Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Има и од пиле млеко, - ми вели човекот, ем шеговито ем со блажена насмевка на лицето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ми недостасува и погледот на Вангел, секогаш подзадреман, како отсутен, а секогаш тука до нас и за нас.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Многу често ми недостаува насмевката на вујко ми Пане Скендеров. Звучна и синхронизирана.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Имаше сребрена коса. Долга. Сплетена во плетенка.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Топлината на неповторливата насмевка на вујко ми Вангел Скендеров и топлиот поглед на дедо ми Димитар Скендеров.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Здравко му остави пари до иконата и со насмевка на лицето тркна до првата месарница да купи пола кило сланина и пршута.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Насмевки на метар. Бетон во вените.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во театарската гардероба заборавена шапка со насмевката на сопственикот. *

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кога ќе ги оплодиш овошките со насмевка на најскромен градинар ќе стане побогато твоето утро.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Гладта на пронаоѓачот ако ја водиш со себе значи си ја дофатил насмевката на детето во себе. (Дали станува збор за риби во летен азил?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И повторно се гордееш ли на измалтретираната, навредена избледена насмевка на жената? На дете, на човек зрел...

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Благодарност, затоа што благодарноста насмевката на адвокатите на ѓаволот ја крати.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Не сум сигурен колку една ваква последица, каква што е спречувањето да се појави насмевката, може да се земе како причина што ќе разјасни одредени случувања, но знам дека токму појавувањето на твојата насмевка на моето лице, ја чувствував како обврска. Како еден вид аманет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За момент помислив дека се обидува да ги разлабави јазлите на заедливоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ова, за наликувањето, не го реков со лоша намера туку бидејќи ти заблазнувам“, објасни како да се каеше Огнена и со насмевка на виновност побрза да си ја прибере раката од коленото на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас сметам дека со неповторливо богатство се надарени само нашите лични доживувања, приказните што ние ги создаваме: разнобојни, шумни, богати, со насмевки на бои што ќе ги откриете само во опашот на паунот, и се разбира, да не заборавиме, кај виножитото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја сметав дури и за многу значаен залог.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За жал, вашето љубопитно око не може да втаса до сите мои тајни.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Логотетот погледна изненадено во отец Пелазгиј, а на овој му се смрзна насмевката на устата, и веќе миг потоа отец Пелазгиј ги триеше сервилно рацете пред логотетот и мрмореше: „Убава парабола кажа Филозофот, логотету.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Замислен, мижејќи, ја посматра благородната насмевка на жената која бавно се доближува носејќи две шољи чај.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Нешто повеќе, како одговор на злобната насмевка на некои од присутните цивили (повеќето Европејци), јас нарочно ги раздвижив усните и давав изглед како да се смеам.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Од врата кога ќе влезев во училницата каде што вежбавме не можев да не ја забележам искрената широка насмевка на лицето на Вера, со која ги освојуваше сите деца, скоро без исклучок, како и со топлиот спокоен глас, со срдечноста, со присноста, со топлината во очите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Со невешта насмевка на виновник, ги враќа на полицата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Само музикалниот човек – лунарната насмевка на пријателот Хорацио ветува уште една приказна од непредвидливиот живот, во што,пред едночасовното клацкање во разглобениот автобус, веднаш го подржувам: - Навистина, секој заод има своја мелодија...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Балабанов заминал на студии со насмевка на лицето и со восхит кон Гоцета и неговите дела.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Широката насмевка на Рада и Ивона беше фатена и забележана од една повозрасна дама која им се приближи пружајќи ја раката кон Ивона.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По лицето, како млака вода, му се полеа солзливата насмевка на сожалението.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Моите три... еднакво на мир Наутро отворам очи покрај моето сонценце, на пладне ме грее насмевката на ангелот мој, навечер ме заспива смеата на месечината.