И мрава ќе бидам, до века: мрава црна, што Господ не само што ја гледа во најцрна ноќ на црн мермер, туку го слуша и топотењето на нозете нејзини! ***
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Николаќи пак, кој што стои до Антица, целиот се тресе од поразот кој што го доживува и, барајќи го погледот на Антица, целиот се искривува така што во последниот момент изгубува равнотежа и паѓа пред нозете нејзини, но се дочекува на рацете и пак погледот му продолжува во очите од Антица.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
„Си фрлате жарчиња?“, ѝ реков додека се трудев да ги следам со моите тешки нозе нејзините пердувести движења низ брановите на музиката.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Во таква ноќ без ѕвезди, на таков мрамор, Бог не само што ја гледа мравата, туку го слуша и топотењето на нозете нејзини.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)