Некогаш само малку да му ја свртиш браздата, си мислам, само малку да му ја скршниш водата, и плеќите ќе си ги најдеш кај мевот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе изградам црква црква ќе изградам си ветив на животот свој од плеќите ќе ја соѕидам од солзите ќе ја исклесам од устата ќе ја изустам таа црква Жизнена и Божја.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)