Наспроти неуморното повикување на смртта, поголемиот дел од Борхесовите читатели се навикнаа на неговата долговечност и на претпоставката дека, ако имал мајка која живеела 99 години и тетка која имала 100 години кога умрела, и тој ќе тргне по нивниот пат и ќе биде стогодишник.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Тоа е ужасот на останување во човечко тело чиишто моќи слабеат, тоа е неколку децении долга несоница...
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
И мајката на Таткото, од турско потекло, и таа ќе го има „генот на заминувањето”, кој се спротивставува на „антигенот за останување во родното место” на својот маж.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Ме обзедоа семожни мисли: да не е ова смислен план на вујко Фетхи-беј Окијар да се избори за моето дефинитивно останување во Турција?
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Во едно интервју од 1978 пак рече: “Кога би ми рекле дека вечерва ќе умрам, мислам дека би се чувствувал мошне среќно”.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Тој ги продолжи своите правни студии на Правниот факултет на Цариградскиот универзитет на големо задоволство и на Фети Окјар, кој и покрај големите државнички функции и презафатеност, секогаш наоѓаше време да се сретне со Татко, да го следи текот на неговите студии, но повеќе никогаш не го прашуваше за неговото конечно останување во Цариград.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тоа значи да не бидам во состојба да занемарам дека сум осуден на желбата да потонам во смртта а да не сум во состојба да потонам, и оттаму осуден да бидам и траам”.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Татко продолжи да живее со тој сон во него уште кога сонуваше во родниот Поградец да се најде во Цариград, кај светот на мајкините роднини.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)