-ага. Толку сакав да знам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кадијата ги прегрна двете кадани што му седеа на колената, ја здружи главата со нивните и се заѕури во играчицата која се виткаше како змија низ трева. – Аферим, бре Халиле-е! – се провикна кадијата, ги ослободи своите раце и почна да плуска силно.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Им предложи да ја зголемат својата вооружена одбранбена дружина од триесет на сто земски сејмени. А која ќе стане нужда, сите да трчаат со оружје в рака и да ја бранат својата слобода.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Разговорот воден на каурски јазик и средбата на Анѓа со Ангелета ги окуражија другите сужни и сите му заблагодарија на господа што ќе им помогне на овој начин; дури и оче наш го прочитаа во себе тие што го знаеја.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кроеше кадијата, но не седеа со скрстени раце и бунтовничките водачи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Оковани во прангите, со белегзиите на рацете и синџирите на гушите, ги помина неколку јаничари низ Стамбол но тука не предизвикаа некое големо љубопитство кај луѓето низ чаршијата, бидејќи вакви појави во Стамбол не беа реткост како во малите гратчиња во провинциите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Костадиница има нешто во главата! си помислува, си ја поткрева едната рака и прави пу пу под под мишка, што и да е, нека е подалеку од неа и од нејзината Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Милка не може да си дојде на себе, се крши во себе и во снагата, си ги плетка рацете и не знае кому да упати друг вресок.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Друже Србине, Корнулов и Папокот прават планови како да се привлечат нови луѓе на местото од оние што заминаа оти земјата бара работна рака и од нивните разговори што во фрагменти, во откасоци стигнуваа до неа ѝ се ежеше кожата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

ЉУБА: (плеска со рацете и се смее) Таа потврдува!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Арно ама, портата е затворена. Роднините стојат пред порта со стапови в раце и не пуштаат никого да влезе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И навистина, дедот Стале го зеде малото Пеце под рака и осумнаесет години го главува момок на манастирот за по шест товари 'рж, две лири пари, опанци и храна да проси по селата за истиот тој свети Илија што му ги прибра нивчињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Невестата Менка ја затопли тавата на огнот, го зеде ѓумот и леанот, им тури вода на рацете и ја кладе софрата да повечераат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— И се насмеаја обајцата, држејќи си ги веќе десните раце и стискајќи ги еден на друг што поцврсто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога Крсте излезе низ малата вратничка, а Нешка се наведе да се појави да види дали некој не ќе го види оти од нив излегува, овој ја исползува нејзината положба, ги бакна своите четири прсти на десната рака и ѝ ги залепи на левиот образ.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се наведе, му бакна рака и му ја кладе парата во неговата рака, говорејќи му: — Земи, дедо Петко, алав и од мене и од господ. По стопати алав.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Овде главно слушам Класик Рок Стејшн, радиопрограма водена од мајсторската рака и сексуљавите гласови на Анкл Џо и Синтија Фокс.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Сакаше да нѐ коли... Еве, кај ме удри со ножот... - покажа на рацете и градите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Бонети ја фати и почна да ја повлекува кон себе, но таа замавнувајќи силно со рацете и телото му се оттргна и избега.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ноќта игуменот чу тропкање по чардакот; наштути, стана од креветот и ѕирна низ прозорецот од одајата; на месечевата светлина го забележа Наќа кој помина држејќи дрво в рака и се упати кон одајата на полковниците.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Нападнат беше од волк, но се спаси. По рацете и нозете сѐ уште има лузни.