пролет (имн.) - во (предл.)

Си олеснуваа со тоа што зимата на таа 1941 година почнаа да живеат со подготовките за свадбата која беше закажана за април.  Таа пролет во Белград, ми се чини, не ја почувствува никој освен Алегра и Јехуда кои во квечерините зборуваа за цутот на дрвјата ненадејно бликнати во бело по дворовите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Штом го фрлиш зимскиот капут, не ти е потребен ни мантил.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Поправо и нема вистинска пролет во Скопје.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прстите на Ѓулифер гребеа по белите огнови на студот (Пролетта во снежен преграб го зачнуваше породилното чудо)! ..
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
‌На пример, пролетта во 2000 година, пред воопшто и да го предавам за првпат предметот „Како да се биде геј“, некој човек по име Џон од Анаполис, Мериленд, испратил електронска порака до Катедрата за англиски јазик при Универзитетот на Мичиген во која се бунел против предметот. (Џон ги напишал и името и презимето, но презимето не го обелоденувам за да му ја заштитам приватноста).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Додека ги гледавме во паркот, додека ги прислушнувавме нивните разговори и додека си ги прераскажувавме и мислевме што ќе биде со нив потоа, заборававме на своите лудила, и нашите лудила забораваа на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа пролет, пролетта во која Добрата Душичка и Макс го чуваа од згаснување тивкиот оган на кој се грее душата, за сите нас во Гнездо траеше колку цел еден живот; како сите ние по цели еони ледено доба да почувствувавме дека душите одново нешто ни ги стоплува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Макс ѝ го ветуваше на Добрата Душичка она што тој самиот некогаш посакувал животот да му го вети нему, ѝ ветуваше сосема обични нешта, нешта кои луѓето не си ги ветуваат затоа што тие се подразбираат во постоењето та за нив нема потреба од посакување, нема предуслов за копнеж, затоа што копнежот може да се роди само кон она што е тешко остварливо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа пролет, пролетта во која Добрата Душичка и Макс чуваа од згаснување некој тивок оган на кој се грее душата, за нив траеше колку цел еден живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Селаните од соседното село ја нашле една пролет во дворот, послана со снага суша исушена, земјосана, со лицето кон цвеќето свртена, расцутено, чиниш, среде нејзината душа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но сепак, и над тревките и над каменот господарела пролет во која сиромаштијата ги фрлала од себе парталите и сиџимите со кои се врзувала околу половината да ги задржи врз карличните коски беневреците; се ослободувале од болвливи минтани и се свртувале разграштени кон усвитеното сончево око.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата се притајувала под нивните крвави стапалки и со некакви чудни и подвижни дамки им претскажувала плитки јами.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби тие биле векови во кои зборот сомневање не ѝ бил познат на крвта, можеби во тие верувања крвта го познавала само себичниот збор денес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислеше дека ме опива првото доброутро на пролетта во таа крастава година да лежам со тил на камен и без трепкање да го гледам движењето на орлите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби? Но луѓето, со измиени очи од молитви, ја дишеле слободата на пролетта во манастирскиот двор и се чувствувале малку поинакви од себеси поранешни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаеше дека пред тоа треснав со плешки на земја заради истоштеност што почнува кога ќе ти се стори дека колениците ти се испразнуваат и стануваат клобуци од коска ненадејно истанчени пред некое распрснување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таму ништо не сториле со бомбата, само ја разгледале и по ручекот, дома кај Јанчевци Крстевци, си заминаа за Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во пролетта во 1943-та, пак од Прилеп, и пак со џип, дојдоа уште одвечер и се сместија кај Трповци, потпоручникот Куцаров и двајца цивилни, агенти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во пролетта во 1864-та умре Јосиф Оносимов Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тогаш кога Ристе Јанчески Газилајна и Тодор Велјаноски ја раскажаа оваа приказна, во пролетта во 1915 година, баба Драганка Јанческа за спомен на татка си и за спомен на Бошета Анѓелов Јанчески даде да се соѕида комбанаријата, дотогаш во црквата во Потковицата се служеше со клепало.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, уште тогаш, уште во пролетта во 1857-та, некои овчари го нашле убиен, и иако никој не знаеше да каже зошто и како, никој и не рече гласно, но сите помислија дека го убил Максим и дека зашто убил пиле, сеедно дали погано или добро, важно пиле, кое ниту му јаде ниту му пие, го стигнала казна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во пролетта во 1870-та Максим Акиноски и Костадин Дамчески правеа список кој од сојовите колку ќе даде пари за ѕидање на општината и на училиштето, а Никола Анѓелов Јанчески даде рамно 100 лири, по педесет за општината и за училиштето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога во пролетта во 1939-та Акиноските му пишаа дека Благуна умрела и дека тие се се готват Видана нејзин да го донесат во Потковицата, па ако не сака тој, како сој, да го прими кај себе, тие ќе го задржат на својот имот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во пролетта во 1914-та, српските окупациони власти во Македонија сета македонска младеж, од седумнајсетгодишна возраст нагоре, почнаа даја мобилизираат за да се бори на нивна страна против Австроунгарците, а после, во првата Голема војна, и против Бугарите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Крсте им нареди на домашните да носат шест недели црно за Благуна, а потоа сите жители на Потковицата ги обиколуваше и ги наговараше да се согласи да го примат Видана нивни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Утрото ги собраа мажите на срецело и пред сите нив му заповедаа на Ѓорета Дамчески да ја натовари бомбата на воловска кола и сам да ја отера во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
– Да, мили, тоа беше италијанската пролет во мојот живот! – Таа година пропадна Албанија. Ја окупира Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зар имаше уште нешто да каже за таа нејзина единствена пролет, голема пролет во нејзиниот живот, што не ни беше познато во семејството?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја замислив пролетта во која никнале шарените, сега веќе суви китки.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Плач, јад, и солзи во неповрат препратете, пролетта во виор претворете ја, за малку живот оковите скршете ги на депресијата која младоста во вас ја убива.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Можеме да речеме, добри мои, годините во кои се појавуваат таквите чувства се најубавите години на младоста, пролет во човечкиот живот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Солунскиот конгрес решил во престојната пролет во Македонија да се дигне општо востание.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Чудна беше и семоќна пролетта во нашата градина!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)