поет (имн.) - во (предл.)

Поет во себе, тоа тешко се носи, тоа е тешко во душа невреме, мој пријателе.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
„Низ времето, како и сè друго, исчезнува и песната“ пишува поетот во големото чекање да ја снема песната, кое, знае и самиот, никогаш нема да се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Лежерно ме смести во една од фотелјите, им одрецитира неколку ласцивни вица на трите поети во подем и ги испрати, развеселени, назад во скопската ноќ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
-Дозволете, според мое мислење тој факт не му се случил на Херасков туку на Тредјаковски - ќе речете во тој случај, доколку сте начитан човек, на што Сухов одговара секогаш исто: „Работата е нејасна“; ако не сте начитан човек, вие само ќе кимнете со главата, само можеби малку ќе се солидаризирате: „Ете како се подбивале со поетите во времето на царизмот“. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 69
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А тој одговара: „Срам ми е, Гаврил Романович, но што да се прави: не можам да не пишувам...“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Значи, и ова село, како и многуте во државата, ветуваше поет во извесна смисла на свој начин револуционерен, современ, иден, во песната се раскажуваше што се случува по плевните, во мракот, на слама.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Паметам една песна на поет во која тој се заколнува дека нема да повтори една иста грешка во животот, а сепак останува повторно зинат и зачуден, и тоа не само еднаш, пред истата таква грешка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Автор е на романите: Вкусот на праските (1965) и Дворски поет во апарат за летање (1996), како и на книгата прозни записи: Алдебаран (1991).
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во шеесетите години на минатиот век во Струга, на брегот на Езерото започнаа да се собираат значајни поети првин од Македонија, па потоа од Југославија и на крајот од сите континенти на чудесни читања песни на мостот на истекот на реката Дрим, која се влива во Јадранското Море, на претставување на славен поет во Катедралната црква Света Софија во Охрид, на средба крај манастирот Свети Наум, на самата граница меѓу Македонија и Албанија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зарем не е егзилот потрага по отворена врата? - прифатив тивко.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овој пријател на Лорка, на Пикасо, на Дали, во татковината на животот, го донесе не само здивот на една херојска епоха, туку и надежта на истрајбата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поетот во мигот не одговори, загледан во синиот бескрај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Судбината како да сакаше да се најдат двата големи поети во една точка каде што се соединуваат едниот со другиот егзил, каде што се остварува враќањето од него, неговиот можен крај, пред новите почетоци...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде, на брегот, пред големата врата на животот, зачнаа и моите големи пријателства со кои мојот живот и пишување добиваа нова смисла во моите спротивставувања на балканизацијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А јас не ја испуштав од погледот Јана. Следев како ја заобиколува мермерната плоча што ја нагрдуваше позлатен натпис и како си го штити лицето од поткршените багремови гранки што веројатно ќе му бидат единствената сенка на мртвиот поет во летните горештини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога ги избегна опасностите од гранките, неколкупати, како да бара цврсто парче земја, Јана потскокнуваше од облак на облак по своето високо небо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Може ли тукутака да се дозволи една голема, една славна народна балерина, еден таков артист или поет во долги капутчиња шиени од тенки, излитени ќебенца, лошо скроени, а уште полошо вапцани во лисје од костени.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Татко ми ги имаше сите книги од овој поет во сво­јата библиотека.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Отсега нема ни смешка, ни мрштење кога некој поет во песната ќе ѕида камен на камен, дури отаде сонцето и отаде месечината.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Но не онаа позната сеопшта и безмилосна вистина спремна да ти ја положи главата и на трупец, под сечилото на некој груб аргумент со тежина на непознат метал. (Поетот во наведениов случај го користи зборот метал надевајќи се дека на тој начин ги избегнува грдите асоцијации што го следат зборот гилотина).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)