око (имн.) - бев (гл.)

Нашите застрашени детски очи беа управени кон човекот со долго црно кожено палто и со долги мустаќи, кои му даваа строг израз, дури и кога на лицето ќе се појавеше здржана насмевка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега пред нашите очи беше бунарот што водеше до скривалиштата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите очи беа управени во секретарот на партијата. Тој мудро молчеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговите очи беа огледало на неговата душа, која сега сигурно зрачеше и црно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во истиот миг сиот џагор замре и околу четиристотини очи беа вперени во него.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Нејзините очи беа влажни... премиера Завршена беше и последната точка кога се појави тој на широкото скалило пред влезот од полуосветлената сала.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Рози го крена погледот, крупните сини очи беа влажни и црвени, а бледото лице ѝ се вцрви.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Првото што еден во друг си го видоа во очите беше дека двајцата во Бога бараат спасение што, еве, со помошта на златен свети Наум и го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А кога повторно ги отворив очите беше веќе многу доцна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Околу коренот се врткаше Ката Кривата. Оддалеку не можев да ѝ го видам лицето, но сигурно нејзините кротки очи беа полни солзи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Седејки в хаос од мислите мачни во земјата очите беше ги впила, бидејќи сонила соништа мрачни: Потпорните греди од нивната куќа се ведат, паѓаат шумно во мракот.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Таа веднаш виде дека косата што беше над длапките на очите беше и премногу сјајна, густа и темна за да му припаѓа на тоа лице.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие очи беше сосема сигурна дека ги имаше некаде видено. Но каде и од каде?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вакви очи беше видела само еднаш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Прво што ѝ падна во очи беше крајот на писмото напишан со малку растреперени букви.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го отвори првото. Прво што ѝ падна во очи беше датумот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Прво што му падна в очи беа ручеците што ги подготвуваше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред нејзините очи беше распослана огромен букет црвени рози.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веднаш беше пратил луѓе да го донесат пред него, да го видит што дете ќе бидит со ѕвезда на чело.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Играјќи еднаш Најденко, не знам како сторило и забораило, та си поткренало шапчето да си избриши потта што беше се испотило од играњето, и веднаш беше болснало светлината од ѕвездата ви очите на друзите деца што го видоа, очите беа му се зеле од ѕвездата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Неговите очи беа уште туѓи, рибини, со мртви, изгаснати зеници.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред нашите очи беше само ѕидот. Црн.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Лилавата меланхолија во нивните очи беше густо и непробојно покриена со бетонот на мракот. „Да одиме“ , се обеспокои девојката. „И тој е негде тука.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Едно изгубено, затвореничко лице, со чело како јазол што завршуваше во ќелаво теме, со свиткан нос и испакнати јаболчни коски, над кои очите беа трескави и испитувачки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ за што имаше очи беше само пендрекот во рацете на стражарот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нејзините очи беа стопени со мракот во собата; ги насетував во средината на оној дел што беше многу погуст и надвиснат над мене и ритмички ме обземаше со распуштената коса на Ема која во бранови ми паѓаше на челото, по лицето, на брадата, по вратот, по рамениците.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мермерната мастилница со две црни очи беше варварска маска за туѓинските обреди.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Студено го пречекаа. Нивните очи беа сиви, нељубезни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бараше во нејзините очи причини за тоа предавство но очите беа далеку, во сенка, беа без сјај, без живот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Како метафора во една песна звучеше сосема прифатливо - и стариот писател ме погледна со многу попријатна насмевка од онаа што ја среќавав на страниците на неговите книги, но сепак, перчето тага во очите беше нагласено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Џорџ Смит се сврти кон сонцето. Тоа му го опалуваше со слаб сјај лицето, а неговите очи беа два мали огна од него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Очите му беа како сиви кристали, а во секое око беше месечината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Неговите стаклени очи беа згаснати, без живот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Трепкаше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неговите очи беа живи.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сите очи беа вперени кон мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сите очи беа вперени во мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И така со отворени очи беше сум заспала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не насолзени, тие очи беа со таков сјај од кој понекогаш помислуваш ќе потечат човечки солзи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа за моите очи беше како да мирисам лош парфем.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)