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Бремето го повлече кон грубата калдрма и тој, не ширејќи ги рацете и не барајќи со нив потпир во воздухот, невешто, скоро театрално падна.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Трајче ја грабна мајка си за рака и речиси ја повлече.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Браво, Трајче! - го пофали чичко Тале, го почука по рамото, му ја стегна раката и продолжи: - Таков те сакам. Да бидеш како татко ти.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Помладиот му ги преброи парите и сакаше да ги стави в џеб, но постариот со црното брадулче, му ја тргна раката и му рече нешто.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Трајче плукна во рацете и пак почна да сече суви гранки. Набра една страна дрва.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Трајче се сневесели. Планински забележа, го зеде под рака и почна да му говори: - Не брзај!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Излегол од зад шипјето и тргнал кај луѓето да оди со прекрстени раце и со солзи на очите, се приближувал кај нив.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кога видело Велко оти стоел Силјан на тоа место, пошол да си го земе стапчето и го грабнал штркот преку половина со обете раце и свикал по мајка си: „Мајко, мајко го фатив штркот.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А Господ додаде: - Нели ќотекот господ го измислил, така тврди народната мудрост а јас ја почитувам таа мудрост и не ја доведувам во никаква врска со религијата - а потоа најде за потребно да додаде дека и оваа наша власт, иако атеистичка, ја почитува традицијата на ременот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нели, многу смешно - се трудеше Катерина да се разведри, или само да ми прикаже дека не држи многу до тие сеќавања; и наеднаш, откако се потпре со едната рака на мојата подлактица неочекувано потскокна, се протегна колку што можеше за да дофати некој лист од гранката, но тоа не ѝ појде од рака, и откако се спушти на земјата ми се приближи, ме опфати со двете раце и ме привлече кон себе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ја кренав в раце и ја легнав на душекот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ова, за волшебната моќ на камшикот го бев рекол јас кога спомнав дека еден силен удар на камшик може да расплетка многу смотани раце и нозе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„А дали втаса да си помислиш што претставуваме ние за тие мали гадинки?“ ја прашував додека ја користев нејзината збунетост.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но таа вечер, кога го грабна оној мој билмез за рака и го поведе кон кејот, бев бесна и преполна со очај.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наеднаш, кога Балот сосема испари од сферата на неговото интересирање, негде попладнето, кога дефинитивно беше објавен денот на одржувањето на оваа забава секретарката Јованка влезе во канцеларијата со поканата в рака и тоа држејќи го пликот поткренат над градите, речиси допрен до нејзините розови усни.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сепак, не реагирав. Зошто токму јас да му напоменувам дека несигурноста што ни ги врзува рацете и ни ја подјадува надежта не почнува и нема да заврши со нас, и тоа токму оваа вечер!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа се тргна, ги стави рацете на лицето, а потоа ги погледна рацете и сончевите зраци на прозорецот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но другите денови таа беше тука и тој беше тука за неа, се држеа за раце и шетаа околу квартот, или се возеа, додека на Мама косата ѝ се вееше како на девојче, и таа ги исклучуваше сите механички направи во кујната и му печеше неверојатни колачи и пити и медени слатки, длабоко загледувајќи му се в лице, со вистинска насмевка.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гледаа во рацете и нозете, со сведнати глави.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тие ѝ го здогледаа лицето и ѝ го чуја гласот: „Седнете, деца, седнете!“ ја крена раката и ја турна кон нив, „стасавте токму навреме.“ 88

