Опашката ѝ беше поставена во позиција на неизбежен погон, но телото ѝ беше целосно неподвижно.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Дури, еднаш, на коридорот, еден мој другар ме прашуваше како сме си поминале на тренингот и дали навистина можам пет минути да возам на едно тркало; Луција стоеше само на метар од нас, сама, замислена, и гледаше низ прозорецот; надвор врнеше, таа гледаше во дождот, а долгата, црна коса, собрана во опашка ѝ паѓаше по грбот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)