оџак (имн.) - се (зам.)

Во леарниците, каде што се правеа куршуми, постојано пламтеа огнови и од оџаците се креваа јата бели, светли искри.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Остап ги читаше, одвреме-навреме енергично прашувајќи: „Оџаците се чистат редовно? Печките се во ред?“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чадот од многуте оџаци се испреплетка губејќи се лесен и подвижен кон облаците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По ѕидовите од изгланцан мермер беа налепени наредби за Старечкиот дом бр. 2.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)