показалец (имн.) - на (предл.)

Толпа народ се насобра и сите го креваат показалецот на левата рака кон стаклото а со десната се крстат; па мораше и милицијата да се замеша за да го растури збудалениот собир.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А показалците на Дедо Мраз викаа: Ајде, ти, ти и ти!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Имам предлог! - Томо уште не ни почна, а беше прекинат со показалецот на Рада. - Прифаќам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Делкај цела ноќ“, и тој делкаше сега со показалецот на среќа, но сето тоа беше напор на жеден човек што цеди капка вода од сува земја.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Томо не ја доврши мислата. Показалецот на Рада, ставен на неговите усни, значеше молк. Немаше потреба од зборови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Одвреме навреме го завлекувам кришум показалецот на чашата и го оближнувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)