Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Претставата „I'm Not Your Baby“ на британскиот уметник Franko B. трае 35 минути (со паузата) и поделена е на два дела.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Многумина од оние кои што добиле простор во медиумите како коментатори или претставници на пост-Е генерацијата, се или стари шеесетти-типови (како Фрејзер Кларк) или луѓе кои ја фураат визијата на шеесеттите (како Колин Ангус од Шејмен).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Гледачите влегуваат во потполно зачаден простор во којшто над црниот параван свети само една гола сијалица.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ги воведувам фразите „крајна култура“ и „деструкциска уметност“ како идентификациски направи, изуми; како термини што ги означуваат здружените простори во коишто општествените, естетските, политичките меѓуодноси и пракси работат во дослух врз прашањето на опстанокот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Деструкциската уметност е етичка позиција составена од различни пракси и која го истражува окружувањето на крајната култура.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Може да му се замери дека ова се копнежни фантазии на стар хипик.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Опсерваториумот е место од каде што најдобро се гледа целото небо, но и околниот простор во низините каде се простираат распослани македонските ниви, кои желно го чекаат својот род.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ме обзема и како да експодира просторот во кој се наоѓам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тешко, скоро невозможно е да се одреди просторот во кој сево ова го гледам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се напинам, се напинам со сета сила, но енергијата ми останува некаде во мене, некаде во стомакот, некаде во некој празен простор во желудникот, таа тамо лебди како пердушка и нема во себе никаква тежина со која ќе налегне за да потисне нагоре енергија која ќе ми го поткрене јазикот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како да експодира некој презгуснат простор во чие средсреде бев јас и сега честичките се разлетаа на сите страни како снегулки а јас половам среде тој облак од снегулки што се шири, се шири...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И гледам како зелената боја се сталожи и како да скипнува врз беспределниот простор во кој се наоѓам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И таа несреќа што може да ми се случи дома иако до вечер има уште многу време, како што ми навестува меката белина што произлегува од синевината спрострена преку сиот овој бескрајно рамен простор во кој нема стемнување.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Машината, досега послушна слугинка на голото искористување, станува конструктивен елемент на новиот жив организам”, запишал архитектот Erich Mendelsohn во својот, 1923-та година објавен текст Динамика и функција, а при тоа мислел на влијанието на машините врз новиот динамички концепт на просторот во новата архитектура. (Парната машина и подморницата беа, да речеме, мобилни примери за неговиот познат проект за опсерваториумот Einstein-ов столб.) Дваесеттите години на овој век беа период на моќното влијание на „машинскиот сензибилитет” и механичкото искуство врз уметноста; тука не е само Marinetti-евиот футуристички манифест, туку и уметничките истражувања и дострели од различни претставници на историската авангарда; од Man Ray, дадаистичките мобилии и модели на Владимир Татлин до кинетичките дела на Naum Gabo и светлосните скулптури на Laszlo - Moholy Nagy.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во филмовите на американската авангарда имаме наметливо отфрлање и разбивање на сите закони врзани за комерцијалниот филм, не само во однос на естетиката, туку и во однос на чистата техника.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Особено во споредба со Холивуд, кадешто техничкото совршенство е императив на професионализмот, Ворхоловите филмови се работени крајно аматерски: тон со лош квалитет, често неразбирлив и таинствен и бука од off просторот во звучните филмови, неизострена и неквалитетна визуелна текстура, излегување од фокусот, осветлени делови на филмот итн.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ме изведува од канцелариските простори во еден од големите холови на новиот објект. „Гледате”, вели покажувајќи на едно импресивно мермерно скалило, очигледно сѐ уште под впечаток на неодамнешното отворање на Холокауст центарот, кое беше остварено со присуство на званици од голем број земји.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Остануваа закопани некаде во купот хартии и јас заборавав да ги сменам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, сѐ уште има многу добри простори во Чаршијата, треба само да се исполнуваат со содржини. Еден од тие простори е неодамна пак отворениот Чифте-амам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Џејмс Вовел ми даде простор во задниот дел од списанието.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А беа тоа немирни балкански времиња, времиња на вистински потреси во земјата на кои им се надоврзуваа силни потреси на луѓето, ментални, психички и какви уште не други кои, како проклетство, се испраќаа кон границите на тој клет простор во кој никој не сакаше да биде оној другиот, од другата страна на границата, во проклетството на делбата преку која секој, макар и род да беше, се гледаше како непријател...