Мојата ебана диплома од социологија која со години фаќаше прашина во ќошот конечно најде примена.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Во моментите кога се меша со притоките на ирационалноста, заблудата, кога ветрот ни фрла прашина во очите, настанува поматување и колку и да се прашуваме и да бараме оправдувања и да го потиснуваме бесот кој тлее во нашите срца, ќе мора да се соочиме со сопствените одлуки и чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Трепереше сплеткан во невидлива студена мрежа и молеше со сув плач - небо, земјо, белино, зошто ме убивате? - а околу него, од ситната, подвижна прашина во сончевите коси зраци, раснеа птици и кунатки со безбојни или со портокалови очи.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ја гребам и ти фрлам прашина в очи.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Комодоре и Спектрум денс фаќаат прашина во многу екс-ју визби.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
За нивниот вид никогаш не размислувам како да е жив, туку како целиот да се состои од оние мртви бубачки на нашиот тепих, сите новозагинати создадени со дејството на некоја таинствена животинска трага - можеби таа прашина во која понекогаш лежат - којашто лебдее во воздухот, којашто преку ноќ зацврснува и спонтано преминува од една телесна форма во друга, како што бил случајот со ларвите пред научното доба.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Се разбира, осетив олеснување затоа што се мртви, бидејќи никогаш ниедна не би можела да убијам, и да беа уфрлувани живи внатре, во кесата за прашина во правосмукалката, верувам дека повторно ќе ги доживував кошмарите како тогаш кога мојот маж се бореше со жолтите мравки во нашата кујна.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Не, јас сепак ѝ дадов рубла на старицата и ние во најлоши чувства седнавме да го гледаме филмот.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Додека траеше музиката, дамата ме јадеше, велејќи дека за две недели на познанство јас не можев да ѝ купам парфем, а меѓу другото, прашина во очи фрлам и делам рубли лево и десно.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)