око (имн.) - ѝ (зам.)

И очите ѝ се сиви, како на Мими, но придобиваат една нијанса на јастребска острина.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја погледнав: очите ѝ беа заџарени и насолзени.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Некој мора да е претпоследен. Сите не можат да се први.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зборуваше, а очите ѝ ги гледав заџарени и насолзени.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога сѐ беше подготвено за тргнување на пат, баба толку се нажали што очите ѝ се насолзија. „А што ќе прави малечково без мене? Како ќе се снаоѓа?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледај“, рече мама и ја покажа дланката, “и прстиве на една рака се различни.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дишењето му е толку тивко што само затворените очи ѝ зборуваат дека тој всушност спие; оној ден кога навистина ќе го најде мртов, претпоставува, очите ќе му бидат отворени.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Занесувајќи се, дојде таа во ложата. Очите ѝ светеа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А во очите ѝ се чита прекор: Што си се растопил?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Усмевката не ја сокрива. Не може...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Радост. Старицата се усмева. Но во очите ѝ тежи тага. Длабока. Голема. Неискажлива.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Очите ѝ се наполнија со солзи - ја заврте главата кон прозорецот... Ѝ пристапив, плашливо ја прегрнав и нежно ја бакнав по косата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во очите ѝ изгаснала и последната искра, и само црвените рабови ѝ ги двоеја истечените вирчиња од избраздените образи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка го гледаше Татко в очи, беспомошно. На очите ѝ навираа солзи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За миг, два, пред нив се најде Стрела. Ја вртеше опашката, очите ѝ светеа. Очекуваше да ѝ се даде леб.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иринка беше неподвижна. Очите ѝ беа склопени.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Очите ѝ беа широко отворени, со замрзнат страв во нив и со неизмерна болка истовремено.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едното око, десното, навистина му беше преврзно со црно кожинче, а и жената што ја донесе со себе навистина беше таква каква што ја прикажуваа некои кои ја виделе со Тодета таму, во Загреб; ластареста и опета и сета лиса - само очите ѝ беа големи и темнозелени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа пуста туѓина е тешка. (Очите ѝ насолзуваат и си ги брише).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Очите ѝ се насолзија и таа низ плач рече: - Мое е учителке, но ми го нацрта мајка ми.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во очите ѝ се читаше возбуда, а мене ми се чинеше дека од нив наеднаш искрат барем илјада прашања.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во очите ѝ читам разочарување.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кети обично седнуваше на масата во кујната и пиеше црно кафе, но сега очите ѝ беа болни и замаглени.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзините долги трепки трепкаа, а крупните сини очи ѝ беа покриени со замаглена и занесна светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите ѝ забележуваа сѐ, и сега таа ги слушаше вообичаените звуци, за кои обично не беше свесна - ѕвечкањето на ножовите и виљушките кога ги допираа чиниите, мласкањето на усните што џвакаа и клокотењето на виното додека го сипуваа во чашите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите ѝ беа насолзени; Луција плачеше, и тоа веќе го забележуваа и другите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција се појави точно пред полноќ. Беше облечена во црвено здолниште со бели цветови и лесна кошула; косата ѝ беше собрана во опашка и очите ѝ сјаеа на еден особен начин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Очите ѝ беа поубави од кога и да е; косата ѝ паѓаше до половината; беше седната на кејот до мене, сосема нестварна; ми беше на самиот дофат од раката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веднаш по очите ѝ видов дека ја бара мајка ми и чув како го испраќа татко ми да оди по неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Лицето ѝ се намурти и почна да плаче.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Среде џунгла. Тие бубачки - убијци од заседа, така се викаат, зарем тоа не е чудно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе те каснат и тогаш, откако ќе ја вцицаат крвта, се залепуваат за раната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тоа е најново нешто“, рече таа, очите ѝ навираа, „најбезбедно... мислам, ништо не може да - “ Лицето ми гореше. „Не“, реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тоа е кондом“, рече таа, солзите ѝ навираа на очи, “докторот ми го набави... ги прават во Шведска.