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Животот што се развиваше во неа ќе ја истера болката од нејзиното тело; крај овој нов живот не можеше и не смееше да има простор во неа за таа проклета болка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Уште од самите почетоци јас сум обраќал внимание на говорниот јазик и сум барал за него простор во стихот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во секој случај, си има особени предности проучувањето на некој класик – на канонско дело што не е од нашево време.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мораше да се повикам на убаво документиран пример за емотивната внесеност на геј-мажите во избраните парчиња од главнотековната култура, дури и ако тоа значеше бирање нешто старомодно и не многу актуелно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Токму затоа што Џоан Крафорд не зазема страшно многу простор во нашата култура, како и да ја дефинираме, токму затоа, велам, можеме да се обидеме да ја истражуваме привлечноста што ја побудува кај гејовите без да се чувствуваме лично засегнати од исходот – или, барем, без да се чувствуваме баш толку лично засегнати колку што би се чувствувале кога би избрале предмет во кој сме сега внесени (како Лејди Гага).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Исто така, во овој миг го имаме и нужното растојание за да поставиме низа други прашања.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Прицврстен за своето семејно стебло од кое се храни, заслепен од листовите кои го опкружуваат, неговото битие не ја запознало безграничноста на просторот во своето време на формирање.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

При едно од тие чекорења го сретнав доктор Гете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

При секое излегување одев сѐ подалеку, чекорев без цел, како да минувам низ простор во кој не барам ништо, во кој ништо не ме очекува и ништо не очекувам, простор кој едноставно треба да се помине.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како што одеше кон градите, кон пределот на срцето, така и треската и восхитот раснеа во него, та заборави на сè: на времето што леташе, на просторот во кој создаваше, на воздухот што му ги креваше градите и на издишките што од нив излегуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

ИСЧЕЗНУВАЊЕ НА ПРИВАТНОТО “ЈАС” Во електронскиот поредок, информациите и содржините, не само што се движат од еден приватен простор во друг, туку патуваат низ цела мрежа.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Како креветот на кој лежи да е направен од шајки додека немирно се поднаместува за да ѝ направи простор во кој нејзиното тело најлесно ќе се припие до неговото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Бидејќи мојот интерес не ја пречекорува границата на просторот во кој жителствуваат рожбите на духот, перцепцијата ќе ми биде ограничена.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ќе се обидам да докажам дека поимот дом ја губи врската со местото каде што живееме, исто како што концептуалниот дом се приближува кон еден динамичен медиум, вон хартиите и книгите што нè опкружуваат и го дефинираат просторот во кој живееме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Оќете ли, докторе, да ми погледате стомак?“ - беше главното прашање на нашата друшка, која, поради нејзината дијагноза можеше да ни полни пластични шишиња со вода и да ни ги грее на сонце, на первазот од прозорецот, потсокриени со зелено перде... дел од ентериерот на просторот во кој живеевме.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Слабите отпадници од разните животински видови, немајќи простор во кој би можеле да се сокријат од своите надмоќни роднини, си нашле татковина во крилото на ноќта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слоговичија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се долги години, уште ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урна тината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Без да се предвидат сите стапици на многуте животни искушенија, многуте испреплеткани жили на очајот, недоразбирањата, изгубеноста и стравот на споулавеноста пред утрешниот ден, можеше да се верува дека животот е бескраен сончев простор во кој она што живее, дише расте е бесмртност и вечност.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ги дополни последните празни простори во својата хотелска соба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во првата книга на Живко Чинго сѐ уште само загатнати овие компоненти добиваат поширок простор во последниве негови раскази.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Таа низ формата ги ослоборува многуте двократности на живото и понекогаш ни овозможува да погледнеме зад темниот застор кој ги покренува невидливите простори во коишто еднаш ќе бидеме соединети Маргина 36 89 90 okno.mkМаргина 36 9192 okno.mkМаргина 36 93 Otto Dix Роден на 2. 12. 1891 во Унтермхаус, Гера (Тиринген), во работничко семејство.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Трети велеа дека никогаш овој простор во глобални рамки не бил позначаен како што бил во голем дел од Титовиот живот како за Балканот, така и за третиот свет.