Сакав да го прашам од каде таков обичај низ вековите семинаристите и препишувачите првата буква од текстот да ја рисаат како жив човек, како девојка или сподобие на кое полот не може да му се одреди, како полу-жена а полу-животно, и каква нужда има од таквото украсување на текстот – соблазнување на почетокот, искушение да се чита понатаму, да се напредува во мрежата на пајакот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)