пат (имн.) - ќе (чест.)

Овој пат ќе напишам несериозна рецензија!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да наздравиме, ми рече, којзнае дали друг пат ќе имаме прилика заедно да пиеме вотка во воз на пат за Будимпешта!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога друг пат ќе решиш да ми недостасуваш, покажи ми првин како се пати громогласно.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Многу ми се допаѓаше жената 148 Margina #22 [1995] | okno.mk што беше убиена, вистинско девојчиште што по цел ден работи во фабриката за плочи, а исто така и Бруновата мајка која е исто толку луда колку и нејзиниот син.” •Не е ли сета иронија во филмот во тоа што Вокер навистина го ослободува Грејнџер од неговата невозможна сопруга? •Хичкок: „Секако дека е.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Затоа вашето враќање овој пат ќе биде поспектакуларно со Непознатиот од Норд-експрес. •Хичкок: „Тоа е секогаш филозофијата run for cover.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Затоа, овој пат ќе бидете најстрого и најтешко казнети...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Барем од патот ќе скратиме, — предложи Иван Попов и ги погледна своите другари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што ќе губиме недели, може и месеци по оние ридишта, да му ги дадиме главите на Џавидпаша, да му ги однесиме на нашиот Дургут паша, ако ги спасиме од Бехтијара, — одговори Циле за сите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како фалусен симбол, т.е. фалус, како фетусен симбол. Друг пат ќе ти објаснам.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тие се уверени оти на крајот на патот ќе осамне она што треба да се случи бидејќи во прашање е раѓањето на Спасителот и на надежта.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се стресе од тоа откритие, исто како кога на луѓето прв пат ќе им кажат дека ’ркаат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И да било така, не ќе бев подготвена да го прифатам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И згора на тоа се ќе се случува во денска руба”, и ветувал измамникот палајќи со рацете по ѕидот за да се довлечка до вратата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вториот глас, овој пат ќе го премолчам. Беше толку злонамерен што веднаш решив да го тргнам од умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
“Идниот пат ќе биде подостојно, жи ми се!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
“Овде, кај тебе многу е темно”, и рекол сигурно како оправдување, како извинување и како збогум!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МАРА: Прикасни ти, синко, налапај се убаво, на пат ќе одиш!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тоа ќе ја изморува и ќе ја присили да биде мирна.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Точно, тоа и тебе ќе те изморува, - реков; се сетив: - Да нацртам нешто тажно и да ја разжалам сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кого и да сретнеше на пат ќе му речеше: - Добарден. Јас имам сенка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Човекот од патот ќе погледнеше во сенката и ќе се обесвестеше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Откако оние што се нарекуваат спасители на верата, со огрлица од заби на див вепар околу дебелиот врат, упаднаа во Градот, и расфрлајќи пцости и оглодени коски од недоноќните гозби, ги изгнасија плоштадите, не е сигурен дали следниот пат ќе се запрат на искршените порти и ограбувањето...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Девет пати ќе ја очисти куќата и во мразно доба, кога гладните глутници, предводени од Куциот со волчја глава, завиваа низ маглата, таа, пред налетот на виугливите болки, изгонета и презрена од семејството и градскиот космос, се пораѓа во студот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не одведоа и мојата мајка и сите мајки на сите деца останаа со празни скутови и прегратки и со секогаш вперен поглед на патот по кој не одведоа и постојано и без престан ќе мислат дека токму по тој пат ќе им се вратиме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А до идната година и патот ќе биде асфалтиран. Пред некој ден булдозите го нагазија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А оваа потврда ќе ја чувате. Ќе ви ја побараат на излезот од Албанија и за користење на нашите патишта ќе платите две евро.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Никогаш не знаеше како овој пат ќе го каже она што ќе му исплива од некоја длабочина во душата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога споредните патишта ќе ги снемало, патувале ноќе: царските друмови биле слободни само под закрила на мракот. Затоа преку ден сонот им бил посветол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа ги смирувало. Се чувствувале пречистени и лесни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ПОП ЈАНЧЕ: Може. Без церемонија и врева. Гозбата друг пат ќе ја направи Илија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И по кој знае кој пат ќе се почувствува "заглавено", во град на дивоградби и лоши луѓе, во јануари кој никако да мине, во минус на тековна, во плус на килажа, во свет кој станува сè понесигурен и понапнат, во сопствената кожа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ако елементот А се обиде да соработува а елементот Б нападне тогаш следниот пат ќе нападне и А.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од желбата на други зависеше дали патот ќе го продолжи во пар или сама ќе се врати назад.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па, кога ќе мериш за да го одбереш помалото од поголемото помеѓу пушач и пијач, на кантарот помалку тежи зависникот од никотин, а од понудените курвар и коцкар, подобар избор е љубовникот, кој сетики по некој пат ќе донесе некоја нова, научена умешност од понадвор дома, па ќе имаш и ти некој ќар, а не може до крајот на животот да биде тоа, за разлика од другиот, кој ќе испушта душа врз масата за рулет и на сто години или, во подобар случај, ти ќе му ги пополнуваш ливчињата за „спортска“ до крајот... дека помлада.