рака (имн.) - низ (предл.)

Го влече Буза за рака низ селото и штом ќе сретне некого, ќе го гризне зајадливо: - Вам ви дојде редот. Доста беше со мене...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Разбра ли? — Му се врекна и го клоцна со ногата, го истурка со раце низ врата, а сам излезе по него, викајќи: — Да не те лаже умот да водиш потера или да чиниш давиа, оти мисли му.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја ставив мојата рака низ прорезот и ја откочив пушката. Клик.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дојде до кучето, клекна кај него, провлекувајќи ја раката низ неговата густа сива грива.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Познати ми се тие движења.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пред малку помина со раката низ мирната вода на коритото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја вадевме фиоката којашто беше над заклученото шкафче и ги вовлекувавме детските тенки раце низ празнината, со прстите набрзина зграбчувавме од локумот и си стававме по едно локумче в уста.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Знаеш, ми личи на некој чуден предзнак?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не сакам да мислам на неа но не можам поинаку.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ќе му чукнеше на вратата, тој ќе ја подотвореше малку, ја пушташе раката низ неа и го поземаше јадењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го гледаа секој ден по сончево време или по дожд како шета крај брегот, се пика во трските, шеварот, рошка со рацете низ гнилежот и врбовиот густеж и ја полни торбата со секакви дрвца што ги наоѓаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Слегуваше Профим со фенер в рака низ брегот и одеше да го бара; да го прибере дома.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ама раката низ празно ми поминува и на празно ми запира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од терасата на ресторанот, Јана со чашата во рака низ прозорецот ги набљудуваше ликовите на Ѓорѓе и Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа го водеше за рака низ големиот и мистериозен лавиринт на таа затворена општествена заедница, во која никој не би се осмелил да се јавува по телефон на полноќ и да ја бара жена си.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сонуваше нејасен сон во кој ја виде Марија во раскината венчаница испрскана со крв и се разбуди со страшна увереност дека повторно го напуштила, оставајќи го сам во тој голем свет, овојпат засекогаш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имитирајќи шимпанзо, професорот Оливер ја протна раката низ десната ногавица од своите прешироки пантолони и со изненадувачка вештина му мавна на професорот Роберт со непристојно свиткан среден прст.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но повремено и сега како да ѝ се јавува некое сожалување кон него што изцело го запостави и отфрли, па понекогаш почнува да му глуми дека таа пак му е приврзана како порано, дека со ова познанство и блискост со Богдана ништо не се изменило меѓу нив и продолжуваше да му упатува благи зборови, да му готви јадење, да му го мести креветот и сменува постелнината, да му ги пегла кошулите и алиштата, да го поведе понекогаш за рака низ просториите или полигонот за да слуша како се дресираат кучињата, да му вари почесто кафе како што му вареше, да му кажува како одат приходите во Пансионот, да му купува нови плочи со текстови за слепи на кој тој со прстите се учеше да чита - но тој кога ќе ја почувствуваше во својата близина, замавнуваше со бастунот да ја удри и бесот го смируваше со алкохол; се тетеравеше низ просториите на Пансионот викајќи по неа со најпогрдни зборови.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Полека ја враќав раката низ вдлабнатината на задникот кој првин се потсобра и ми ја апна раката, задржувајќи ми ги за миг стутканите прсти меѓу двете половини, а потоа се олабави и јас убаво почувствував како средниот прст ми минува преку анусот на Ема и бавно се движи по меко собраниот отвор прелиен со блага топлина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Си ги изми рацете и помина со влажните раце низ својата руса коса.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Пробивањето со две чаши шампањаско во рацете низ раздвижената балска сала секако ќе беше рамно на пропаст, доколку танцувањето продолжеше и понатаму.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И сеедно колку небулозно и лудо да звучи, се соочуваме со два факта, што несомнено важат: просечниот Американец минува седум часа дневно, така што се ѕвери низ прозорецот во “електроносферата”, и 600 000 деца за минатиот Божиќ ги употребуваа ракавиците за да ги пикнат рацете низ тој прозорец.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ми пропадна раката низ него.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Од кога сум дојден во Скопје се немам качено на тврдината?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само да ја спротнеш раката низ прозорецот и ќе ја насетиш на јаготките на прстите подјадената од времето кошула на ѕидините.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Танцуваа околу него, додека се обидуваше да ги провлече рацете низ облеката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Минува со рака низ косата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Два најниски акорда на темната клавијатура на облаците се судрија Два погледа под искрите нивни се зачудија Четири бели раце низ темнината на дождот вознемирен се побараа Се доближија се најдоа со болката со смеата со занесеноста стара...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Цел живот ја протињам раката низ газ од кокошка, ја фаќам за клунот и ѝ го извлекувам клунот низ газ. Се валкаат рацете тука.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ставив и залак во ношвите пред зајдисонце, го изедов изутрината при изгрејсонце, ги истрив рацете низ сребрени склопци...
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)