оган (имн.) - седи (гл.)

Крај распален оган седат двајца - веселиот мрзливец Петко и високиот подгрбавен Турчин Абдула.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Околу огнот седеа неколку партизани и разговараа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Шумно лисје низ гора се стели, в честа гора гори силен пламен, а крај оган седат борци млади, ечи песна од јуначки гради: „Се бориме под Гоцево знаме!"
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)