Само повремено, заедно со придружничката, одеа во Прилеп или во Битола, колку за да се рашетаат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Така стануваше со Јована Акиноски сѐ до 1952-та, кога бегајќи од колективизацијата, засекогаш си замина од Потковицата, заедно со тефтерот, и заедно со последната своја придружничка со која, пред почетокот на последната Голема војна, во 1939-та, како и многумина други и тој довстаса во Потковицата и за сето време на војната, и потоа, остана да биде на товар на луѓето кои работеа на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)