Помина ден, поминаа два, Крчо се виде со Неда оддалеку, и се насмеа со претпазливост да не го забележат другите деца што беа со него; таа на ист начин му одговори и ги наведоа обајцата главите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И секој од нив на свој начин му ги објаснуваше кривовштините што ги прави државата (некои тоа го нарекуваа ненародниот систем) и му објаснуваа зошто народот е сиромашен, ненајаден и лошо облечен и дека сите треба да бидат еднакви, сите да имаат работа и плата, а не така како што е сега - ти работи, а некој друг да се богати и богато да живее.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Наместо тоа, наративната метафора вели дека индивидуите ги живеат своите животи преку приказни - приказните го обликуваат нивниот живот, тие имаат реални, не имагинарни, ефекти - и на тој начин му даваат структура на животот.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Оваа перспектива не би требало да се меша со онаа која вели дека нарациите функционирааат како одраз на животот, или како негово огледало.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Ми беше драг тој свет, на некој начин му припаѓав, та нели бев маказарска снаа.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сега можам само да жалам што најчесто му повладував, не бев критична и не се обидував да го доведам на место, што се вели, и така на вештачки начин му создавав чувство на поголема вредност.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Како да го гледа во очи и на нејзе својствен начин му се потсмева.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А тој трмееше под бремето на својата тешка болка, која на еден ваков нечесен начин му ги врзуваше беспоштедно сите негови мускули и сето време мрмореше нешто и гледаше пред себе со широко растворените очи на страот, кои веќе не можеа да видат ништо во неговите природни бои, пред кои сѐ друго, освен тој страв, остануваше скриено.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Она старче, со рамото што му остануваше покусо и покрај кожниот ќурк, сите во нивното село го знаеја како човек, кој некогаш знаел да работи и кому на еден безмилосен и ужасен начин му беше одземено тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А далечините ѝ се ќерки на стрпливоста и на надежта Тие на ист начин му се потчинети и на летот и на одот.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)