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Јужна Америка“, прошепоте таа, а очите ѝ поигруваа од возбуденост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Немо гледавме од зад решетките на нашите прозорци, гледавме како Добрата Душичка се оддалечува, вртејќи ја главата кон оние решетки зад кои стоеше Макс, одеше свртена така – нозете ѝ чекореа кон едниот, очите ѝ гледаа кон другиот крај на светот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа кога стигна до излезот, пред самото минување низ капијата на Гнездо, таа ја истргна едната рака од раката на својот брат, ја поткрена и мафна, мафна онака како што мафтаат луѓето кои тоа го прават за првпат, мафна онака како што тоа го прават оние кои мафтаат за последен пат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега беа живи како кај некој кој сѐ видел, сѐ поминал, а сепак во него останала желбата да живее барем уште еден ден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас клекнав крај неа, ѝ ги фатив рацете, а таа го потпре своето лице на мојот врат, ја слушав како плаче, како испрекинато дише, и знаев дека со солзите заради нејзината физичка немоќ се мешаа и солзите заради една друга болка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само очите ѝ беа и натаму живи, иако не со онаа исполнета живост од времето кога се запознавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И пак се поткрена, додека усните ѝ трепереа, лицето ѝ се грчеше, во очите ѝ навираа солзи; се поткреваше од креветот и се уриваше на него, а потоа веќе не успеваше да се поткрене, ги гризеше усните и плачеше, и удираше со рацете згрчени во тупаници по своите немоќни нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Очите ѝ се свртени кон неа самата. Дали се смешка?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Зачудо, очите ѝ се насмевнаа, ни малку изненадени, додека ја сослушува мојата неповрзана приказна, па охрабрени, дрско ѝ велам дека снимката развиена во чудесната лабораторија на Мен Реј е само миговен отпечаток на мистеријата што, вон пролетта и зимата, постои отсекогаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во таа вечер на неговото заминување имаше нешто надреално – таа речиси среќна исповед на мајка му, додека очите ѝ блескаа како што никогаш дотогаш не беше видел.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оној што го повика ја виде жена си како тивко се моли клекната во ќошот на собата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За првпат по неколку години, таа сети како од окото ѝ се одделува солза.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Каде е моето совршенство? Што барам јас, каде е она што ми припаѓа само мене?“ си помисли таа, а очите ѝ се наполнија со солзи, зашто знаеше дека сега, кога сеќавањето на момчето што ја бакна по вторпат, а всушност ја бакна еднаш и засекогаш, ѝ се врати, никогаш нема да може повторно да го избрка од себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Крупните сини очи ѝ беа невешто исцртани со зелени линии, а светлоцрвениот кармин се беше излижал од средината на нејзините полни усни, обрабувајќи ги со една разлеана линија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Оди си сам!“ му се врекна таа и додека тој зјапаше во неа, збунет, потивко му прос’ска: „Оди си сам кај тоа курвиштето што ти е мајка“, и со трчање избега од него за да не види дека очите ѝ се полни со солзи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Брадавиците на нејзините малечки гради се покажаа под маицата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не беше сигурен, но му се причини дека му е речиси врсничка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Девојката немо ја подигна раката до зацрвенетиот образ, а од очите ѝ потекоа солзи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Застаната среде ходникот загледуваше долж во сите осум врати, а очите ѝ се наполнија со солзи.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Во очите ѝ се читаше и желбата и гладот и сакаше да каже ама не сакаше да ја растажи мајка си, па се нишаше во скутот нејзин и пееше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Што ѝ направив, господе, си мислам, го искубав девојчето. Ја одведувам Роса пред огништето и ја загледувам: образите ѝ се црвени и очите ѝ се црвени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може некој очи ѝ го зеле, или болеста и неа ја исцица, ја секна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние отидовме над неа и таа нѐ гледаше, а очите ѝ се завируваа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите ѝ беа пропаднати во длапките под веѓите и беше многу видливо дека сосила ѝ ги затворале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ќе подадам раце по тебе, ветвуштенику, за да насаскаш пци на мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од очите ѝ висеа конци јад, течеа, плетеа околу мене жолта мрежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак над мене се наднесе главурдеста птица со усвитен клун.