око (имн.) - кон (предл.)

Гледам како и жена ми забележува дека сестра ѝ фрла одмерувачко око кон моите гениталии.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Учителот потстана и светна со очите кон оној што шушна. - Потоа?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Попот ја слушна Арслановата наредба, но место да излезе напред, се заврте назад кон народот, бидејќи и така стоеше во првите редици, та ги поткрена рацете и очите кон небото и почна да брбори некои молитви, a потоа им се обрна на селаните: — Селани, браќа, не оставајте ме сам да ме к'ваат орлите!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Или сете, или никого! — се слушна гласот од Стојана Мисирлијата, којшто толку години оди фарија да ги брка комитите и со тоа не мала услуга му направи на Арслана, а преку него и на самиот падишах.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Да им се позлати српот, - си прошепна старецот, па ги сврте очите кон ледината над својата колиба, каде што некогаш во неговото вистинско време, пред повеќе од дваесетина години, се брануваа златни жита.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Долго гледаше на онаа страна, кон Рамни Ливади, а потоа ги крена очите кон небото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ги крена очите кон небото, оловносиво, натежнато.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан почесто застануваше, свртувајќи ги очите кон долниот крај на Рамни Ливади од каде што требаше да се појави џипот. Но шумарот се забави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Девојката си зборуваше сама со себе, со замижани очи кон круните на дрвјата што не го оставаа сонцето да блеска на чистинката, а напати ќе замолчеше и ќе погледнеше во скриптите, клатејќи си ја главата како да се прекорува што не погодила или згрешила.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Да појде ли и мечето со мене? - молежливо запраша куклата, свртувајќи ги очите кон Месечината.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Го видов како стои пред огледалото, загледан со белките на очите кон себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На грб, со отворени очи кон таванот кој сѐ уште поигрува во приливот на спарувањето, Ана, со топло поточе сперма меѓу нозете, му се насмевнува на својот драг, задишан фудбалер: „кога би ми бил брат... “.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во еден миг, сестра Ангелина очите кон небото ги крена и со глас оскрбен изусти, о, Боже, и исчезна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога го дочитал пишаното, дојденецот, учениот и умен гостин, во миг пребледел, кротко се подигнал, ги кренал зачудените очи кон нашиот другар и изустил: „Ваше царско величество, Ваше превосходство, Ваше преблагородие, праправнук на големиот махараџа Раџнапур“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг ги кренав очите кон облаците, кон небесата и што да видам?!!
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега му се одолжувале на покојникот за прикаските со кои ги обогатувал во Кукулино во претпразничните ноќи или во празничните попладниња и брзале да бидат мудри како што бил тој некогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се буткале, секој да се наднесе над него, некои од помладите да му ја допрат со усни десната рака, чиниш тој внимателно ги слушал и ги следел со малку накривена глава и подотворено око кон своето воле под дамкав габер; суро живинче слично на изгаснато суштество.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој е жив и судник им е на грешните, од неговите душмани не останало ни ковче на земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги крена очите кон мене. „Ѓаволот му е ортак на Никола Влашки“, ми довикна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Излегов на чардакот и во теравење го видов Арсо Арнаутче под кривото дрво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повторно вратен кон своето достоинство, жеден за ракија но не толку алчен колку уверен дека загосподарува, не чекал да му ја подадат полната карта; им ја грабал од раце и пиел со свртени очи кон небото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Да го вратиме в седело!“ - предложи едно дете, но сите беспомошно ги кренеа очите кон стреата што се издигаше високо, високо - цели четири ката над нив.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Некоја сила му ги растави клепките и тој остро ги насочи своите презриво тажни очи кон оние што сакаа да ја видат неговата малодушност, страв и покаеност и треперењето на солзите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Претседателот ја погледнува страницата ишаркана со молив, па ги преместува полиените со нечиста влага очи кон иследникот: „Што е таму?“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Па што мислиш ти! - раскажувачот го насочуваше мракот на своите очи кон правецот од каде што идеше прашањето и долната сува уста му се грчеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- А, Капинка, кај ти е Капинка, прашува Лазор Ночески. - Капинка одутрина ја закопав, велам, а Ѕвездан за вечерва ми остана, велам и ги кревам очите кон кај што навалува сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Разбирањето на убавината, како и откривањето на Каменот на мудроста, само се прашања на еден повисок ниво на свеста. Duchamp нè повикува да ја стекнеме таа свест, свртувајќи го нашиот ум и нашите очи кон убавината што нè опкружува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И понатаму, онаа вештина на претворањето на нижите метали во злато, може да се спореди со Duchamp-овото претворање на секојдневните предмети во уметнички дела.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Богдан, гледаше со замрежени очи кон маглениот појас на планината и повторуваше со страст на потврден пророк: „Или тој светец, или ние в пекол.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Има паднал на Турците в раце без отпор , отсутен и со свртени очи кон планинскиот срт .
