Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Надежда Мирска ми вика, а таа кога вика, знаеш и самата, вика како нож во срцето да ѝ е забоден, ти си Симон човек со бога во душата, со добрина во срцето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Продадениот интелект во секое време може да ви забие нож во грб затоа што ако еднаш се продал себеси тој без проблем ќе ве предаде и вас за неговиот интерес.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Има таква ноќ во која не постои збор Што може да ги одгатне сите лузни Има таква нож во која се распознаваат само `рѓосаните копја на оградата во дворот И некоја златокрила пеперутка што се провира низ нив Има таква ноќ во која ѕидиштата на собата се сосема голи И во која неочекувано до тебе како последна причесна Допира тешкото удирање на стар часовник

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ти роди до две имиња славни – чеда и моќ на цел еден свет, кои во дните најтешки темни зарија нож во варварски век.

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Некои се побуниле; повеќето од половината нови светци биле во животот повисоки од тој Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време неколцина поугледни Турци предводени од стар и достоинствен оџа, заборавајќи ја судбината на поетот и заштитникот на рајата Селџик-бег, се обиделе да го посоветуваат стемнетиот Али-бег да им ја остави воденицата на несреќниците; за жал во невреме: го нашле со страшни бели дамки по лицето и по рацете и со повремени брзи удари на невидлив нож во желудникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Иако не гледал во него, без причина наеднаш чувствувајќи мирис на бадем или на летно испарување на засечен афион, знаел дека тој држи нож во рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека Лазор полека се иставаше од местото на борење, едно Арнаутче истрча од џганот и му удри нож во левата слабина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор рикан како попарен и се загна, со ножот во слабината, по него, по Арнаутчето; го дофати, ги вклешти рацете околу неговиот врат и го поткрена од земја, но тогаш два куршуми, едноподруго, се забија во неговата лева плешка, па Лазор се нурна нанапред и падна на земја, со Арнаутчето под себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пушка на рамо нож во раката – кај партизани право в гората.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

-Ене нож во камарана, му велам на Лазора Ночески, ај барем мртвите да не чекаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во зачаденото жржорење меѓу наши познати брадосани парталковци, некои од нив со нож во појасот, луѓе на кои кафеаната има станала вистинска татковина за која се врзани сите нивни романтичарски прчења, очајувања или нејасни радости, Ибраим Ибраим ме обогатуваше со нешто одамнешно што секогаш, и додека се слуша и подоцна, излгледаше дека е измислено, исградено како мисловна архитектура со врелина и недостижна фантазија никната од почвата и дарбата на старите раскажувачи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Пак ќе почнам да се разбудувам како шум на вода, со остар нож во мозокот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа, кога дојде по мој нож в болница, пропаднатиот кловн беше трезен и јасен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не можеме да го фрлиме од краста удоле, да го стркаламе по басамаци, да му кркнеме нож во грб, жив да го закопаме, да му скинеме глава на спиење, да му исшмукаме крв, да го продадеме на турски силеџија, да му скинеме една дојка…

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Бесен и среќен!!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Кога татко му Трајко видел дека го нема дома, го јавнал коњот (според бате Иле, одма му станало јасно куде е Прокопија), па негде на полпат го престигнал. – Што мајку тражиш тамо? – му се развикал (можам да замислам колку страшно од горе, качен на коњот, можеби со нагрнатата гуња и со кубур и долг нож во појас, му изгледал на десетгодишното дете).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Трајко бил напрек човек, секогаш намуртен, носил награната гуња, со кубур и долг нож во појас, па таков наоружан влегувал во пазарите во град Куманово, каде му се склањале од пат каурско и турско сметајќи го за опасан.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Леле, нож! Томче! Теодосе!