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој беше господарот на тајниот простор во амбасадата. Од таму со часови не излегуваше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Една цела фаланга националистички ориентирани политичари, писатели, фарисеи, профитери започнаа да го нагризуваат споменот на некогашниот владетел кој според едни, и не беше ангел, но не се и луѓето ангели, додека според други ако е политиката уметност на можното, Тито го правеше и невозможното.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Главната церемонија се одвиваше на еден голем простор во кампусот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Забавните паркови се релативно нова културна форма што сѐ повеќе ќе станува простор во кој уметникот ќе треба да истражува.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Многу од музиката денес нема вистински независна егзистенција одвоена од просторот во кој се случува.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но тогаш беше април а сега во овој мамурен час пак се тргаше од полусонот, му се спротивставуваше на ножот и го бришеше од себе безобличниот човек за да се врати таму в планини, за да најде за нешто причини, сега, кога сиот беше еден огромен простор во кој бучат водопади и прскаат облаци и јурат незауздани диви ветришта.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тие се надеваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Неговите дела го зацврстуваат сидеричното време и бесконечниот простор во затворен уметнички предмет.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Михаил Бахтин има еден книжевно - теориски термин именуван како хронотоп - пресечната точка на времето / просторот во кое се одвива дејствието.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А јас би сакал да слезам од овие ѕидишта по славејот што клука под стреата по шумот на водите по ластарот на лозите зашто уште копнежот клука и времето ме јаде да слезам да истрчам да избегам во просторот во просторот зрачен потопол од сето време.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Во што бев загледан и со каква намера не можам да речам, но знаев дека шетам по оној огромен простор во кој беа сместени поединостите од мојот изминат живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- И за смртта како и за животот треба да се има разбирање, посебно во моментите кога се наоѓаме во просторот во кој имаме можност да ја набљудуваме и да ја третираме смртта како неминовност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не можам во неа да согледам или да препознаам некоја друга вредност покрај неминовноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Велам мојот живот иако знам дека тој мој живот не е осамен остров туку е дел и од многу туѓи животи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Втора слика: Изземена и сама со ишмукан страв се одлучувам без предрасуди да му се обратам нему цел живот што го имам одозгора тоа сум јас, му велам мојот прв израз му давам интимен знак со порозни простори во говорот небото ми одговара и ги пушта на повидок своите начичкани светлости, своите рани зашто, обата без сон полноќе најдобро си ја поимаме судбината да не се допираме.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Барав начин на пишување кој некако би бил поврзан со платната и личноста на сликарот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Колку што ми е познато, тој никогаш не коментирал експлицитно за ова, но постои една забелешка на крајот на интервјуто со Ронс, која се чини се однесува на ова.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не дека е апсурдно на оној начин на кој апсурдноста секогаш беше во солидарност со метафизичкото значење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се работи за оваа забелешка: Се обидувам да го испишам просторот во кој е се поставува прашањето за говорот И значењето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Отсуството на сликан простор во поголемиот дел од делата и, како ми се чинеше, мистериозната аура на неговата личност создадоа проблем за кој бев одлучен да го разрешам и кој во текот на петте месеци ме преокупираше и маѓепсуваше.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сите тие придонесоа за промената во мојата работа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Животот не смее да биде празен, осамен, мрачен простор во четири ѕида.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Треба да најдеме време да го обоиме сонот и животот, не црно бел, туку со сите колоритни бои и нијанси, Да си направиме свое интимно светилиште и да не дозволиме да ни биде украден сонот и животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Живот во црна кутија, простор во кој се осеќа само мирис на нечист воздух, простор исполнет со грешни мисли, гревови, болови кои создаваат мрежа од тешки и мрачни спомени, одамна изгубени сонови.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Мрежа која ме обвива, ме задушува и во очај ме исфрла крај пустите брегови длабоко во ноќта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Оттаму маргиналноста станува начин за развивање сопствен идентитет, начин да се стане едно а не само друго на едното: „(...) просторот помеѓу нештата е простор во кој нештата се растураат, простор настрана и наоколу којшто е простор на субверзија и распаѓање, рабовите на лимитите на секој идентитет.