пат (имн.) - го (зам.)

Од нејзината пожртвуваност, на многумина ситнодушни „мажи“, кои милуваат да ги нарекуваме синдикални лидери, може само да им поцрвенат образите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А денес, ако некој поминува по патот кој води покрај фабриката, зјаат искршените прозорци кои потсетуваат на многуте тажни работнички судбини – од кои некои, во моменти на очај, завршија и со самоубиство…
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тажно мртвило лебди во просторот. Кога последен пат го посетив ова место, како сѐ уште да ги слушав веселите гласови на некогашните задоволни работници од детството, во преполната работничка менза.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа патот го водеше до Водената кула на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку и да се тешевме со мајчината изрека дека заедничката несреќа е помала несреќа, на портата на нашата куќа тропаше сигурно смртта. Таа овој пат го повикуваше семејството, Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Последен пат го видов на свадбата на Јане Скендеров кога на мајка ми ѝ објаснуваше дека само јас од цела фамилја знам правилно да ја држам чашата за вино, исто како и тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Острината и цврстината на баба ми Софија, питомоста на дедо ми Митре, насмевката на Вангел, очите на Пане.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Срипавме низ `ржаницата и подолу на патот го пречекавме Колета.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Евет, мудур ефенди, — изусти Ибро и излезе низ врата поведен во знак на послушност, а мудурот пак ги кладе очилата и пo десетти пат го прочита писмото дури да дојде јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најпосле тропна и влезе јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, се плашам дека овој пат го направив баш тоа“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Неколку пати птицата го испушти тој звук, секој пат го пееше со поголема топлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Често пати го обвинуваше него ако се случеше нешто на ова место, како на пример, ако пор или ракун фатеше пиле, а тоа можело да биде спречено од претпазливоста, или од надзорот на Тито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Ги има двајца.“ Како и секој кој прв пат го слуша гласот на Бил Девит, Боб се сепна од дебелината на звукот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Прв пат го направи тоа, татко, ја доведе Рози на работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најубавото беше тоа што и најнамуртените, по оваа глетка, се разведруваа во лицата и својот пат го продолжуваа насмевнати.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кај првата железна врата скршнуваме в лево.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема никогаш да заборавам како иследникот, на тоа последно испитување неколкупати повтори дека моите изјави, напишани точно шест пати, го потсетувале на јајца од иста кокошка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чекориме речиси рамо до рамо со спроводникот кого за прв пат го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утрината, како и сите други денови продолжувавме право а потоа се качувавме на погориот кат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МИТРЕ: Толку им е марифетот нивен, ете така, на пат го оставаат човека.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Сакам да му се напулам на вујка, прв пат го гледам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Дојдоа другите шофери и со раце и нозе и лопати го исфрливме снегот и патот го отворивме сѐ до горе каде завршува кривината, до превалот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Патот го знаев како својата дланка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа се потсетував како прв пат го видов татко ѝ на Марина со оваа нова жена и како бев тогаш убедена дека татко ми нема да биде никогаш таков… да стори нешто такво.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш, кога за последен пат го одбила, уште еднаш сфатила дека за секогаш останува сама, и без саканиот човек, и без рожба.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Втор пат го сретнав Рибоокиот, или тој се сретна себеси со својата лика во моето сеќавање, по две-три години од првото, во една пештерска црква во Киево, во Киевските печори (пештери).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога последен пат го видов, чинам имаше околу осумдесет години.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но ко завија волци од сите страни мачорот Тошо не може да се брани и почна да си бега в село на пат го сретна зајачето бело. уф, еве го братчето слатко стравот ќе потрае кратко јас од лошо ќе се спасам и набрзо в село ќе си стасам.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Еј, пријатели, патот го згрешивте...на сон или јаве грешката лузни си остава.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сé совети и опомени делам, критикувам и патот го покажувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зарем што бесплатно по редакциите писма праќам со мој целосен потпис.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Којзнае по кој пат го повтори она, што му го истера во неколку збора од застојаноста во грлото, како зрно од цевка, сиот тој напен во градите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Свечениот ручек овој пат го подготви младата снаа во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оттаму, мојата врска доктор ме одведе кај професорот да ми се направи една гастроскопија по колоноскопијата, а кога по пат го молев да ми каже колку може да биде болно, тој низ насмевка ми рече дека оваа претстава што бесплатно ја изгледал долго ќе се раскажува по кабинетите и дека лично тој ги сокрил пешкирите со нормална големина и дека оној во костумот бил само колатерална штета.