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако пред тоа на влезот во градот, во бавчите, кај Дачовата воденица, газејќи низ Градска Река, уште еднаш и за последен пат ќе се помине под железничката линија - како под славолак, по толкуте брзаници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А таквата, додава несрдениот раскажувач, ако не ноќеска, некогаш друг пат ќе ја изеде волкот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В црква и на гробишта, вели, нов пат ќе води, пругоре низ сокакот Дамчески и Џокоски, а сите кои живеат во Дупка и на јужните падини на Станкоски Рид в црква и на гробишта ќе одат по нов пат, сами што ќе си го разгазат - одовде, накосо, над училишната и општинската ограда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А може овој пат ќе ја прескокне куќата наша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Може овој пат ќе нѐ прескокнат, вели Јаглика Тренческа, може овој пат не ќе нѐ ѓибаат. - Молчи ти шута главо, вели Доксим Тренчески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вториот бил помалку јасен и Херкулина била предупредена и опомената дека следниот пат ќе биде подложена на детална истрага.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој не одговори на нејзините повици за помош.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овој пат ќе бидам оптимист. Затоа што сѐ уште верувам дека таа љубов е многу силна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зар не беше оваа библиотека збир од соништата предизвикан од секоја книга, кога прв пат ќе се најде во рацете на сопственикот, поврзана со некој настан, задржан во потсвеста и сега се појавува во сенката на ноќната тишина на библиотеката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тука бев една година со познатиот француски поет и ректор на Сорбона Робер Мале, кому претседателот на тогашната Француска Република, по историските настани од 1968 година, по неуспешната интервенција на полицијата да ја смири ситуацијата, му ја доверува судбината на Универзитетот, по мирен пат да го разреши не само големиот генерациски конфликт, туку и една од големите европски кризи на интелектуалноста и власта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Робер Мале останува верен на својата мисија оти по мирен пат ќе го разреши судирот, верувајќи, како и во поезијата која ја создаваше дека останува конечен жител на татковината на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми рече да се вратам по другиот пат и дека по пат ќе ми кажува.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некои од другарите ми рекоа дека по пат ќе најдеме на вода, па ќе се напијам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По некое време не знаев што да правам, ми се пиеше вода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од активностите на локален план, главна задача на Ластета Думбаровски му беше посетата на манифестации ширум земјата: пред да тргне на пат ќе си завиткаше сендвичи во торбата, ќе земеше шише со вода, некое феферонче, оти го сакаше лутото до немајкаде; ќе прибереше нешто и од облека, задолжително две рала чорапи и гаќи оти брзо се потпаруваше и го јадеше нешто меѓу прстите на нозете и во ципите, како и средства за лична хигиена: бричалка, четка за заби, влажни марамчиња, чепкалки за уши и тоалетна хартија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа беше оној ден кога појдов кај него со надеж дека Лена овој пат ќе го прифати разговорот за работи за кои не можев да дознаам од друго место.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едната "јас", којашто се надеваше дека и во новонастанатата ситуација ќе испаднеш победник, дека, како и првиот пат ќе се бориш, ќе бидеш јак, ќе издржиш…, па ти ми рече седум години, а не поминаа ни четири, а другата "јас" која си велеше самата на себеси: "Мора да бидеш јака, мораш да издржиш, те чекаат тешки денови, него ќе го нема…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На пат ќе останам како сум невешт, а камоли што не ќе можам работа да свршам и ако отидам таму. – Сус, бре, ќерата?!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Почнува да пее болно како нешто од срцето да му се кине): Пилето пее, на пат ќе одам, на пат ќе одам, туѓа туѓина!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Време е за размесување! (Идат работниците, ги редат штиците, покриени со платно.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ах, бре, Коле! Дали и ти тој тежок пат ќе го поминеш...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Бела книга, црно писмо!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ќе го греши еднаш, ќе го греши двапати, на третиот, четвртиот пат ќе го погоди и ќе си свикне, со работата баре во куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По пат ќе набасам и на највисоката планина на Онтарио, која со својот врв ги пара облаците.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
А зошто да буричкаме по минатото? – Ако си го знаат добро минатото, подобро ќе си ја контролираат иднината! – дополни Татко. – Еден ден, кога ќе нè нема, можеби по природен пат ќе си дојдат до старите вистини, без притисокот на новите! – коментираше Мајка. – Можеби имаш право.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А ти сега избери, сине, по кој пат ќе одиш”. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ на својот пат ќе прокопаат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Смеата на палјачото. Таа последен пат ќе биде повит, црвен и врел, заплеткан на острицата на ножот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Некој пат ќе одел на пазар, тики ако му се најдеа повечко пари, два-три дни не си идел ни во најсилната работа дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
