А голото во век и веков си е праисториско место каде што пред секој нов самрак пеперутките наоѓаат пристан на голите дланки брчкосани од толку многу прочитани судбини.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична во кругот на самотата што го носи Се постелува преопрезна зад грмушките на видот и чека како итро демнење И не е само тажна метаморфоза на лисјето и подмолен пристан на испокинатите магли што висат од рамената на студот Туку е клопче од многу излитени носии и сива клупа од постојани медитации при кои долго се молчи
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Татко уште не беше вратен од потрагата по новиот пристан на семејството.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Па велам: во себе пеј штом дојде топла како река со мирни брегови со месецот што шепоти во пристанот на мислите И не викај и што е твојот глас штом ноќта интимно те грее: молчи молчи
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Игор Лозински, кого судбината го беше казнила на горкиот егзил во светот, напуштајќи ја Русија во пламен, најде последен пристан на истекот на реката од Езерото.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Сите сакале Балканот да биде последен пристан на нивните големи освојувачки походи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Покрај дулбијата истекуваше друга солза... Татко потем ја сврте дулбијата кон првиот пристан на нашиот егзил.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)