писмо (имн.) - ќе (чест.)

А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Коа да сме преку море, та писма ќе си пишуваме!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
3. Алфабетското писмо по себе и за себе е најумно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
1. Оној кој ќе блеска во науката за писмото ќе блеска како Сонцето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На 24.11.1903 год., додека Мисирков сѐ уште беше во Софија, Е.Спространов му пишува на бугарскиот министер-претседател Р.Петров: „Независно од тоа како и на ова мое писмо ќе погледнете, должен сум да ги изнесам моите грижи по повод брзото ширење на македонското национално движење, кое не само што ја зафати Македонија, туку наоѓа одзив и овде меѓу македонската емиграција, а најмногу кај интелигенцијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во наредното писмо ќе Ви пратам уште две фотографии.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Писмо напишано со камејна На М. Цепенко - Господи мил, та нели ука Ти немаше и нели писмо не знаеш Ти а велиш писмо ќе ви напишам?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Што се случи, каде е детето скриено во ова писмо?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Сабота попладне. Писмото ќе патува два дни и ќе те сочека на почетокот на новиот неделен циклус...“
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И никој тогај нема да помисли, никој да поверува дека некој го следел нивното вљубување и го запишал: неговото писмо ќе биде прекрасниот килибар кој ќе блесне на градите на идните девојки.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Можеби потоа, на книга втора кога ќе се стави, умножение, а не извор кога ќе биде, писмото ќе го изгуби отровното дејство, и некој друг, поумен и повешт од мене, ќе може да го растолкува.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
КОТЕ: Море, пари — речи — да праќаш понабргу, та за писма ќе ти праќа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ако е така, тогаш мојата сонувана одмазда да станам фантома и да праќам писма ќе прсне како клубурче од сапуница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Најчесто по баналните прашања што толку минуциозно ми ги упатуваше, како оние на пример за редовноста на поштите, таа во следното писмо ќе ме изненадеше со фундаментално прашање поврзано со моето пишување, на кое никогаш не сум помислувал.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Од нивното опширно писмо ќе ви ги посочам овие проблеми: Прво - градска депонија немаат - па насекаде никнуваат диви депонии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Писмото ќе биде скриено во самарчето на коњчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сигурен сум дека дури и не помислувал дека врховниот циник, македонската историја, тоа писмо ќе ми го предаде мене в раце.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Одлично. (Му го подава писмото што го имаше Фезлиев.) Сега, веднаш со ова писмо ќе појдеш кај Иванов и ќе му ја раскажеш случката.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Пред мугрите на педесеттите години, нашето писмо испратено до италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, претставуваше неверојатен чин на храброст, но и на лудост, на голема илузија дека писмото ќе стигне на крајната адреса и дека, на крајот, каталогот ќе заврши во рацете на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Писмово ќе ти отвори уште еден пат кон бога.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)