Денко копаше, му помагаше повремено на Бојан, лудуваше, се челичеше, сам веќе знаеше да заскита, да исчезне за час-два, од што никој не се возбудуваше, особено неговиот чудесен татко, доктор Коста, кој во такви прилики ќе си помислеше: „Се осамостојува детето, се осмелува, се зближува со планината. Подобро - здравје!“
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Знае дека тоа се машки работи, дека нејзината нежна конституција одвај тоа ќе го поднесе, само во тоа може да има и надеж дека во некоја прилика ќе го истресе црното семе од себе.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Се прашаше само: кому приликите ќе му дозволат да наддели?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сега можеше да биде чуено и она нивно тивко, цвичливо скимтење, кое секој од нив го продолжуваше како некое само свое тивко мрморење, тоа се престоруваше во ужасно заканувачко 'ржнување само кога две од тие остри вретенести прилики ќе се судреа очи в очи, или кога ќе се разминеа само за еден мигновен чекор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)