пат (имн.) - има (гл.)

Дилема никогаш нема. Два пата има, на добро и зло. Две врсти на хомосапиенси на раскрсница идат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Русија по македонското прашање толку пати има објавено владини соопштенија, толку пати се правени претставки до бугарската и до турската влада по нашето прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Една година подоцна за прв пат имаа брачни односи и беа мошне среќни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Има постојано гости од Југославија. (Навистина, на патот имаше расфрлани отворени југословенски конзерви и празни кесички од „арго“ супи, па тоа ни беше уште една потврда дека овде летувале наши луше.) Од Катерини се спуштивме кон широката атинска магистрала и го забрзавме патувањето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пријдов со широка насмевка и срдечен поздрав. Секако, како за прв пат имаше малку тензија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Згрешив, си рекол. По патиштата има секакви луѓе, па и арамии.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Томаица немаше обичај често да оди во кино. Но неколку пати имаше отидено.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ноќеска повторно го сонував оној сон, но наместо она физичко чувство на ужас што го доживеав првиот пат, а какво што никогаш несум доживеала на јаве, овој пат имав некакво интензивно, мачно, скоро сладострасно чувство на ученик кој е фатен дека не ја научил лекцијата за која јасно му било речено дека мора да ја совлада ако држи до својата иднина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Колку долг пат има за летање!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прво до Москва, па потоа од Москва до Алма Ата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— Колку пат имам отепано за ова, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Орото се растури уште веднаш штом стана Башмајсторот и сега заминуваа, цела поворка, цела тајфа, додека жените довикуваа по нив „Создравиеееее - “, а буките крај патот имаа зелени, распукнати, набабрени пупки и селото во таа утрина се чинеше толку убаво, ги видоа наеднаш сите убави работи во него и некако копнееја од тоа, сите со по една стегната вилица и со нешто меко, болно и ранливо во погледот, заскитен напред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Напати помислував, веројатно за да се оправдам себеси, дека се случувало нешто слично и со судбината на јунаците од нашите детски соништа, кои без претходно најавена причина, само заради неконтролирано изречен збор или грешно срочен одговор, ја губеле силата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку пати имам речено дека најгрда се чини потта што ја скорива товарот на поразите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И на патот имаше снег.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се подигнав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден пат е овој ти што дојде на Чебрен, друг оној на Светецот преку Лисиче за Витолишта, Полчишта, Сатока и Градешница; трет пат има од Скочивир, Будимирци, Старавина, а четвртиот од Тиквеш од Клино – Рожден – Витолишта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тогаш прв пат имав прилика да вкусам од тој пијалак што дедо го нарекуваше со смешно име - газоза.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Да знаеш само колкав пат имаме биено за тој ширден!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Над патот имаше гробишта и велеа дека беа италијански.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ете, и таму каде многу се шири патот имаше гробови, ама италијански. Војнички.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Знаеш не сме ни до пола пат има уште одење до поштенскиот дом, па низ шума до детското одмаралиште, па низ парк-шума и дури потоа - голема угорница до врвот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Анѓеле остана, а Трајче ги потера коњите... Крај патот имаше бистри и студени извори.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не можам да ти одговорам. Толку патишта има за да се пристигне до овој град.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)