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Којзнае по кој пат го преразгледуваа веќе одамна утврдениот план за работите во полето, потребите за домаќинството, или се грижеа за отидените во војска и во затворите и, притајувајќи ги здивовите, чекаа да се огласи Кобникот од Бучало, или едноставно, Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ова што јас, Јован Акиноски, за последен пат го разговарам со вас, мои пријатели и законити жители на Потковицата, и тоа ќе биде запишано внатре, јас лично ќе го запишам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа го симнал куферот од грб, го положил во тремот на станицата, ја поканил придружничката да седне до него, потоа и тој се прибрал до неа на куферот, и додека чекале да пристигне возот од Битола за Прилеп, на Јончета Ризески Штетата, кој дојде за шеф на станицата на местото на Недлека Акиноски, кого при крајот на последната Голема војна, на повлекување, Германците го убија на станицата во Прилеп, и уште на Крстета и на Ордана Дамчески, кои, едниот како чувар на пругата а другиот како десетар, постојано се вртеа тука, им раскажувал што сè било запишано во тевтерот и додека раскажувал постојано се загледувал во ридиштата а таму врз нив, веќе префлено на оваа страна и на зајдување, сонцето како злато да истурило, така се чинело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Виното на крив пат го тера човека, воздивнува Митре.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш последен пат го видов татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти од сред пат го врати, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секој пат го дочекував крајот на програмата и временската прогноза.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш по прв пат го сфатив стварниот досег на „Хосакиниот” допир.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Последен пат го виде кога заминуваше и кога имаше неколку месеци гугајќи му „Та - то...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Фукујама за прв пат го употреби терминов за да ја означи глобализацијата како постепен триумф на „Западните вредности”, западниот поглед на свет, консумеризмот, итн.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И на крајот светот секогаш ја победува историјата, на тоа потсетуваат и последните детски и мајчини пригушени крикови на камените пунски жртвени гробници во Картагина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кога човек се оддалечува, а тишината на камењето на историјата неуспешно ја надгласуваат упорните водичи, патот го води кон големите европски градови, каде што се пресилни гласовите на минатото, повиците на револуциите, дефилето на вековите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По пат го најдов Бошко и заедно стигнавме до баталјонот кој беше готов за поаѓање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога експлодира, јас успеав да се спасам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Колку пати го тепаа, колку долго траеја тепањата, не можеше да се сети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Покрај мирисот на тутун, урми и гел, на кој беше навикната во, речиси, секојдневната комуникација со Ниротакис, Деница таа вечер за прв пат го почувствува мирисот на потта што избиваше од густата волна на неговите гради.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во прозорецот му удираше еден чемпрес, а чиј хороскоп го направија заедно со Марин Крусиќ кога овој последниот пат го посети во Блатието, каде што се глави како рибар на санџак-бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Патот го поминавме за три часа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А и друго: Симон знаеше дека само јас со тракторот можам да возам од браната до Долнец по патот направен од багерите што работеа на браната, откако стариот пат го покри езерото, и дека само јас можам да се искачам по онаа стрмнина до гробиштата на Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со примитивна планинарска опрема, недостиг на сместувачки капацитет, ама секогаш и секаде прифатени со симпатии и поддршка од месното население - патот го изодевме, ама потоа времето покажа дека нашиот труд не продолжи.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога ќе седнеше на столицата во кујната, главата ќе ти виснеше тажно надолу, не можеше да ставиш ни неколку залаци и пак истата "операција", истиот тој пат го поминувавме, неколку метри со ситни чекорчиња како да се неколку километри.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога Гаврил беше трета година средно тие повеќе пати го земаа на гости кај нив во Вермонт, тоа многу ни значеше и нам како родители, бидејќи има некој во туѓина којшто се грижи за нашиот син.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Гледав во ретровизорот, нашите гости Американци поголемиот дел од патот го поминаа во спиење.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се спуштаат тие по трње низ гранки камењари со товарот тежок на зграгореното време по сенката дур им се влечат со чекор премален и сончевото пладне и дождот на неверната пролет Патот негов е долг со пробудените гори во згаснатите очи низ мракот устремени кон солзите на таа што пазувата за навек му ја дари Се враќа сега поетот од домот негов пресен кон старата стреа на ридот во забрзаните води ликата што му ја бара и сенката сал му ја помни И на тој дален пат го придружуваат сите со замолкнатата песна што не знае да молчи и што кон биднината сонувана го води Недооден пат на тагата Воздишката на пролетта го следи кон хоризонтот на незгасливиот збор Се развева тој во замав нов како семе упатено кон отворените предели на надежта Враќање сега е тоа по свршената работа на смртта во часот глув Попусто на ништото таа песната да му ја предаде сака со процесијата тажна на прагот на муграта што огрева
