Имав впечаток дека таа кришум веруваше дека преку оваа моја игра всушност јас се обидувам да и се приближам на вистината што таа грижливо ја криеше.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Одговорот воопшто не беше важен, зашто таа и не заушила како треба, не оти ве чула, - можеше да се поставуваат уште поглупави прашања, - важно беше тоа нејзино поклонување доземи, тоа нејзино вратче кога ќе се издолжи и тие нејзини малечки устиња, поднапрчени, непознати, нови кога ќе ви рече со некој потпевен глас: - Молам, да, благодарам!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Но овој мој одговор воопшто не го изненади соговорников.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)