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Очите ѝ биле поинакви кога погледнала во дојденците; го оставила јамакот пред возбудениот Куно Бунгур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И секој пат, кога ќе изгрее денот, тој забележува - момата е побледа, очите ѝ се поцрвени. Не може веќе вака.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секогаш кога поројот од мисли ќе ја вратеше назад низ времето, пред очите ѝ се појавуваше судникот со трозабецот во рацете, кој со рапав глас ѝ ја соопштуваше одлуката за гревот и товарот што требаше да го носи како казна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш и без да сака очите ѝ се упатија кон нејзиниот стомак.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Аванос, си го чу својот глас, си го препозна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Копнежливите очи ѝ згаснале како отсјајот на ѕвездите во пресушен бунар, а низ процепот се наѕирале само уште двете стаклести зеници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле се распаднале и кревките коски, и сега на тоа место стои само овој стар Французин кој се пече на пеколната жештина, и кој на секој новодојден му ја нуди приказнава, достојна секој поет да го вдахне со истите солзи како и онаа за Андромаха.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Шамијата на главата веќе ѝ беше мокра, а очите ѝ се полнеа со солена пот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од зелените очи ѝ избиваше мачкин поглед, кој при директен судир со него, те стаписуваше; лицето ѝ беше како кип, строго и студено, со згрчени усни што ѝ останале од времето кога мажот и Вајс ослепел.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А Томаица се смееше, додека од очите ѝ бликаше нејзината типична скоро волшебна благост.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во очите ѝ надоаѓаше модрикав прилив на зачуденост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И секој пат, кога ќе изгрее денот, тој забележува - момата е побледа очите ѝ се поцрвени. Не може веќе вака.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На лицето и во очите ѝ се читаше детска простодушност со која, заради годините, оставаше впечаток на неприродност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од длабочината на очите ѝ дуваше студен ветар и се подаваше лута челуст на волчица, но истовремено од нив течеа солзи со топлина што вирее на дното од срцето на жена што знаеше да љуби.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
КАЖУВАЊЕТО НА ЕМА ЕНДЕКОВСКА
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со таквото сознание на Ема ѝ бликна љубов во градите, очите ѝ заискрија со почит кон госпоѓа Мариела која во тој момент се павкаше со ладалото, канејќи ја својата гостинка во трпезаријата на мала закуска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Првпат ја гледа жена си како расте, а од очите ѝ сјае светлина.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Самовилата многу се натажила, па од љубовна тага по овчарчето, првпат од очите ѝ бликнале солзи.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Оф, леле - Ѕвезда го прифати офтежот, ама небаре темен превез пред очи ѝ падна тага.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кала шмркна со носот, очите ѝ се навлажнија: - Ах, барем уште малку да поживееше , татко... да си со нас... Цел живот нè имаше оставено...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Очите ѝ беа во Карл. Тој, малечкиот, петгодишниот нејзин син...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, веднаш, пред очите ѝ излегуваа рамнодушните лица на службениците од претпријатијата и институциите каде што молеше за работа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веднаш потоа, пред очи ѝ се мерна лицето на лекарот. Ѝ прозвучеа неговите зборови дека треба да се бори со ваквите состојби, да ги совладува, ако не сака пак да се врати во болницата...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И тогаш Митра го прифати новиот створ, му го претолчи папчето со две камчиња што ги спреми однапред за таа работа, скина од Достините плетенки едно конче и му го врза, го издигна за главче, го погледа и пред очите ѝ излезе нејзината Ѓурѓа кога се оддели од неа, и кога бабата Маса исто така ја однесе на горни крај во пепелта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По раѓањето на Нешка, лицето ѝ се избистри и обеле уште колку што беше бело, очите ѝ светнаа како молња, косите ѝ беа заплетени, прибрани, а растресените цулевци како свила ги покриле ушите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тука Анѓа ја побара помошта и, не можејќи веќе да се воздржи, писна гласно колку грло што ја држеше: – Намашни, либе Стојане, Намашни Шарка и Мрча, Одбрани, либе, од волкот, Твоето рудо јагненце, – а очите ѝ се навирија со солзи почна да ѝ течат низ темните образи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Срцето ѝ затреперува на Чана, а очите ѝ се наполнуваат со солзи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана како да беше откриена во нешто што не треба никој да го знае, ѝ се рашета крвта по лицето, очите ѝ затрепкаа, а од устата иако се отвораше и затвораше, не излезе глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Устрау да го удри, што не го најде порано, цалото село ќе си останеше, немаше уште еднаш да тргаме маки! зборува и збивта, крвта во лицето ѝ се има кренато, а од очите ѝ болскаат искри.