рака (имн.) - може (гл.)

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако ја погледнеш одоздола, добиваш претстава дека со раце можеш да ја прегрнеш, но штом во неа ќе влезеш, ти се чини дека си во некоја голема , тркалезна хала.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И сѐ додека раката може да ја држи мистријата и окото да мери со пљумчето и додека животот се реди од сурови, неправедни и алчни луѓе - мајсторите нема лесно никого да пуштат да застане до нив на скелето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На средината како бајрак стрчеше стариот ѓерам, од кој речиси и со рака можеше да се црпне вода.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А Сатурн со рака можам да го докачам.“ Последната светилка остана зад нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со долгите раце можел да биде и крадец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо Арнаутче ѝ ја зел секирата од раце и со бес на елен кога со рогови распостила пат низ гранки кон љубовна игра, удирал околу себе со невидена жестокост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секирата во неговите раце можела и планина да располови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот од придојдениците со белег на замисленото лице, најверојатно детски спомен од рог на туѓо говедо и со сенка на возбуда во светлите очи, онакви какви што можат да ги имаат и децата и мачките, се викал Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се закануваше дека само со палецот на раката можеше да ја збрише Југославија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А со парите во вашите раце можат да се случуваат разни нешта, и убави и грди.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но парите во ваши раце можат да ве изменат и да ве „расипат“, што се вели.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Шета околу мене. И со рацете можам да ја допрам!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)