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се обидел да ја задржи со насмевка на бескрајни желби. Таков го оставила кога ја затворила вратата зад себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој бил и останал љубезен и со насмевка на младоженец пред прва вечер во која тој само ќе го повтори она што го научил на тајни среќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но попот со мирис на тутун и овчко масло во брадата ни мотоциклот го давал ни оружјето го пуштал од рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин таа се тргала од него и се лутела што ѝ здодева, не била таа не знам каква секој да ѝ го попречува патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Командантот Никодим и комесарот Мони, по сѐ слични на Онисифор Мечкојад и на Онисифор Проказник, едниот главурдест и со влакнести уши, другиот замислен и без насмевка на сувото лице, со сомничави очи зјапале во извезениот петокрак знак на попската камилавка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нервозно и скинато расправав и забележувајќи млака иронија во насмевките на пријателите, се каев и ја колнев во себе својата неуверливост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Според тоа, со криптограмот L. H. O. O. Q. Duchamp опишал три нивои на настанот: се одвива coniunctio oppositorum (Сонцето/Ергенот се симнува доле да се соедини со Месечината/Невестата); coniunctio води кон засилена свест (за што сведочи засилувањето на топлината, „огнот долу“); бидејќи засилувањето на топлината, тогаш кога е успешно, исто така е одлика на третиот степен на вештина, ова инцестуозно соединување среќно успеало да ги спои Ергенот и Невестата во андрогиниот Посветеник, а тој факт пак, од своја страна, го објаснува доцртувањето на мустаќите и брадичката што ја комплетираат насмевката на Мона Лиза, која веќе не е толку загадочна.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Алхемичарите ова го нарекувале rubedo, процес во кој доаѓа до консумирање на бракот помеѓу црвениот човек и белата жена, Сол и Луна.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Солза под перницата а насмевка на вратата.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Пред киното во темно сив костум, бела кошула и сив шешир ја чекаше Петар со насмевка на лицето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И секогаш да ја носиш таа прекрасна насмевка на лицето, на која, сигурен сум, и птиците ѝ се насладуваат и надалеку низ песна ја раскажуваат, и ветрот со радост ја пресликува насекаде, во секој облак и поток, во секој морски бран, на површината од секој океан, облагородувајќи го ликот на земјата со тебе...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа стоеше пред него исправена, со насмевка на лицето малку иронична, како да се прашува зошто толку бавно реагира.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Седна со пријателска насмевка на лицето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Релативно млад човек. Црни очи. Измазнета коса. Грижливо негувани мустаќи. Блага насмевка на лицето и во очите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И кога уловува риба, по долго колебање, ја пушта пак во водата и полека, со насмевка на лицето, умира.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Едниот шишкав, црномурест и намуртен, другиот мршав, русикав и само си ја преџвака насмевката на усните.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А ироничната насмевка на Анастасија сигурно се однесувала (ако била навистина иронична) на некого од минатото, некоја личност а можеби беше во прашање и некоја од некогашните пијанки и веселби во овој ист простор.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Веродостојноста на приказната содржана во неговите записи, сметал стариот монах, добива уште поголемо значење ако се смести покрај имињата и гласовите на новороденчињата; покрај плачот на детето и изреченото име од страна на кумот и тоа секогаш забележани под надзор на благата насмевка на светците.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Лежи на креветот. Дотеран и мртов. Со прекрстени раце под градите. И со онаа загадочна насмевка на семоќен владетел.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Наместо да продолжам со излагањето на своите американски впечатоци, сфаќам дека е попаметно да им ја возвратам насмевката на љубезните сопатнички и да го почекам оброкот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Каков автобус? Казна ли е ова? Дали згрешив што го избришав чевлите? – изнервирано се прашував, што беше забележано од младиот службеник.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Напротив, нивното појавување на замислените патеки во придружба на лигавата насмевка на Пачев Загорка Пеперутката го проследи како највпечатлив настап од првомајските паради па затоа и потстана и долго го изразуваше задоволството ракоплескајќи му на ова свое привидение.