прашина (имн.) - се (зам.)

Од тага се смали, поцрне, ко вода испари, прашина се стори. Петре од тој ден збор не проговори.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Околу нас се крева прашина, думани прашина се крева и не затскрива. И сѐ така, тукуречи до шумата. До Зајгазица. Кај изворчето. Таму подзапираме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Можеш. Од добар коњ, прашина се дига.“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)