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Лицето ѝ се стемни. Ги собра веѓите. Очите ѝ се навлажнија. Сигурно, во себе, плачеше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од едното око ѝ се срони една солза, а другото ѝ беше наврено со солзи меѓу клепките.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Освен тоа, Едо во очите ѝ забележа вознемиреност на затаен зајак пред очекуван лавеж на загар во близината.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги изгушка тетка Фора, очите ѝ се наполнија со солзи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- И сол ми донесол домаќинот! - израдувано рече мајка му, го прегрна и од очите ѝ потекоа солзи.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Измина пет. Речи им ...“, очите ѝ се раширија, а потоа ѝ се набраа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Од очите ѝ болскотеа искри. „Лили“, рече Тате.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го гледаше, а очите ѝ се губеа некаде далеку.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Всушност изгледа очите ѝ ги побара; а можеби тоа беше неговиот начин да ја натера да го следи неговиот поглед за да ја принуди најспосле да погледне кон мене бидејќи и двајцата, истовремено ме погледнаа: Ти се допаѓа овој млад човек? - ја праша тој со зборови кои како да произлегуваа од разговор што пред тоа го воделе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш ѝ пријдов и ѝ ја ставив раката на челото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Токму така ми вели, а чиниш оти и очите ѝ се потат од таа нејзина љубовна болка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сестра ми се плаши зашто еднаш ќе останеше без око. Ѝ го извадивме осилото од клепката, но окото ѝ потече и две недели ѝ беше затворено.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дарко намовна, се згрчи од лутина, погледна во Лорета која ја наведна главата, која поцрвене, а очите ѝ се навлажнија; постоја така Дарко како скамнат, како удрен со чекан по главата, а потоа наеднаш се сврте и со тупаници го удри Ацета по лицето.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Потоа си го соблече кошулчето и остана по маица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Праз ќе јадеме денес. - Праз? Мразам праз! - викна Ема и очите ѝ се насолзија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Очите ѝ беа чудесно спокојни, длабоко доверливи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И за тополите ништо не реков... “ очите ѝ сјаеја спокојно, доверливо.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сега гледа во огнот. Очите ѝ се полни пламенчиња и искри.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа се поттргна настрана, а во очите ѝ се појави страв - Не, не можам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Очите ѝ се насолзени и како низ магла виде дека некој мафта со рака во окрвавен завој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Треба да си рече оти од нас помош ќе нема, така што почнаа во очите нејзини еленски да ѝ навираат солзи, ѝ навираа така солзи и очите ѝ се полнеа како дупчиња во карпа кога се преполнуваат со вода дождовница и кога ѝ пребликнаа, солзите почнаа да ѝ се ронат од очите и да ѝ течат како на тетка Божана кога ѝ умре детето нејзино Миле на петгодишна возраст.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Баба ми ме погледна, очите ѝ се насолзија и рече: - Мило бабино, знам јас дека е така, добро дете е Миро мој, мека душа има и никому зло не мисли.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Очите ѝ беа затворени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така на баба ми почесто очите ѝ беа уплакани поради осакатеноста на чичко ми Павле.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога дедо Господ си ги затвори очите ѝ секнаа водите од небото, ненадејно се појави Пелагија со малечката Пелагија, Танаско со многубројната челад, и, се разбира, дедо Костадин легнат во големиот ламаринен сандук во очекување да ја види животната сопатничка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Роса од радост не може да исфрла лафови, само климнува. Очите ѝ се полни со солзи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Билјана ме гледа малку. Очите ѝ греат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во очите ѝ читам разочарување.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Крилата ѝ се заморија, очите ѝ се склопуваа желни за сон, но длабоко под неа беше море, над неа небо и немаше каде да почине.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Потоа погледна во мене. Во очите ѝ се читаше возбуда, а мене ми се чинеше дека од нив наеднаш искрат барем илјада прашања.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)