Чула ли некогаш за таа скромна музичарка? И за нејзината мајка. Иако презимето на Елен е Голдбаум.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
„Умрена од глад и истоштеност, кон крајот на војната, непосредно пред влегувањето на руските сили” - како што читам во нејзиниот „пасош” - во логорот на смртта Освјенцим како што би рекла таа, или Аушвиц како што би рекла мајка ѝ. Кога се вратив во Скопје, Елен Голдблум беше замината на Мартиник, набрзо, слушнав, добила преместување во претставништвото на Светската банка во една азиска земја на Кавказот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Стана и отиде на прозорецот, печката зад него беше усвитена од жар, беше слободен и отпуштен, свикнат и смирен во таа темничина, како полжав под своето самарче, без никаква желба за бунење, а неговото тело не бунцаше за ниеден ненаправен чекор, само едно тивко преместување во таа просторија, во таа долина, која сега ги тераше полека сите свои жители да се јават, како при некое чудно повечерие, да испуштат од себе по некој глас, секој по некој свој писок, или по некое будно око.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)