Шири пропаганда со западна козја литература за труење и перење на умовите на наивните козари, идните припадници на работничката класа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На заточениците им било забрането да излегуваат од затворските соби заради перење на облека; не им била давана помошта што доаѓала од дома, а не им била праќана и поштата наменета за нивните домашни; им бил даван пресолен леб, а не им било дозволено да пијат чиста вода; им била скратувана лекарската помош и друго.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Нивната единствена цел е само перење на мозокот.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Тој како да забораваше и на специјалните директиви што ги имаше за темелно „перење на нашите мозоци“, посебно на непокорните сонародници, меѓу кои јас, емигрантот од бегалско семејство, прв на нишан.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Додека студот штипеше, тој правеше пепелница за перењето на Калија, а кога лете доаѓаше кај нив самарџијата Димо, и на тремот со сватот Пајко се натпреваруваа во надјадување лубеници, Бошко беше тој што со мрморливо уживање ги гледаше и веднаш трчаше да ги собере расфрланите корки и резенки.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ама за перење на алиштата нема толку пепел.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)