прст (имн.) - на (предл.)

Наоколу беа видливи остатоците од минато вечерната седенка: отпушоци од цигари, наполнет пепелник, тук- таму понекое парче залутана пепел од многубројните цигари, празно шише од најубавото македонско вино, и нечисти чаши, на кои останале отпечатоците од прстите на гостите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А треба водата, затоа и се борев и се изборив, за да ја навлажниш испуканата уста и потта да ја измиеш од лицето и од снагата и да ја симнеш наслагата од меѓу прстите на нозете.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Некому му исекоа премрзнат палец, другему стапало, треќему сите пет прста на ногата, а на уметникот половина стапало. Потоа ги фрлија в затвор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Продавачот махинално, без да го погледнува, покажал со прст на обесените палта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Прстот на сликарот го посочува токму правецот на таа патека, ликовно предадена во вид на скала од јаже, какви што има на лаѓите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Секој од другарите го држи прстот на чкрапалото, секој им се заканува на другите, и другите му се закануваат нему. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 111
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се надевав дека Луис е вистинско месо, доволно глупаво да посегне по мојата торба и да го повлече мојот закочен прст на чкрапалото, но тоа не се случи. 90 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Прстите на дајреџијата сами запреа да удираат по дајрето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прстите на дајреџијата биеа како мртви, исушени дрвциња по него и не можеа да истргнат ниту еден топол, страстен звук.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Долу, под балконот, летувачите веќе се врвчеа - кој со торба, кој со душек, кој со гума, кој со чадор, кој со топка - сите по шорцеви, со апостолки меѓу прстите на нозете и снежни шапки на главите, жените носеа шарени блузи без ракави, а мажите еднобојни маички со тесни прерамки.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А муграта тропа на црковни порти И топлите дланки на градителите (пред векови што го граделе храмов) со златните прсти на изгревот ги милуваат кубињата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И ти си прав, и јас може да имам кабает. Сите треба да го ставиме прстот на умот...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Потоа Лазор, задуман, си го чеша темето со врвовите на прстите на десната рака.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од тоа, од сапунчето, од водата, од мирудиите и од триењето, нивното бело месо стануваше миризливо, младо, се стегнуваше некако, па крцкаше и се лизгаше низ прстите на мажите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имитирајќи ја Кети, и таа се навикна да работи боса во градината, нејзините нежни стапала постепено се навикнаа на калта, па дури и уживаа на мекото цедење на земјата меѓу прстите на нозете.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сакаше нешто да изусти, но овој само го стави прстот на уста, и блед, полулуд, сломен, жив колку и мротвец, изусти: „Псссст! Од словата твои утробата ми е преполна веќе“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Маргиналецот има специјална анти-зомби стратегија: во тајни куферчиња (ко што имаше Мелани Грифит во Shining Through, веднаш покрај исечените прсти на непријателите и контрареволуционерните ТЕКСТОВИ: Дерида, Бодријар, Слотердијк, Фаерабенд, Витгенштајн, Дишан, Ворхол, Џојс, Музил...) и во специјални теглички допола наполнети со специфичен наркофилски етер, се чуваат како смалените глави на декапитираните конкуренти така и одредени восочни фигурички - слика и прилика на локалните зомбии; и игли за коса, фала богу, ко во филмот „Матадор“ на Алмодавар.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Немам разбирање за тие, кои сѐ уште не го скршија од усните печатот на молкот и јавно и отворено не признаа и не покажаа со прст на виновникот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зборот предавник веднаш нѐ тераше да го впериме оружјето со прстот на скрапецот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се оддели, ја одбра западната шума, сѐ уште во полутемница, само допрена од бледите прсти на муграта.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ако ликот е безличен, можеби тоа е затоа што и авторот не се чувствува сосема добро - некој му го допира лицето, но прстите, тие долги ковчести и груби прсти на стварноста, пропаѓаат во меката кожа, која како глина го поприма нивниот облик.