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
- Ах, проклето! му викаше Кала на кучето и по цел пат го колнеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пелагија се наведнува врз старецот, за последен пат го пика своето кадро во неговите очи, нежно го допира со прстите по челото и се исправа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Прв пат го чуле Петре Караколев како го поткрева гласот Затвори си ја таа чорапата да не ти ја затнам со завратник! рекол Петре и после гласот не ѝ се чул.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од тие причини се избезумив кога првиот пат го слушнав Документот...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Доста се заплака гласно и веќе по десетти пат го повтори: — Сполај ми ти, бре боженце, оти и за мене дел си оставил!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
15. Колку и да се склукаш со историја Не можеш да избегаш од сегашноста Беше рекол некој умен И јас му верувам Оти на своја кожа знам Дека колку и да се клукам со еукалиптус Не можам да избегам од соништата А сегашноста се полни со стари соништа Ѓоа надградени и надополнети И по секоја преродба се прогласува нова преродба Во долината на среќно преродените Никнуваат нови цркви и џамии Со ниет да бидат уште постари од најстарите На сека ритка никнуваат и големи крстови Колку крстови толку неразгатнати крстосници Никнуваат богами и нови затвори За затвореници колај работа ќе се најдат и фазла При толку бујна стварност Поетите цапаат во Петреви Вирови Колку поети толку друштва на мртви поети Сега секоја суша вели дека животот е некаде другаде Што впрочем се гледа и од брановите нови доселеници Макар што во последно време другаде не им е Австралија ами Италија Каде што се преселуваат цели села од долината на Радика И таму си формираат нови населби со роднокрајните имиња Сега засега не се чуло ни разбрало Како стојат таму со цркви џамии и настава по веронаука Но мене ме загрижува тоа што ако тој пат го фатат иселениците Нема да има кој да се доселува во Австралија А без новите доселенички приказни од Цапари Животот тука би бил ептен здодевен Како што е здодевно тука летно време Кога децата на доселениците одат во стар крај Да научат троа од мајчиниот јазик А како бонус им доаѓа што ќе научат Како се поставуваат светски рекорди во брзо донесување закони А тоа воопшто не е како олимписка трка во брзо одење Зашто таму каде што има брзо ломотење нема брзо одење
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Многу години подоцна, во основното училиште, кога прв пат го учев францускиот јазик, Мајка ни го откри знаењето на овој јазик, кога требаше да направиме некој мал состав на француски јазик или да одговориме на прашањата од француската граматика.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пред да исчезне пресмета: од утрото кога последен пат го сонуваше ножот од овој час минаа две ноќи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во нив тој многу бараше и најде само едно. Себеси.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа беше сон, сон во кој прв пат го виде исчезнатиот пријател.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имало јагули кои овој пат го оделе до километар два на суво, за да го најдат повторно патот и да им се придружат на среќните јагули кои го избегнале далјанот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Според третото обележје романот има универзален карактер, бидејќи иако дејствието се случува во ограничен географски простор, сите мигранти без цел и без надеж за отворени патишта го имаат животот на ликовите на Луан Старова.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По патот го втасаа уште неколку непознати дрвари од горните села.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тогаш за прв и последен пат го прескокнав во еден залет широкиот јаз, и притоа, од другиот брег гледав како Пачев ги свлекува чевлите а потоа ги свиткува и ногавиците на панталоните.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јовановиќ го прегази јазот облечен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Имав впечаток дека Б.С. не го беше соблекувал зелениот хубертус сите овие денови откако за прв пат го видов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам зошто но тој негов хубертус ме потсети на оние исклучителни знаци што луѓето си ги носат од своето раѓање и никогаш од нив нема да се ослободат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Извинете, ми се пристори дека нешто рековте ама јас бев отскитан! како да ми се извинуваше во негово име она малечко демонче што за прв пат го забележав во неговото подзамижано лево око.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Продолжува – Јас за прв пат го имав тоа чувство како дете, за време на војната, кога гледав како низ главната улица нашите единици заминуваат на Сремскиот фронт.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Бошко знаеше дека луѓето навистина немаат и неколку пати го помоли Лумана за почекување.