птица (имн.) - ги (зам.)

Љупчо, исплашен, се собираше на креветот. Птиците ги криеше зад грбот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Не стига тоа, туку, ене, Севда дури сега виде, некакво птичиште ги надлетува, со канџи на нозете, во клунот како игла и Севда гледа оти птичиштето како да сака очите да ѝ ги ископа... ...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јајцата од птиците ги пржеше додавајќи им разни мирудии.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Иако по улицата минуваа пајтони, чези и по некој автомобил, отсекаде доаѓаа цветни мириси, се допираа, вмешуваа, ширеа, опиваа и продолжуваа, а појот на птиците ги следеше и го украсуваше тоа славје на природата кое насекаде силно тропотеше – славјето на пролетта.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Птиците ги има на небото, но не се гледаат – рече старецот, покажувајќи кон небото, каде што во тој миг прелетуваше јато птици, за веднаш потоа да исчезне во мистериозните далечини. – Птиците можеш да ги видиш само кога се блиску.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На зајдисонце започнуваше руменилото да избива од него, како подземни вулкани, да се шири и да ја бојадисува пурпурно целата вода; птиците ги зафаќа немир, кричат и во јата трчаат по сонцето кое им бега зад планинските врвови; потпалено езерото, блескоти и фрла алови отсјаји в очи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Филозофите Жил Делез и Феликс Гатари ја истакнаа истата поента, додавајќи дека на овие домашни територии не треба да се гледа како на територии што произлегуваат од некој внатрешен нагон туку дека тие израснуваат од интеракцијата меѓу една нехиерархиска група на мозочни функции и експресивните квалитети на самите територијални ознаки, на пример, бојата на одредени лисја или стебла што некои птици ги користат за да ги привлечат женките, или музичките одлики на птичјите песни, или дури фецесот или урината намирисани со секрети од специјални жлезди.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но гавранот научи во своите сто години како треба да се чува од појаките; уште пред да се доближи човекот, црната птица ги рашири крилјата и се изгуби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Птиците ги снема во штура немотија.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)