-Животот умее да ни понуди исти формулации со кои еднаш ќе нѐ изнасмее а идниот пат ќе нѐ расплаче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
8. Ѕвездочетец се врати од далечно патување по небото И според ѕвездите претскажа Дека уште многу години и уште многу пат ќе траат скитањата.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Оној кој е подбркан од судбината, независно од тоа кој пат ќе го искористи за да исчезне, не може да се ослободи од прогонувачот, постојано ќе го чувствува неговиот здив на вратот, дури и тогаш кога тој прогон ќе го прогласи и за проклетство што којзнае како му се присламчило па во чекор го следи, барем така го чувствува лично тој иако знае дека помеѓу него и прогонувачот се протега добар дел од пуста и неосветлена улица.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само упорното повторување на вистината ја спречува 'рѓата да го прекрие паметењето, а човек без паметење и не е човек, ги уверуваше пријателите, а потоа, по стоти пат ќе прашаше: Каде точно се наоѓаше оџакот на покривот на Алмаковци.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бев многу несреќен кога сфатив оти во идниот момент ангелот ќе одлета а јас по којзнае кој пат ќе останам сам во темнината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И за последен пат ќе го допре задржаниот човечки здив, жешкиот здив на стравопочит и восхит што го навестува остварувањето на еден сон.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Зарем не рече дека следниот пат ќе се здоми?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Но можеби следниот пат ќе биде поинаку.” 38
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа ли ми го сакаш, а? Така ли ми се зблагодаруваш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вие, вели, со камионите само ту-ту ваму ту-ту таму, кокошка на пат ќе згазите сосе пердуви ја јадете, та затоа газиштата ви се толку дебели.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тука се собравме за да ни кажат дека патот ќе не води натаму, а каде, има луѓе кои знаат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Седната на една импровизирана клупа на плажата, широка штица прикована за два трупца, Надица ме потсети дека токму во нејзината париска гарсониера го слушнав гласот на Киш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако можеби следниот пат ќе биде полесно, ќе претпоставам што ќе ме чека, ќе се подготвам за нејзиниот изменет изглед.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Сепак, ти ми должиш“, вели гостинот, „но и овој пат ќе ти попуштам!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А како тоа успеавте да го заборавите снегот!“ наеднаш пламна Семјон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мостовите ги градевме со делкан камен; и сега во ушиве уште ми одѕвонува глетото и чеканот кој милиони и милиони пати ќе чукнеше додека еден мост направевме; еве и прстиве од левата рака ми останаа манливи, ми останаа собрани од држење на глетото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Откако Профим успеа неколку пати да ја премине кришум границата за Албанија и да донесе во селото сол, масло, шеќер и газија, спечали пари и го купи сиот брег; ги израстури меѓите на брегот, ги спои малите парцели во поголеми, испланира кои делови ќе му бидат бавчи, кои лозја, кои дрвја ќе ги исече, а каде нови ќе насади, каде патот ќе го рашири, од каде вода ќе довлечка за сиот брег да го наводнува - зафати да приготвува материјал за да го обгради брегот, да не им дозволи ни на луѓето, ни на селскиот добиток да врви по него без контрола, а и да му олесни еднаш на душата што, ете, сиот брег најпосле ќе го стави в рака.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кои вистини и да ги употребиме, кој пат и да го избереме, секогаш со нас ќе носиме тежок товар и секогаш кога покрај патот ќе не пресретне некоја болна судбина и мрачна вистина ќе чувствуваме грижа на совеста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако не се загубам по пат ќе завршам во некоја кочина меѓу свињи.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
На ридовите, врз бункерите, насекаде на патот ќе нѐ пречекуваат нови и нови пароли: Со Сталин до вечноста!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Знам, на големиот пат ќе ни се спротивстави измислениот Бог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, - ми се обрати мене, - друг пат ќе разговараме на таа тема, сега продолжи да раскажуваш, зашто веќе е доцна, ќе треба да си легнеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бидејќи секогаш кога тате од пат ќе се вратеше куќата се полнеше со луѓе, ние обично подарокот го добивме утредента рано.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Овој пат ќе се претставиме во машкиот логор номер 23.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам дека и овој пат ќе ме седнат на малата трпеза со децата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој пат ќе ги сретнам, Коста ќе ме задева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
1. Си идеме од црква, од причесна. Вјасаме, речиси трчаме: по седум недели Велики пости, прв пат ќе се омрсиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Султанот на пат за џамијата бил опкружен со илјадници војници, а од друга страна не се знаело по кој пат ќе помине - по суво или по море.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Да, тоа беше гласот на чичко Љубе, немав веќе никаква дилема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Има обичај полушеговито да рече дека оној што ќе му се испречи на патот ќе „носи дупка на челото”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)