ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Пред очите му прпелка сив гулаб кренат во рацете на свештеникот на Храмот и подготвен за жртвување, потоа пред очите му се појавува и самиот жртвеник на кој се принесуваат крвните дарови кон Бога од жртвените животни од кралот, од свештениците, од великодојстојниците и од бројниот народ кој во оваа камена градба виде исполнување на молитвите на генерациите од неговите излачени претходници, виде дом на Бога чиешто место на постоење го селеше со себе во своите долги номадски талкања по широките простори од Африка до Блискиот Исток, и конечно на канаанската земја и таму виде и дом за себе.

И навистина во моментот инаку и не можеше да биде кај народ кој спие петстотинигодишен сон, без национално и општочовечко сознание, каков беше македонскиот, односно мариовскиот селанец во крајот на XIX век.

Од ова поправилно решение — здравје.

„Да се ликвидира по пат на терор?“ — паѓаа предлози.

„Не бива, се озлоби народот кој во него гледа вистински заштитник“ — одговараа против предлозите.

треба да се вардат трудните жени во времето на големите пожари и да нема мајтапи на сметка на додолките - кога тогаш ќе се истурат дождови ама луѓето во македонија останаа без чадори - странците многу сакаат луѓе без чадори а историски е потврдена и нивната љубов кон народите кои исчезнуваат.

Османлискиот феудален систем неповолно делувал на општествениот, економскиот и културниот подем на христијанските народи кои влегле во рамките на Османлиското царство.

Во таа борба активно се вклучи и македонскиот народ кој покрај борбата против окупаторите и монархијата се бореше и за национална слобода и формирање на сопствена македонска држава.

Од средината на август 1941 до крајот на декември 1942 год била оживотворена одлуката за вооружено востание во Вардарска Македонија, изразено со формирање на диверзантски групи и три партизански одреди: Скопски (август 1941), Прилепски и Кумановски (октомври 1941), со околу 100 борци.

Од своја страна, по првите информации за ситуацијата во Македонија, Британците имале појасна претстава за размерите на вооружената антифашистичка борба во Македонија, но сé уште им биле непознати политичките желби на македонскиот народ кој се приклучил кон антифашистичката војна за да се ослободи од фашистичката окупација и да го реализира своето национално ослободување и своето обединување.

Со почетокот на вооружената борба, македонскиот народ се нареди во редот на народите кои му се спротивставиле на фашистичкиот експанзионизам и станал дел од атифашистичката коалиција.

`Рѓата на Милоша Милоевиќа нема да го извалка името на честитиот српски народ, а постапките на нашите цариградски чиновници нема да го обесчестат името на бугарскиот народ кој ги презира нивните совети и нема ништо заеничко со нив.

Во умот на Водачот проблесна генијот, целата земја ќе ја претвори во бункер со трудот на целиот народ кој ќе се брани самиот од непријателите!

Во нив се слави генијот на народот кој произведува од игла до локомотива на која еден ден ќе ѝ се придружат и вагони, по патот на нови железнички пруги.

Тој во својата задлабочена филозофска мисла го разбираше трагизмот на својот народ кој стануваше заробен во самиот себе, немоќен да се ослободи од другите, да се прелева во големи делови во нив.

Факт е дека турските власти ги исползувале тие атентати за да ја обезглават и компромитираат Револуционерната организација како анархистичка и да му се одмаздат на нашиот народ кој ја имал смелоста да дигне глава во цела Македонија против режимот на султанот.

Ебати народот кој само бега, а на сѐ ти завидува.

Во него владеел чист, исклучително достоинствен морал и тој формулирал голем дел од десетте заповеди, и тоа во време кога народите кои ѝ припаѓаат на денешната цивилизација, сѐ уште им принесуваа човечки жртви на крволочните идоли.

Народ кој во тие мрачни времиња го запалил факелот на праведноста и културата, сепак не можел да биде толку ступиден во својот секојдневен говор и мислење...

Тоа се тие патријархални „компетенции” што ни порачуваат дека нив не ги интересира историскиот живот на народот кој се развива правно, економски, културно, кибернетички, кој ја рационализира својата природа и во една цивилна општествена форма ги испитува одредува причините и последиците на своето историско постоење.

