пат (имн.) - ги (зам.)

Секогаш е преполно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но оној пат ги замрзна сите кога гласно рече како мисли дека сум сајбер-панк верзија на Рудолф Валентино.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
После сето она што го минавме на претходното место воопшто немавме примедби на куќава, но набрзо по вселувањето секое утро почнав да забележувам траги од тела на некои крупни бубачки по тепихот на долниот кат; случајни, како мртви глисти на улица после дожд; а кога прв пат ги здогледав, личеа на топченца волна или парченца кал од детски чевли, или, понекогаш, ако завесите се навлечени, толку потсетуваа на дамки од мастило или темни изгореници што се ужаснував, бидејќи, уште на самиот почеток, тој дебел тепих ме беше престрашил, па првата недела чекорев по него посакувајќи чевлите да ги прождерат моите боси стапала.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Од мене олку... Ајде да запалите!“ На сите ни подаде по една цигара. На сите ни ја принесе запалката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не е тешко“, реков, „небројница пати ги гледав тато и баба како палат цигара.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За големо чудо на сите ни успеа да го повлечеме првиот чад.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мелница го запалија и изгоре до темели.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бидејќи патот ги водеше преку малото селце Мелница, се вратија во него, но тука веќе жива душа не најдоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога би го имал металното зрно страв што фазанот го носи на врвот од клунот додека се обидува возбудените женки качени на танки но брзи нозе да ги преведе преку поспаната шумска патека што бавно води кон самиот врв на брдото не ќе го досегнев никогаш оној игрив чекор на старчето што својата мудрост и стрпливост по истиот пат ги пренесува.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
10. Според Бретон, тој за прв пат ги видел нејзините дела во 1943; види го неговиот есеј “Marija” во Marija exh, кат. на галеријата Julien Levy, New York, 1948, (повторно објавено во Le Surrealisme et la Peinture од Бретон, Paris, 1965, стр. 318 -21).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
9. Види Villiam Camfield, Marcel Duchamp: Fountain, Houston Fine Arts Press, 1989, кат. бр 12, стр 170.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во нив ги запишуваа со име и презиме и скраја од патот ги редеа според името на селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По пат ги задржаа во шумата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но овој пат ги пеевме и посилно и погромко зашто бевме за една година повозрасни...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Згора на тоа, двете крвави локни кои бесниот Ѓорѓе овој пат ги предизвика во немоќ, беа впечатлив доказ за вистинитоста на приказната на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заборави веќе колку пати ги изброја чекорите од училиштето до местото каде што обично застануваа автобусите при организираните екскурзии.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да знаеш дека овој пат ги прочита моите мисли и ја прими мојата телепатска порака и благодарам на оние кои ги наредија картите и ми дадоа џокер на дар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За многумина од жителите на Потковицата нивното доаѓање беше вистински настан, по прв пат ги гледаа своите господари.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стрелката сигурно беше на седумдесет и пет. Овој пат ги затвори очите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патот ги води кон југ. Заминуваат - ама напролет ќе се вратат. ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Коњот си го знаеше патот; дури можеше да оди и со врзани очи, зашто со години истите патишта ги врвеше тропајќи со копитата по камењата, цапајќи низ калта или прескакајќи ги браздите и трапчињата, запирајќи крај изворчињата да се напие вода.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А тогаш... ... Нивниот заеднички пат ги одвлече в село да видат неуредени куќи со црни стреи;запуштени и накривени ѕидишта; недоверливи ситнооки прозорци, - врз нив гнили штици, матни стакла, поцрнети стари календари; потоа: нечисти и нерамни сокаци низ кои се влечеа звуци и мириси, предчувствувани претстави за недогорени суви дрвја, кочини, мали деца, катран; расфрлани мртви предмети, ненужни и запуштени - накривени коли, одамна почнати, недоплетени огради, корита, алат; куп сонливи куќиња, кокошки, деца.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
За прв пат ги напуштиле куќите крај морето, по векови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Наместо да се обиде да дојде до некоја информација што ќе содржи или барем ќе наслути некаков излез тој по втор пат ги исцедува помеѓу забите истите веќе искажани констатации: дека Загорка минатата ноќ не ја поминала во нејзината постела и дека за жал не е пронајдена нигде во кругот на болницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
С. патем ѝ порача дека треба да внимава бидејќи овој пат ги остава на нејзина грижа двајцата пијатели.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
По патот ги зафатил студ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пањимаеш что ета значит, дарагој мој Семјон?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Повторно ги повика маскираните. Овој пат ги стопи во гејши со набелени лица, врамени во тешки облеки.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Де таму го организираше Кејџовиот концерт и тој тогаш прв пат ги виде Џонс и Раушенберг.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Без бојниот студен сјај на езерото под патот ги одразуваше, засилувајќи ги чувцствата со кои бесцелно патуваа четворица војници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Важи? му вели Летка. Четвртиот пат ги повторува стиховите сама, без помош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ете, Перса за прв им влегува дома, освен Роса и Деспина другите исто така за прв пат ги гледа, ама во себе има едно чувство дека сите нив одамна ги знае.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Паѓаат негови слики на службениците, за последен пат ги удира по глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш за прв пат ги запознав неговите родители. Бевме на ручек во Љуц.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И како-така, за да се одмаздат на своите непријатели - Турците, востаниците повеќе пати ги насочија своите атентати против Европејците...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Билјана молчеше. Неколку пати ги крена очите, ползејќи со погледот по тополите угоре, до нивните врвови што се забиваа во небото...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)