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И при секое ново прикрцкување на неговите очници тој сеќаваше како прстите на познатиот ладен грч му се стегнаат под гушата и просто го задавуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Строгите линии на неговото лице се накршија и низ возбудливото занесно шепотење прстите на оптегнатите раце фаќаа во просатранството нешто необично, меко, нежно, податливо...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Младиот патник... тука офицерот го стави прстот на местото до каде што беше стигнал со читањето и ги управи своите живи костенливи очи на Глигора.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па, научив да ги исчукам со еден прст на компјутер...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И затоа, не облекувај туѓи чевли или ќе ти ги стуткаат прстите на нозете и плускавци ќе ти се наредат по петиците, па кога ќе ти пукаат, сите ќе ја видат крвта што ти капе од меурите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Некои војници вадат трње од прстите на нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само покажи му со прст на некого и тој ко кокошка ќе го заколе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднакви, со спуштени раце и наведнати глави, биле повеќе зафатени со себеси отколку со она што се случувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш игуменијата се сетила за нешто што не го спомнувала до тој ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зелениот камен веќе лежеше врз домалиот прст на Калпаковата широка шепа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го заборавиле видовитиот Дмитар-Пејко и не виделе кога над него клекнал Онисифор Мечкојад, барајки му ја со смрзнатите прсти на левата рака жилата на челото, обајцата со исти зборови на усните како и другите - господи, не заборавај нѐ!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прстите на старецот си играа со мојата коса. Пламенот ми ги полнеше ноздрите со густа топлина а земјата под мене беше сува и тврда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Каква кражба, побратиме? - Од четирите пресечени прсти на Турчинот, ајљазу.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прстите на десната рака како да сакале да исцедат капка од дршката на секирата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојде Чучук-Андреј и рече со пелтечење дека луѓето сакаат да појдат и да го извадат избеганиот Онисифор Мечкојад и од дупка на гуштерица ако треба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трипун Караѓоз сакал шарено и слатко, пиел и погледнувал по туѓи жени. Секогаш за си се изненадувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Други раскажуваат. А ти го чекаш и го ловиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако на никој од гостите не им значеа ништо имињата на нејзините братучетки, Мариела посебно нагласуваше, покажувајќи со прстот на девојче во шарен фустан, дека девојчето на фотографијата е таа, застаната меѓу Николина и Фанија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од активностите на локален план, главна задача на Ластета Думбаровски му беше посетата на манифестации ширум земјата: пред да тргне на пат ќе си завиткаше сендвичи во торбата, ќе земеше шише со вода, некое феферонче, оти го сакаше лутото до немајкаде; ќе прибереше нешто и од облека, задолжително две рала чорапи и гаќи оти брзо се потпаруваше и го јадеше нешто меѓу прстите на нозете и во ципите, како и средства за лична хигиена: бричалка, четка за заби, влажни марамчиња, чепкалки за уши и тоалетна хартија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И пред сѐ му падна в очи големиот прст на Акакиј Акакиевич, мошне познат, со некако извиткан нокот, дебел и тврд, како оклоп на желка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сфаќаш ли? Не, рече Отец Симеон. Кога пијам не сфаќам. Цигарата меѓу прстите на хирургот ја гореше кожата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги давеа мислите за долгите прсти на Отец Симеон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Непознатиот со татарски или монголски или черкески очи, ноздри, усни, гологлав и испотен, застанал и ги подвиткал топчестите раменици, го испуштил анџарот од левата рака и подавајќи ги двата прста на десната, показалецот и палецот, ги преплашил најблиските како да е невидено животно со црни или отровни рогови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И тогаш бегалецот од турската војска со исечени три прсти на десната рака, Татар или Монгол или Черкез и присилен левучар, им се предал на востаниците со посредување на попот Зафир Јосков Вртипоп, и самиот востаник со фишеклии преку искрпената мантија, со мавзерка, призренска кама и сребрено распетие, им се предал и го бакнал белиот коњ во двете ноздри.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Погледни ја оваа нечистотија по целото твое тело. Погледни ја кирта меѓу прстите на нозете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислите повторно му залутаа. Речиси несвесно, напиша со прстот на прашливата маса: 2 + 2 = 5