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ги стисна рацете и ја отвори устата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Не, не, сега и другата рака и нозете ми се одземаат.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во влажната внатрешност беа сместени органите од бакар, месинг, сребро, алуминиум, гума и свила, пајаците испредоа златна мрежа и ја прицврстија во кожата; срцето беше сврза-но, во коскеното лежиште беше сместен мозокот од платина што ѕунеше и фрлаше искри од синкаст пламен, а низ телото, до рацете и нозете беа спроведени жици.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во салонот, пред да влезат родителите, брзо го отвори кафезот, ја протна раката и ја погали жолтата канарка, само еднаш. Потоа го затвори кафезот и застана, чекајќи. 24

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Знаеше дека мислат оти се сеќаваат на топлината, како руменило: на лицето, на телото, на рацете и нозете и треперливите прстенца.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ѝ пријде на колата отстрана. Момчето му ја позема раката и му даде пезос.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Беше сјајно црна, со сребрени копчиња и со сребро оковани петици на црните чизми; прилегаше како некој од темна маглина да одрежал раце и нозе и тело, со бледи ѕвездички што проблеснуваат низ неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ја отвори својата груба рака и со едниот чист нокт нацрта, полека, обидувајќи да постави сѐ таму каде што тој можеше да види и каде што таа можеше да види.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Златните крилја трепереа во татковите раце и на неговите раменици, чиниш живи се, и тој ги гледаше, а преку нив гребенот, долу.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој си го допре лицето со раката и се загледа во влажните прсти.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ги притисна рацете и падна. Лежеше неподвижно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Нејзиното чекање бели книги од Ристо и радосни вести за Ристо заврши со писменцето што ѝ го даде Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Зар сакаш цел пат да туркаме? - праша вториот офицер чие име Коста досега не го слушна, а лицето му го виде дури вчера во болницата во Елбасан.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На болничарката, седумнаесетгодишно девојче, ѝ го врзав ѓемот за рака и тргна таа да го однесе во лазаретот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И кога по неа набабри втора врз зеницата на Пандо, се подигна старечката рака и дланка рапава, жилава, ковчеста, но бодра, ја откинува за да не остави лишај на пониженост.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И така, во намисувања за деновите на пониженост и миговите на гордост заради тоа што се успеало да се опстане и да се пркоси на сѐ што било туѓо, немило и недраго, омразено и мрачно и што било судбина натурена со туѓа рака и волја, си тече животот во тесната котлинка меѓу коњушниците, подгниените бараки, трите казани, прашливото џаде, камионите што двапати на ден пренесуваат ранети и оздравеници, лелеците и тажалките, полудените, падавичарите и црневицата расплакана, болна од чемери и исчекување.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Овој напор го огрди, уште повеќе го остаре неговото лице, уште повеќе му ги избразди и му ги искриви брчките.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Коста се сврте, рашири раце и полека, цедејќи го секој збор, рече: - Ебати ја УНРАТА што прати такви џипови...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Генералот ми ја зеде десната рака и ми го стави орденот во дланката, велејќи ми: - Благодарната грчка татковина посмртно го одликува вашиот син и го унапреди во чин десетар.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Овие „работи” се чини дека се оние движења низ кои поминуваме правејќи ги нештата што ги именуваме како: станување од кревет, облекување, вршење нужда, откопчување и закопчување, миење раце и лице, бричење, миење заби, чешлање коса, одење, седнување, подигнување чаша, сечење парче леб, мачкање на леб, ставање во уста, голтање.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој правеше сѐ помалку и помалку работи, додека на крајот одвај ќе го подигнеше прстот за да стори нешто за себеси.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На Пецета му дојде да спрсне да бега, но брадјосаниот го џапна за рака и го седна на гуњата до себеси сѐ држејќи го со едната рака поклопен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Стоеше достоинствено со детето на раце и чекаше, пак според адетот, човекот да ѝ каже што било.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го зеде српот в раце и, готов да се ведне, рече: - Жено, оди наполни вода на кладенчето, па после да седнеме...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Најпосле мораше да ги земе парите држејќи ги в раце и не знаејќи што да прави со нив.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го најде седнат крај тланикот до огништето, со лулето во растреперените старечки раце и главата ведната.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Пријателот го подигна на раце и тие заедно почнаа да берат цреши во една чинија.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој Толе постојано молчеше. Седи на столот, ги скрстил рацете и гледа во шарениот килим.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дека некој нѐ води за рака и ни го покажува она што треба да го видиме?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

СИТЕ: (Играат, пеејќи.) Јовано, Јованке, крај Вардара седиш, бело платно белиш, сѐ нагоре гледаш, јагне, мое Јовано. Јовано, Јованке, јас те тебе чекам, ти ми не доаѓаш, ти ми не доаѓаш, јагне мое Јовано.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Како ќе ги свират свирките, така ќе ги мрдаш нозете. (Го фаќа за другата рака и му шепнува.) Ајде, орото е — крајот...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Иван гледаше во една мравка што лазеше крај неговата рака и со сува тревка ѝ го сопираше патот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Излегувам пред пештерата со камења в рака и викам.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Но Весна ја удри по раката и цигарата одлета.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Дедо му ја гмечеше шубарата во рацете и го дупеше Дудана: - Гугни, речи нешто...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тогаш Профим ја спушти пушката, се воодушеви од она што го чу од Полин, го зеде под рака и го доведе дома.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ѝ растеше Трајан како што растеа врбите; доаѓаше до работ на смртта и пак оживуваше; растеше во немаштија, во болести, во војни и сѐ издржуваше и сѐ трпеше како што и сега ја трпи раната на раката и слабината останата од гранатата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И сѐ така додека една ноќ едно парче граната не му ја расцепи раката и слабината.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Седеше пред вратата со пушката в рака и му велеше насолзено: „Попусто е, учителе. Никаков лек не му помага на син ми“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Каде пред оваа маса пред овој памучен хоризонт без линии пред ова темно месо на земјата и ноќта измешано длабоко место и густо наеднаш поплава на очите и на просторите смрт Каде о каде ти јас ти море шумно и бескрајно ти монотоно поле хоризонтално уморено желно за исправено ветровито разведрување Каде о каде ти тесто густо на дождот и земјата човеку јас камену во рацете и во очите кал

