Само вода може валканица да измие  под млаз од доживувања нови,  такви обезличени судби без име,  само справедливост без аршин двоен. Еден се многу, а малку се сто.
               
             
           
            
            
              „Портокалова“
               од Оливера Доцевска 
              (2013)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Млаз од пареа ја пресече маглата отфрлајќи ја настрана.
               
             
           
            
            
              „Лек против меланхолија“
               од Реј Бредбери 
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Педантеријата на моите соседи –  млазот од цревото, сунѓерот  и л’скањето на шофершајбните.
               
             
           
            
            
              „Зошто мене ваков џигер“
               од Јовица Ивановски 
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Зимаа стркала топка од бели мисли  но ти не извика топла е студенината на снегот  Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината  што како пат виножитен се распнал меѓу погледите  и води во густата жижа на едно познато молчење  Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел  проѕирни како мирната и широката мрежа на очите  Но колку и да се надвесени тие над мртвите води  сепак би те грабнале на раце
               
             
           
            
            
              „Дождови“
               од Матеја Матевски 
              (1956)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И шуркањето на килибарниот млаз од чајот и танкото тропање на лажичето во шолјата.
               
             
           
            
            
              „Небеска Тимјановна“
               од Петре М. Андреевски 
              (1988)