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Крсте излезе низ малата вратничка, а Нешка се наведе да се појави да види дали некој не ќе го види оти од нив излегува, овој ја исползува нејзината положба, ги бакна своите четири прсти на десната рака и ѝ ги залепи на левиот образ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не го гледаат чисто, ама сите ги забележуваат црвенозлатните перја на петелот и безживотната глава провисната меѓу малечките прстиња на детето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Си го беше зела малкуто накит што го имаше, златниот прстен со алемкамен, наследен од мајка си, којшто минал низ прстите на повеќе генерации.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Барајќи го со поглед Марка, со изненадување виде дека грдомасниот слаб митролезец на нивната чета, Босанецот Мујо, со својот „шарец“, насочен кон влезот на земјанката, лежеше со кундакот стегнат во десното рамено, окото на нишанот и прстот на чкрапецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вест која радува: младост на обликот (Модилјани) ластерки на личотијата од нов вид - а прстите на цветаева невидливи врз тилот на долгата жешка зима – мимика на притивнат протест сѐ-на-сѐ антиграматика на очајот - спознај се самиот себеси и уште (асоцијации за вратот) теснец кој пулсира – притеснета надеж клисура во која одекнува контрабас а мажите аргонаути, крзнољупци верници од инакви светови не се откажуваат од потрагата: влезот во жената е бескрајно долг да биде волјата ваша слободна!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во оваа ноќ низ згрчените прсти на гранките нема да се слеваат лепливи шурки на месечината.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Горјан ги намести прстите на устата и трипати искука како кукавица: „Куку-куку! Куку!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Чашата од прстите на Роза се измолкна но не се скрши. – Да, тој е таму.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не бев со нив кога ги собраа и одведоа, затоа и не можам да не се чувствувам виновна за нивната смрт, па иако јас, лично, го избегнав тешкиот прст на судбината поради околности кои не можеа да им наштетат на жртвите", си спомнуваше таа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Усвитеноста се расползи од прстите на неговите нозе, па преку глуждовите, сѐ до колениците.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
АРСО: Амин и тебе раката! (Ѝ дава знак со прстите на Цонка да му побара на Теодос пари.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со прстите на својата смеа што кружат во муграта наслутена те вадам од ова задушено купе што живее со здивот на тунелите и те водам во синиот и широк сон на јавата да се одмориш во зеленилото на пристигањето.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Го исполнив заветот што го ставив во првото писмо до Чана и тоа ме исполнува од темето до прстите на нозете!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ние се фаќаме за појас, а тие го ставаат прстот на уста и ни прават вака: ни кажуваат да бегаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потскокнувам во снеможено птичјо лебдење во куцато одолговлечување ко неуко детско чмаење ко неуморни прсти на темето, на половината ти ах, ти театарска гасеницо фатена во бегство.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со прстот на бузите седнувавме крај софра, со прстот на бузите си станувавме од софра.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Дедо... – му се обратив на дедо, ама тој ме прекина, ставајќи прст на усните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Дедо... – пак му се обратив на дедо, ама тој пак покажа со прст на усните и јас замолчав и се загледав во таванот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ова што ти е? - праша политичкиот, покажувајќи со прстот на нејзиниот образ.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ се стресоа рамената и Циљка виде како меѓу прстите на мајка ѝ, потекоа солзи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така ни порача, и ние од немајкаде, си го ставивме прстот на главата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мажите скокнаа од местото околу огништето, а баба ми и мајка ми почнаа да си ги кршат прстите на рацете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Беше со уште двајца во патрола. Му свикав: Стој!, и му ја побарав лозинката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во мигот ја откачив пушката, тој се затрча да ми ја фати пушката, а јас го ставив прстот на чкрапалото и само му реков: Готов си сега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Без двоумење го одбрав Политичкиот смер и токму тогаш ги сфатив прстите на судбината.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)