облак (имн.) - се (зам.)

Наедаш од зад густиот облак се појави полна месечина, подувна ветер и небото се наполни со јадри ѕвезди какви досега никаде не сум видел.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зад парталавиот облак се шмугна бледото лице на месечината и го снема.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ОБЛАК Се ведне тој над погледот и окото на светот облак голем како чудовиште сал сонот на земјата што го памети што секој час може да се истури во пределот на срцето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тука ги затече разденувањето, со темницата и облаците се повлекоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А кога станавме од земјата, и кога облакот се расчисти, видовме: скалата на отец Кирил си стоеше сѐ така негибната на карпата Бехистунска, угоре кон небото; и кошницата негова над бездната си стоеше, и тој во неа, негибнат сосем!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ама кога Исхак-бег загина, темен облак се надви над ова семејство.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Божем не знае што доживеав, синиот пајак со златна глава ме праша дали спијам или сум буден.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пред да трепнам, вервериците, со нив и срнакот, станаа мек облак. Потоа и облакот се распливна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Над нас се поснижило небото и некои црни облаци се буричкаат, трчаат, се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре бел облак се спуштил над него - ја здогледал самовилата и миговно станал.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Другите не сакале да видат што видел тој.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби и ги стискале клепките иако можеле да догледаат дека низ порабен облак се покажало крајче зимурлава месечина. Бездруго со изѕемната муцка на бескуќен никаквец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Темни и заканувачки облаци се појавуваа зад планинските сртови, ама никако да ја поклопат скопската котлина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Црни облаци се дигаа од земјата, молскавици од усвитено железо се вбиваа во живите тела на немоќните, град од железо ја толчеше земјата и долги јазици од пламен се истураа од небото и ја гореа и пеплосуваа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Црномурниот заровите ги фрли Облакот се повлече од челото, се стопи И затечен помисли: љубовта кога ќе те опие зарот не смее да е врл, и се пофали: „Можев да ја уловам пастрмката, за прекрасна вечер на ѕвездениот чардак!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во далечината заоѓаше црвеното око на сонцето, а облаците се распрснуваа на сите страни како изгубени стада.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговата батериска лампа ги фати и ги проблесна со живот, виножитата отскокнаа одново пополнувајќи ги сенките, со бои на сливи, малини и грозје, со боите на пресечен лимон и небото од кое облаците се одвеани, а синилото одново се враќа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Два најниски акорда на темната клавијатура на облаците се судрија Два погледа под искрите нивни се зачудија Четири бели раце низ темнината на дождот вознемирен се побараа Се доближија се најдоа со болката со смеата со занесеноста стара...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)