осуда (имн.) - и (сврз.)

Нешто сепак го успокојува Соколета. Лажна е осудата и не мисли тој грешно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(...) Со самата одлука на мажот да му го послужи зготвеното тело на својот Љубовник и со завршниот истрел кој го запечатува неговиот прв залак, таа ја употполнува осудата и ропството над своето и над туѓите тела.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)