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ние децата прв пат го слушавме ова и веднаш насетивме дека ќе имаме што да чуеме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Патуваше со денови и со ноќи, а крај него дуваше ветер и патиштата го засипуваа со својот прав, и сонцето го печеше, и студот го штипеше.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Остави ги работите сами да си бараат корито, сами да си се редат, навистина така си реков и кренав раце, иако, ова нешто за прв пат го признавам, на жената не ѝ е лесно кога нејзиниот маж ќе се заплетка на такво место и со такви луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Има денови кога ракијата може да почека.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кај човека потребата да им се сврти на спомените обично доаѓа подоцна. И тоа колку подоцна толку подобро. Илјада пати го имам речено ова.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не, навистина не сум за ракија“, одбива и понатаму, иако татко ти по трети пат го понудува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Земајќи парче од располовеното јаболко,таа го гризна, и предадена во прегратката на момчето, за прв пат го сети вкусот на хазардот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Форд подоцна и огласите ги конципираше според матриците од филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Спилберг и друг пат го правел тоа; главните херои во ИТИ јадат точно одредени колачиња.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Значи, имаме и уметнички реклами!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И отиде да купи леб, а сите соседи што го сретнаа по пат го прашаа една иста работа: „Беше во циркус?“
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Сакам! Треба да ставам, - тврдеше Ема.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вдиша по третпат. Овој пат го почувствува мирисот на кошулчето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги знае од дете, чувствува во себе, патот го гледа и при чекор напред и при чекор назад, останува верен на себе, и во тешкотија содава, дури и во беда.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Првпат и последен пат го видов да плаче.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мајка прв пат го крена погледот од плеталото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка на патот го бараше просторот каде што пред многу, многу години, тогаш во обратен правец, со едно прастаро вовче кое исчезна со тесната пруга, со Татко и со нас децата патуваше кон Скопје, крај реката Вардар каде што останавме засекогаш, во друга земја, со друг народ и дел од нашиот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Колку ли пати го забрзувавме или подзабавувавме ова вовче во тунелите на сеќавањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Главата му беше изобличена, како коската на челото прекумерно да пораснала заканувајќи се да ја пробие кожата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Последен пат го видов Борхес во Дикинсон колеџот во април 1983-та.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За време на една седница на тој собир, тој се појави, енергичен и речит, полн со снага и неуморен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес крај кого седев во Женева, три години подоцна, беше сенка на оној другиот, вистинска руина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Борхес“, одговорив, „дојдов да ве видам и да ви го пожелам секое добро“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оздола од патот го здогледаа сењакот на Алекса Ѕвездин па се поколебаа дали да се засолнат под него, ама сфатија дека сега веќе кога се живо топило, а на неколку чекори од дома, нема смисла да се задржуваат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во себе си се насмевнуваше при помислата дека можеби пречесто виртуелниот безграничен простор на екранот пред него лизгајќи се ќе го прекриваат зборовите од пораката на Летка што таа му ја внесе во компјутерот кога прв пат го посети во Скопје: „Dearist Edo! Letka is calling you through the machiiiineeeeeeee…!I Love you and I miss you badly and bedly!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа, додека девојката точеше пиво, со едната рака држејќи ја криглата, со другата рачката од чепот, со дојките предизвикувачки напнати, на неколку пати го крена погледот и загледувајќи му се право в очи на Еда, со искричав блесок што зрачеше од нејзините крупни сиви очи, милно му се насмевна...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ноќта добар дел од патот го има поминато, утре треба рано да се станува, веќе не е малтерџијка, скелињата по кои со една друга жена го качуваа тезгерето со малтер се расковани, зградата веќе има друго, бело лице наспроти црнината што бегалците ја таат во градите, и, за среќа, веќе има работа не во стопанството, туку еве сосема блиско, во фабриката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Којзнае колку пати го повторивме орото и сега ќе си одиме на спиење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред војната три пати го освојувала првото место на виолина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сеќавам на вечерта кога прв пат го здогледав во клубот на RNB забавата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сѐ на сѐ веќе три пати го посетив Западот. Ми се причини убаво место за живеење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Би сакал да можам сите нив да ги научам да летаат со килими – воздивна Игбал и прв пат го видов натажен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)