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги обриша таа солзите, па ги крена очите кон Богдана: „Знаете ли зошто падна в затвор?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ги заврте очите кон лекарот и му рече: ”Ве молам, извадете ја надвор... да не ја гледам...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа постоја малку како да не чула, ги крена очите кон него, го погледна и како да ѝ пукна нешто во неа, му рече тивко: „Ајде...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јана ќе ги наведне очите кон пркосните врвови на градите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие веќе не се чувствуваа мали, со тажно обесени веѓи и нејаки, како урочени: мрдаа со ушите и гледаа со двете очи кон коренот на своите носови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Обиди се, погледни со моите очи кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не плаши се од моето отсуство, од мојата незаинтересираност за тебе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се сеќавам на првата ноќ и на моите отворени очи кон благата летна светлина зад прозорците и на мирот во кој беше обвиткана оваа куќа во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Трајанеее... али ти се очите кон небото оџарени... али врз каменот згаснати...?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Луѓето пак ги вртеа очите кон Илко, пак со погледот исчекуваа и бараа да каже нешто.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Излегоа во дворот и ги вперија очите кон дувалото; гледаа и се препираа; едни велеа: зголемен е чадот; други: не е, само ветерот го носи навака.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа пак ги впери очите кон Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нејзиниот очајнички глас ги задржа и свирачите и играчите, та сите ги свртеа очите кон вратите. – Охо-хо! – се провикна кадијата гледајќи кон Анѓа. – Убаво грло имала, машала, нашата нова анама.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Mope, ако е за вода, ефенди, седнете, седнете, ене ја Попова Чешма, ладна е како мраз; ќе ви донесам една стомна, напијте се – одговори старецот и погледна со очите кон ниското куќаре, небаре бара стомна, да ги ислужи ефендиите, но војникот што зборуваше по каурски не дочека забитот да проговори, ниту му го преведе на турски одговорот и предлогот од старецот, ами сам му одговори: – Ефендијата сака вода од Бренското Чешмиче.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сите ги свртеа очите кон третиот колосек и таму, навистина, го здогледаа речиси распаднатиот вагон.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стоеше бледа и остарена со револверот што му го дадоа во таа ноќ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Само ако не го сонувал сето тоа во оваа иста соба со кактус заканувачки свртен со боцкавите очи кон памучната играчка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Заедно ги свртеа очите кон неа и заедно видоа она што не очекуваа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Наеднаш сфатив дека она исто прашање што пред малку ѝ го постави на Јана покажувајќи со очите кон мене, Зрновски и порано, пред недела-две, или и пред тоа, ѝ го има упатено на Јана покажувајќи со очите кон истава столица на која сега седам јас но тогаш бил седнат на неа токму Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стоеше така плодот во авата, но тоа траеше колку да фрлиш око кон Господа и да се прекрстиш, а можеби и уште помалку, а потоа повторно тргна да си го брка патот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А оној што го давеле, покажувајќи со очите кон прозорецот, рече: - Стани и погледни дали уште стои?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Интересно им стана: малу-малу и ѕирнуваа кон нас: вртеа со шиите, преминуваа со раката по носот, го грицкаа моливот и одвреме-навреме ги вртеа очите кон нас.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Аха,- ми ја врти шијава, - не знаеш? - Се сврте со очите кон сестра ми: - Кажи му! - ѝ вели.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Знаете оној - уште татко му имаше окоравени очи кон нашата ливада.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Циљка подигна очи кон таванот на земјанката и занемена трипати се прекрсти.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Боже!!! А кога таа се моли, кога таа се крсти, кога таа подига очи кон небото – кога светлината сончева и светлината од малендавото маслениче и го осветлува лицето, ох, каков отсјај има сонцето во нејзините очи, а молитвата нејзина - простодушна и срдечна, нескриено вознеслива и занослива, се чини Господа ќе го симне од небо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одврза шамија, подигна раце и очи кон небото и, стоејќи како скаменета, се помоли: - Боже Богородице, Кои знаете што е болка по рожбата својa, чувајте ми ги чендата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му се приближив и видов дека солза му тече од окото кон муцката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ништо не фаќаше додека не се прекрсти и ништо не завршуваше без прекрстување и превртување на очите кон небото.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Господ за арно ја донел- рече Петре Даскалот и трипати се прекрсти превртувајќи ги очите кон таванот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние сите се вомјазивме во лицата, ги обесивме носовите, а Петре ги состави рацете пред себе, ги преврте очите кон таванот и почна да се крсти со разлатни движења на десната рака.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Испраќа еден блесок од очите кон Пелагија, а таа, иако притисната од наплив на многу мисли, станува свесна за тоа и ѝ враќа опул со огромна благодарност не изустувајќи ни еден збор.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Летото се погоди жешко, секој што ќе кренеше глава со отворени очи кон небото мигум стануваше слеп од силното и блескотно сонце, дождови ретко паѓаа, а и ако паднеа испаруваа пред да се допрат до жешката и сува земја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вражам со очите кон Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас станав новата мета иако ни првата не беше доработена, тој наизменично сакаше да игра со двете, а Лима непречено ги губеше нервите и ја јадеше самодовербата кога тој ќе се свртеше со своите игриви очи кон мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)