Некаде                        во средината на овие мрачни записи наоѓаме на занимлива примедба за зимските                        месеци 1555-та година: во Фиренца владее чума.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во една од бројните примедби за проблемот на сексуалниот живот се зборува за „verga“ (membrum virile); меѓу другото Леонардо пишува дека тој уд, додуша, е врзан за човечката    волја, но често има и сопствена и може да води сопствен живот без оглед на тоа дали    човек е буден или спие. 236                                                                                okno.mk    
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Едно од основните учења на Леонардо, чии што еротски живот бил     крајно сложен, гласи: човекот поседува „desiderio“, страст, целиот човек е апарат на     страста, наполно сексуално животно кое веќе не може да се ограничува.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во тој поглед на првиот дел од „Нова Пасквелија“ би можеле да му се стават примедби за пренаглености во оценките, недоволно уверливи проекции на некои состојби, но и такви тие се дел од една визија на деформациите на селото што поради нејзината внатрешна логика и хомогеност мораме да ја почитуваме.
               
             
           
            
            
              „Големата вода“
               од Живко Чинго 
              (1984)