Среќни се народите кои немаат историја, велеше големиот француски историчар Жил Мишле.

Беше можно тоа да се компензира со работа, волја, и пред с со позитивен однос, љубов кон народот кој те прифаќа, ти ги отвора вратите на својата земја.

Речиси немаше балкански народ кој немаше своја јаничарска историја, која упорно ја бришеа победниците од својата свест, ја потиснуваа до дното на нивната потсвест, за да избие еден непознат свет со сета потискувана експлозија, која најмногу се одразуваше во демонот и делириумот на владеењето.

По којзнае кој пат ме обзеде размислата за луѓето и историјата.

И веднаш те плени помислата за историјата во чудесната екстаза: зарем таа не постои да го вознемирува човека!

Свесен дека народите кои страдале не се агресивни, се служеше со бројни примери од европската историја за потврда на своите тези.

Според неговата длабока, интуитивна логика, со која најчесто се спротивставуваше речиси на наследената инерција на фаталноста, настојуваше да открие некаква трајната закономерност, крај силните барабани на дијалектичката патетика на новите времиња, дека токму при падовите на империите, се отвора пандорината кутија на со векови потиснувани страсти, на идеалите на поданиците на Империите, на многубројните народи кои биле потчинети на една власт на чие чело бил императорот.

Зарем не се најсреќни народите кои немаат историја, а сиромашни оние кои имаат потреба од митови!

Но кој беше сега Хабиб Бургиба, таткото на нацијата, кој потенцијално истиот народ кој го возвиши, го спасуваше од глад, но за кого во крајна линија сметаше дека е како прашина, по кого можеше да дувне и да му го смени патот, требаше да го стави на столбот на срамот?

Татко не му го откриваше на Климент Камилски својот крунски аргумент за да се откажат од проектот дека турцизмите, односно османизмите во подалечните времиња, останале како единствените сведоштва за историскиот континуитет на различните народи кои живееле во османскиот дел на Балканот, заемните влијанија меѓу балканските јазици кои придонесоа во создавањето заеднички менталитет олицетворен во балканскиот јазичен сојуз.

Нема балкански народ кој не се повикува во историјата на својата курбан-судбина, жалејќи што се нашол помеѓу бедемите на Западот и Истокот...

И пред да започнат со операцијата чистење на зборовите кои требаше конечно да завршат во минатото, како историзми, тие постојано се бореа со наносите што ги имаше секој збор отаде своето време поставувајќи си го постојано прашањето: каде останува тоа што веќе минало, дали минатото на некаков начин минува во сегашноста, дали е вечно присутно, дали идното е во сегашноста, дали тоа што било конечно значи никогаш повеќе, дали народите кои не го знаат своето минато се осудени одново да го живеат?

Под оваа, доаѓаат заглупавените маси народ кои по обичај ги нарекуваме „ пролови“ и кои сочинуваат околу осумдесет и пет отсто од населението.

Кога веќе ме фати распрашувачки занес Да допрашам дали само непријателите секогаш смрдат И дали народ кој нема непријатели е осамен народ Па попусто му доаѓа што се конти пред огледало и мириса на ливанто?

Македонска сказна Си бил еднаш еден народ кој зборувал на многу јазици.

Настојуваше да биде човек мост меѓу народите кои беа срлеткани во мрежата на границите, сомневањата, непознавањето едни со други.

Настојуваше постојаната потрага по спасот на главните ликови на сагата, низ помирување и толерантност, одбивање на границите и делбите, да ја види како реалност на земјата, регионот, на народите кои имаа долга историја на страдање.

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Обично народите кои силно страдале во историјата се толерантни.

Но јас мислам дека не би било толку паметно од моја страна да продолжам да ви пишувам за секакви поединости за оваа ситуација за која моите коментари и немири не би промениле ништо.

До топло мало тело,се стискам и се молам, да помогне светот, да помогне природата, еволуцијата и старата куртизана Европа, да нема веќе мака и тага за овој народ кој приказни слуша.

Овој камен одгатнувал народи кои ја напуштале историјата, ја обликувал силата со која напуштените огништа станувале освета, им ковел мечови на воините и сам носел меч, но никогаш не се вратил понижен од војните.