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Индигнација, лутина и гнев скриени во сечилото преточени во охрабрувачки занес, злобна алузија за да го казнам просторот и времето околу себе, а претворам во ужас дел од сопствениот хабитус и свесно правам деперсонализација, обезличување на душата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Смиреност на мислите и покрај болката од раните, распарана кожа од острицата на жилетот по рацете и градите, темно црвена крв разлеана по подовите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Првиот ден Ј се разбуди со силна болка во рацете и нозете. Се зачуди кога виде дека на себе има розеви бебешки пижами што силно ја стегаа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Јас си ја штитам главата покривајќи ја со рацете и трчам кон најблиската стреа да се засолнам.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Таа ми го тутна в раце и ми ги зеде парите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мислев дека Дино ’рчи, па го подбуцнав со рака, но ’ржењето не престана.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мачката лежеше врз мене, ме гледаше и ’ржеше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Под бујните веѓи, влажните очи уморно му светкаа и откако тетка ми ме изнабакнува по целото лице и убаво ме изгушка, тетин Јован срдечно ми ја стисна раката и ми помогна да ги натовариме куферите во неговиот автомобил.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Па така, ја подадов раката и реков: - Убаво маче тоа...

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Томе си ја погледна раката и одеднаш почна да вреска.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја подадов раката и Маци ми се доближи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

До тротоарот чучеше Ане со едно парче леб во раката и липаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога со своите подадени раце и со некоја темјанушка на усните меѓу уште подзарцвенетите обравчиња, куклата покани “Повелете“, од рацете на Дедо Мраз испопаѓаа јажињата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ја дигна раката и згрмоти колку што има глас: - Еленчиња мои, потрчајте како што знаете!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Само стои и само гледа. Каменот му ја подзема мислата, му шепти, и квечерина, кога се обиде тој да си ја поткрене раката и да му одмавне на каменот забележа дека веќе неповратно отпатувал: се скаменил.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Го препозна, го погледа, го поведе за рака и го – бакна!

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Ќе остане со подадена рака и подзината уста.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ако си вистинска балерина, ќе играш врзана, без раце и нозе, без музика, без рефлектори. Нема не сакам, нема не можам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Одново и одново се загледувам во нејзините очи, во лицето и челото ишарани со брчки и покорно, наведнувајќи глава ѝ бакнувам раце и ... занемувам од восхит...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Девојка во војничка униформа, потпрена на левиот лакт без престан ѝ мафта со десната рака и ја вика да дојде.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Лесно се наведнува над неа, ѝ подава рака и полека ја извлекува од снегот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во сивкавиот полумрак близу до неа поминува носилката со ранетиот без раце и покрај него уште еден маж, со очи вковани в земја. Тешко се движи на патерици.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се буди. Станува. Ја фаќа мајка за рака и заедно одат во другата одаја. И тука е топло.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Слушај ја наредбата! - викна тој. - Лопата в рака и копај додека ја истече водата!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Киро засенчи очи со раката и погледна надолу на кај Јамата, Рото, Баро и Полената. Лежат под облаци чад.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дедо испружи рака и покажа да седнам до него. Седнаа сите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Седна на скалите, навали лице на налактените раце и заниша глава.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Како брат ми Митре, да му се миросаат коските и Господ златен да им отсече и раце и глави на тие шо го заклаа... - се прекрсти баба и потоа ја дофати фурката и почна да преде.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Лесно, чиниш тивок ветрец, ја помрдна раката и таа се откина од челото и одвај со видливо движење се спушти кон десното, лесно се префрли на левото рамо и одново до увото на Циљка допре потулениот шепот на Мита:

