Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Огновите и паниката на поротниците, сведоците и глутницата остануваат далеку под мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)