површина (имн.) - и (сврз.)

Убавината станува таинственост. Површините и цртите се одвојуваат од исклучиво предметната врзаност, се осамостојуваат, најнапред во горчливи игри.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ситуацијата донекаде би се подобрила со зголемување на парковски површини и дрвореди во градот.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Грст голтка, Грст морска длапка, површина и дно одеднаш. Тукуречи автономна целина!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Водата нежно се разбранува кога стаклото ја допира површината и потонува во длабините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)