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сарказмот, одвај видливата насмевка на крајот од усните, блесокот во стеснетите очи, одмерените движења на рацете и честите шрекини со менливата боја на гласот, оставија силен впечаток кај сите присутни.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Седиме покрај пламенот, ги грееме рацете и лицата, но ништо не помага. Постојано се тресеме.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Земи ... – А, не – му ја тргна раката и рече со благ глас: – Земете си ги.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Протегна рака и од босчето исече едно подебело парче, па си зафати да си делка црцало.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тоа беше најсреќната седмица во мојот живот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Мммм“, реков со гримаса на апетит на лицето. “што има за вечера?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бев со Бреда секоја вечер, а преку викендот заминавме за Вермонт до хигиенскиот центар за кој ѝ зборувала нејзината роднина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа послужи ладна крем супа од моркови и тофу-сирење и сендвичи со паста од леќа како предјадење, а суфле од лук со биолошки контролиран зеленчук како главно јадење.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На излезот ми пружи рака и ми соопшти дека резултатите ќе пристигнат за една недела.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ја поттупнав по раката и светнав со насмевка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Колку што се сеќавам од преголема возбуда дека сум фатил птица, не знаев убаво да ја држам, та набргу штом ја извадив од клопката, таа ми првна од рацете и одлета на блиската слива.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Ах, дојде, од кога те чекаме! - извика џуџето со тенко гласче како да пее, плесна со малите раце и брцна во џебот што му беше пришиен на средината од палтото и му ги покриваше целите гради, стомакот и нозете до колена.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Со опинци и бели објала испрекрстено опашани со ремење, со пиштоли на појас и со реденици фишеци на крстот ставени преку градите, со брада до појас, обраснат, со каплак на главата, со пушка во левата рака и со гуна преку рамената. – Добро утро, добри луѓе- рече тој гласно.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Од двете страни на местото по кое се поминува за да се оди кон свеќниците, пред олтарот, имаше по пет, едни како столови, ама не да седнеш туку со држачи да си ги поставиш рацете и со една штичка да си го потпреш задникот кога ќе ти дотекне да стоиш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Бате Јоле, расплакан, клекна крај неа преграбувајќи ја со левата рака и ставајќи ѝ ја дланката на нејзиното лево обравче, а од другата страна ѝ го навали образот и така милувајќи ја и гушкајќи ја, плачеше барабар со неа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Срната стоеше и го чекаше. Бате Јоле се врати со сено заграбено со двете раце и го стави на куп пред срната.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

За да не заостане, брзо го измерка дрвото со поглед, ги наплука рацете и одмавна, ја закачи ссекирата во стеблото и кога ја тргна рачката да ја откачи, виде оти е лабава.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе поздравеше со кревање на раката и со веднување на главата и заминуваше понатаму.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ја пикна раката и ја покри со полата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога го дојаде јаболкото, внимателно го избриша ножето со два прста, го затвори, го прибра в џеб, ја забриша устата со рака и ги сотре дланките од панталоните.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Скапи глупости, си рече во тој момент во излогот, како да е тука ставен по грешка, забележа еден дебел блок со зелена хартија. Застана фаќајќи ја Летка за рака и задржувајќи ја.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се подаде, ѝ ја зеде десната рака и ѝ ја целува Ти благодарам што нè прифати, што ни го понуди својот дом, а и својата љубов! Со ништо не ќе можам да ти возвратам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајката Перса, стаписана и стегната како во менгеме, исто не можеше да пушти солзи, туку само ги рашири рацете и Пелагија ѝ влета во мајчинската прегратка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знам, вели таа од другата страна на оградата што ја одвојува градината од уличката, знам, ти не беше со булукот бегалци, отпосле се јави со ова китче во рацете и со овој чувар крај себе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Клекнав пред него, му ја бакнав раката и побарав прошка!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А кој и да се смилува гледајќи ме ваква стемнета со малечко во рацете и со огромно куче крај себе!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пела спрета и се измолкна од нејзите раце и заедно со помалите сестри на Деспина заминаа на кај песната.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На света Недела, наредната, дојдоа Танаско со Пена и синот на Борис Биџов, дури од под Калето, од Фестивална, ги викнаа и синовите на Коста Ципата, Атанас на Вета и двата големи сандака, наполнети со облеката на двете Пелагии, ги кренаа на раце и ги однесоа онде зад фабриката, прво во дворот на тетка Перса, а потоа и во одајчето што беше одредено за нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Денот помина со свечен ручек подготвен со рацете и радоста на Пелагија, а попладнето, како повикани, се изнаредија Танаско со Пена, мајката Роса со Деспина, а приквечер Чана со Митра, ама без Дончо.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Толку пати поминував од таму, таа зркната во мене, ама оти самичка, не се осмелував да ја опитам, ама денеска самата нè запре и нè внесе внатре, вели знам што бараш, те гледам секоја недела како го вртиш комшилукот со девојчето во раце и со ова убаво куче крај себе, ми кажаа што бараш, и така, ти била самичка, си имала една одајка отповеќе, вели дојдете уште од утре!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Да си ги измиеме рацете и ќе почнеме.